ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
«
Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾍδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν Αἴτιον» (Κανών τοῦ Πάσχα).
Νίκησε ὁ Χριστός μέ τόν Σταυρό Του τόν θάνατο καί ἐμεῖς γευόμαστε τίς ἀπαρχές τῆς νέας ζωῆς πού ἐξέβλυσε ἀπό τήν λογχευθεῖσα πλευρά Του.
Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία καί δοξολογεῖ τόν Αἴτιο τῆς νέας βιοτῆς μας, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὅλος ἡ ζωή μας, εἶναι ἡ Αἰώνιος Ζωή μας.
Νικήθηκε ὁ θάνατος, ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ νέα ζωή, ἀλλά ἐμεῖς δέν εἴμαστε οὔτε πάντοτε οὔτε ὅλοι μέτοχοι αὐτῆς τῆς ζωῆς. Περιφέρουμε δυστυχῶς τόν θάνατο, στόν βαθμό πού τόν φέρουμε μέσα μας.
Ὅσο μετέχουμε στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν βάπτισί μας μέχρι τήν κηδεία μας, τόσο ἀντλοῦμε ζωή καί γινόμαστε ζωή. Μεταβάλλεται τό θνητόν τῆς ὑπάρξεώς μας σέ ἀθανασία. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ Χριστός «ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι. Ὥστε ἡμεῖς ἀπὸ τοῦ νῦν οὐδένα οἴδαμεν κατὰ σάρκα· εἰ δέ καὶ ἐγνώκαμεν κατὰ σάρκα Χριστόν, ἀλλὰ νῦν οὐκέτι γινώσκομεν. Ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινά τά πάντα» (Β’ Κορ. ε’ 15-17).
Ὁ κόσμος, ὅσοι δέν ζοῦν ἐν Χριστῷ, ὅσοι δέν εἶναι καινή κτίσις, δέν γνωρίζουν τό περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος νικητής τοῦ θανάτου. Δέν ὑπῆρξε οὔτε θά ὑπάρξῃ ἄλλος τρόπος νά νικηθῇ ὁ θάνατος, ἐκτός ἀπό αὐτόν πού ἐπενόησε ἡ ἄπειρος ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Οἰκειοῦται ὁ ἀθάνατος Λόγος τοῦ Θεοῦ τόν δικό μας θάνατο καί τόν καταργεῖ μέ τήν Ἀνάστασί Του. Προσλαμβάνει τόν θάνατό μας καί μᾶς ἀντιπροσφέρει τήν ζωή.
Ὁ κόσμος πρέπει νά γίνῃ σῶμα Χριστοῦ γιά νά ζήσῃ. Ὅλοι μας πρέπει νά ὑπερβαίνουμε τούς καθημερινούς μας θανάτους, γιά νά γίνῃ ἡ ζωή οὐσία τῆς ὑπάρξεώς μας. Διότι θάνατος δέν εἶναι μόνο ὁ τερματισμός τῆς βιολογικῆς ἐπιγείου ζωῆς μας. Θάνατος εἶναι καί κάθε ἁμαρτία, ὅπως λέγει ἡ θεία Γραφή: «ᾗ δ᾽ ἂν ἡμέρᾳ φάγητε ἀπ᾽ αὐτοῦ [τοῦ καρποῦ τῆς παρακοῆς], θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γεν. β’ 17). Ὅπως ἐπίσης ζωή, ἀληθινή ζωή, δέν εἶναι ἡ βιολογική μας ζωή ἀλλά ὁ Χριστός. Κάθε ἁμαρτία εἶναι ἕνας θάνατος. Κάθε μετάνοια εἶναι ἐπανάκλησις στήν ζωή. Ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας μέσα μας εἶναι νόμος θανάτου πρός θάνατον. Ὁ νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ νόμος τῆς Χάριτος, εἶναι νόμος ζωῆς πρός ζωήν.
Κόσμος δέν εἶναι μόνο οἱ ἐκτός Ἐκκλησίας. Κόσμος δυστυχῶς γινόμαστε καί ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί στόν βαθμό πού δέν ζοῦμε κατά Χριστόν. Κόσμος εἶναι τό φρόνημα τῆς σαρκός, ἡ φιλαυτία μας, ἡ φιλαργυρία μας, ἡ φιλαρχία μας, οἱ φιλοδοξίες μας, τά πάθη μας, πού στίς ἡμέρες αὐτές περιγράφονται μέ τόν ὅρο «διαφθορά».
Ἰδιαίτερα ἐφέτος, μέσα σέ ἕνα τέτοιο κλίμα πού ὑποδαυλίζει τήν ἀπαισιοδοξία, τά ἑορτολογικά γεγονότα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα μᾶς καλοῦν νά μιμηθοῦμε τόν ἀγῶνα ὅλων τῶν τιμίων συνανθρώπων μας πού δέν ὑπέκυψαν στούς πειρασμούς τῆς «διαφθορᾶς», ἀλλά προτίμησαν τήν ἑκούσια πτωχεία τῆς ἀρετῆς. Μᾶς καλοῦν πέραν τούτου καί σέ ἀνώτερη βαθμίδα: νά μιμηθοῦμε τόν ὑπέρ ἡμῶν Παθόντα καί Ἀναστάντα Χριστό, ὁ ὁποῖος αὐτεξουσίως ὡς ἄνθρωπος, κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, «ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινεν σταυρὸν αἰσχύνης» (Ἑβρ. ιβ’ 12).
Ἄν ὑποτεθῇ ὅτι ὁ λαός μας εὕρισκε τόν τρόπο νά ἀνακάμψῃ οἰκονομικά προδίδοντας τόν Χριστό γιά τριάκοντα ἀργύρια, ἡ ψυχή μας δέν θά τό δεχόταν. Θά προτιμοῦσε τόν ἑκούσιο θάνατο μαζί μέ τόν Χριστό.
Εἶναι τραγικές κάποιες διακηρύξεις πολιτικῶν γιά τήν συμμαχία τους καί μέ τόν διάβολο, προκειμένου νά σωθῇ ἡ Πατρίδα.
Ὁ λαός μας ξέρει νά ἀνεβαίνῃ ἑκουσίως στόν σταυρό του μαζί μέ τόν Χριστό. Γιατί μόνο πίσω ἀπό αὐτόν τόν σταυρό βρίσκεται ἡ ἀνάστασις.
Ἀναμφίβολα ἡ θλιβερή οἰκονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική καί ἐθνική ἀβεβαιότητα τοῦ λαοῦ μας εἶναι ἕνας θάνατος. Ἕνας θάνατος πού τοῦ ἐπιβάλλεται ἀπό ἐκείνους πού θέλουν τόν πνευματικό του ἀφανισμό, ἀπό ἐκείνους πού χρόνια τώρα μεθοδικά τοῦ ἀφῄρεσαν τά πνευματικά του ἐρείσματα καί τόν ἄφησαν μετέωρο, ἀδύναμο, χωρίς πνευματικό δυναμισμό.
Ὅμως ὁ λαός μας ἔχει ἱστορία. Ἔχει γράψει καί ἄλλες πολλές ἡρωϊκές σελίδες σέ παρόμοιες περιστάσεις. Τότε πού εἶχε αὐθεντικά κριτήρια γιά τήν ζωή καί τόν θάνατο, γιά τήν τιμή καί τήν ὐπόληψι. Τότε πού κέντρο τῆς ζωῆς του ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός καί ὄχι οἱ τιμές τῶν χρηματιστηριακῶν ἀγορῶν. Τότε πού προτιμοῦσε νά εἶναι φτωχός ἀλλά ὄχι ἄδικος. Τότε πού μποροῦσε νά ζήσῃ ἐλεύθερος πολιορκημένος χωρίς νά προδώσῃ «ψυχή καί Χριστό». Τότε πού μποροῦσε νά γεννήσῃ Νεομάρτυρες καί νά φυλάξῃ τήν Ὀρθόδοξη ψυχή του, τό «πολύτιμον τζιβαϊρικόν», ὅπως ἔλεγε ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης.
Τίς κρίσιμες ὧρες πού περνᾶ ἡ Πατρίδα μας μποροῦμε αὐτή τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα νά τίς κατανοήσουμε ὡς συνοδοιπορία της μέ τόν Χριστό πρός τόν Γολγοθᾶ καί ὡς συσταύρωσι μαζί Του. Μπορεῖ ὁ λαός μας σήμερα νά νοιώθῃ ὅτι σταυρώνεται, ἀλλά στό χέρι του εἶναι νά ὁμολογῇ μαζί μέ τόν εὐγνώμονα ληστή: «ἡμεῖς μὲν δικαίως, ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ [ὁ Χριστός] οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξεν» (Λουκ. κγ’ 41). Μπορεῖ τότε νά ἀπευθύνεται μέ θάρρος στόν Χριστό καί νά τοῦ λέγῃ: «Ἰησοῦ, μνήσθητί μου ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. κγ’ 43). Εἶναι βέβαιον ὅτι τότε ὁ Κύριος θά λυτρώσῃ τόν λαό μας ἀπό τήν καταδυναστεία τῶν ἰσχυρῶν, διότι πίσω ἀπό τόν ἑκούσιο Σταυρό τοῦ Γένους πάντοτε ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάστασις.
Ἀδελφοί,
Ὁ νικητήριος παιάνας τῆς Ἐκκλησίας, τό «Χριστός Ἀνέστη», θά ἠχήσῃ καί ἐφέτος γιά νά συνεγείρῃ τούς δεσμίους τοῦ ᾍδου. Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ Πατρίδα μας, ἄν καί πολλαπλῶς δεσμία στόν δικό της σύγχρονο ᾍδη, θά ἀκούσῃ τόν Λυτρωτή καί θά τόν ἀκολουθήσῃ σέ μία λαμπρή συνανάστασι μαζί Του. Ὁ Ἀναστάς Κύριος προτείνει τήν παντοδύναμη δεξιά Του. Ἄς τοῦ ἁπλώσουμε ἐμεῖς τό δικό μας χέρι, τήν προσωπική καί συλλογική μας μετάνοια. Θά μᾶς ἀναστήσῃ. Ὁ σταυρός μας, ὁ σταυρός τῆς Πατρίδος μας, τῶν συμπολιτῶν μας, δέν θά εἶναι τό σκοτεινό τέρμα. Θά γίνῃ ἡ χαρά μας. Θά γίνῃ ὁ προάγγελος μιᾶς νέας ἐπιγείου βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ζωῆς ἡ ἀπαρχή, διότι ὄντως ὁ Χριστός Ἀνέστη!
Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους
+ Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος
Ἅγιον Πάσχα 2012
