Απώλειες «πολέμου»
Γίνεται πλέον σαφές ότι η ελληνική κρίση χρέους – παρά τις δεδομένες και μεγάλες αμαρτίες και παθογένειες του ελληνικού οικονομικού/πολιτικού συστήματος- αποτελεί ένα μικρό μόνο τμήμα του τεράστιου (παγκόσμιου) προβλήματος και ίσως το αδιέξοδο του συστήματος, που τρώει πια τις σάρκες του.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του διεθνούς οικονομικού συστήματος τα τελευταία χρόνια είναι η ραγδαία συγκέντρωση/επέκταση κεφαλαίων προς δανεισμό. Κάπως έτσι στην Ελλάδα (και παντού στον κόσμο) «και προκειμένου να εξασφαλιστεί μεγαλύτερο κέρδος σε αυτό το δανειακό κεφάλαιο μεθοδεύτηκε ολόκληρη η οικονομία να βυθιστεί στο χρέος.
Νοικοκυριά, επιχειρήσεις, κράτη. Πρόσφατα υπολογίστηκε ότι τα διαθέσιμα δανείσιμα κεφάλαια σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αισίως φτάσει στο 1 τετράκις εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή στα 1000 τρισεκατομμύρια δολάρια, όταν το παγκόσμιο ΑΕΠ κινείται γύρω στα 60 τρις δολ.!».
Κάποιοι άλλοι αριθμοί περιγράφουν ακόμα καλύτερα την κατάσταση των ανθρώπων παντού στον κόσμο:
«Σύμφωνα, λοιπόν, με τελευταία μελέτη του ινστιτούτου του ΟΗΕ που ερευνά την ανισοδιανομή του πλούτου των νοικοκυριών παγκόσμια, προκύπτει ότι στο 2% του πληθυσμού αντιστοιχεί το 50% του συνολικού ιδιωτικού πλούτου παγκόσμια, ενώ στο 10% αντιστοιχεί το 85% του πλούτου. Στο φτωχότερο 50% των νοικοκυριών αντιστοιχεί μόλις το 1% του παγκόσμιου πλούτου».
Απ’όλα αυτά, το συμπέρασμα που συνάγεται είναι απλό: το διεθνές οικονομικό σύστημα συγκλονίζεται από μια ασύλληπτα σκληρή μάχη μεταξύ συμφερόντων. Το δυστύχημα για την Ελλάδα είναι ότι εξαιτίας της πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης Παπανδρέου, προσφέρθηκε για το πεδίο των πρώτων αψιμαχιών αυτής της πολεμικής οικονομικής σύγκρουσης.
Τώρα που ο πόλεμος γενικεύεται, η χώρα είναι ήδη κατεστραμμένη. Με την οικονομία σε ύφεση, με την ανεργία στα ύψη, με αμοιβές που συμπιέζονται ολοένα και περισσότερο, με τη δημόσια περιουσία στο σφυρί, η χώρα μετρά τις απώλειες από έναν πόλεμο που έχασε πριν καν ξεκινήσει…
Ποντίκι 14.7.11
