Η υποκρισία δεν έχει όρια σε αυτή τη χώρα
Του Γιώργου Καισάριου
Ποτέ δεν έχω καταλάβει την λογική στη χώρα μας όσον αφορά το θέμα της χρηματοδότησης των κομμάτων. Από την μια υπάρχει η θεωρία που λέει ότι δεν πρέπει να επιτρέπεται στα κόμματα να δέχονται χρήματα από όποιον και όποιον, διότι αυτό συνεπάγεται ότι τα κόμματα θα έχουν επιταγές να εξαργυρώσουν.
Από την άλλη όμως, όλοι ξέρουμε ότι όλα τα κόμματα ταξιδεύουν παραπάνω από ό,τι δηλώνουν και ότι, πράγματι δέχονται χρήματα από αυτούς τους “όποιους” και “όποιους” και στην τελική, όλο και κάποια επιταγή θα εξαργυρώσουν.
Στην συνέχεια έχουμε ορισμένους νόμους που κάνουν λόγο ότι υπάρχουν περιορισμοί στα ποσά που επιτρέπεται να ξοδέψει κανείς κατά την προεκλογική του εκστρατεία, αλλά από την άλλη, ξέρουμε ότι (στο παρελθόν τουλάχιστον), τα ποσά που ξόδευαν ορισμένοι για να εκλεγούν, ήταν πολλαπλάσια από τις συνολικές αμοιβές που εισέπρατταν κατά την θητεία τους.
Και όταν λέω ότι όλοι το ξέρουν αυτό, ομιλώ ακόμα και για τις πέτρες.
Στην Ελλάδα δεν επιτρέπεται (επίσημα) σε κάποιο νομικό ή φυσικό πρόσωπο να κάνει lobby την νομοθετική εξουσία, διότι προς θεού, υπάρχει κίνδυνος διαφθοράς του νομοθέτη (που έτσι και αλλιώς δεν έχει καμία αρμοδιότητα) και ότι, μόνο η εκτελεστική εξουσία έχει την αρμοδιότητα να κρίνει τι νομοσχέδιο θα πρέπει να προχωρήσει και να ψηφιστεί και τι όχι.
Παράλληλα όμως, το lobbying πάει σύννεφο σε επίπεδο εκτελεστικής εξουσίας. Στην πραγματικότητα κάνεις δεν παραδέχεται ότι πλαισιώνεται (όπως θα έπρεπε) η εξουσία από την αγορά και την κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως αυτό γίνεται έτσι αλλιώς (και καλά κάνει και γίνεται), αλλά επειδή κυριαρχεί η υποκρισία, λέμε ότι δεν το κάνουμε.
Στο μεταξύ, υπάρχει τέτοια σπατάλη πόρων σε επίπεδο ορισμένων κομμάτων (ονόματα δεν λέμε), που κανείς δεν ξέρει ποσά ξοδεύονται, που πάνε, ποιος τα έφαγε (μαζί ή χώρια) και πόσος είναι ο λογαριασμός.
Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη, κανείς δεν έμαθε στα επιτελεία των κομμάτων να λειτουργούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές και όλα γίνονται με το τεφτέρι.
Και επειδή δεν μας φτάνουν τα λεφτά για τα έξοδά μας, θα πρέπει να δανειστούμε από την τράπεζα (από την Αγροτική δηλαδή διότι μόνο εκεί έχει πέραση η πολιτική πίεση) έναντι μελλοντικών κρατικών εσόδων.
Αλλά στο μεταξύ τα συνολικά μας χρέη (σαν το ελληνικό κράτος) είναι πλέον τόσα πολλά, που δεν επαρκούν για να πληρώνουμε 950.000 ευρώ ενοίκιο τον μήνα, διότι, σαν το ελληνικό κράτος, έχουμε ένα σορό τόκους να πληρώσουμε. Και δεν είναι μόνο οι τόκοι, είναι και οι υπάλληλοι του κόμματος (και οι εισφορές τους) που επίσης δεν μπορούμε να πληρώσουμε.
Και όπως έχουμε πει, λεφτά που δεν μπορούν να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν. Και επειδή τα κόμματα δεν μπορούν να πληρώσουν, δεν θα πληρώσουν.
Έτσι λοιπόν βγάζουμε έναν νόμο που λέει ότι οι τωρινές κρατικές χορηγήσεις (τα 29 εκατ. ευρώ που ψηφίστηκε να πάρουν τα κόμματα προχτές) έχουν ασυλία έναντι διαταγή πληρωμής, σε περίπτωση που, κάποια τράπεζα προσπαθήσει να βάλει χέρι σε αυτά τα λεφτά, διότι κάποιο κόμμα αποφασίσει να μην πληρώσει.
Ουσιαστικά δηλαδή, τα λεφτά που θα πάρουν σήμερα τα κόμματα δεν θα χρησιμοποιηθούν για αποπληρωμή χρεών, αλλά για εκλογικούς σκοπούς και στη συνέχεια τα κόμματα θα κάνουν στάση πληρωμών στις τράπεζες, που σημαίνει ότι τελικά, ο μουτζούρης θα μείνει στον Έλληνα φορολογούμενο.
Συμπέρασμα: Η υποκρισία δεν έχει όρια σε αυτή τη χώρα.
george.kesarios@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
