Ονομάζομαι Κίμων-Γεώργιος Μαδεμλής και είμαι 26 ετών, απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σήμερα είμαι μεταπτυχιακός σπουδαστής του Πανεπιστημίου Bradford της Αγγλίας.
Την Πέμπτη, 21.6.2012, ταξίδευα με τον συνάδελφό μου, Θεοδωρόπουλο Δημήτρη, στο Bradford Αγγλίας από Αθήνα προς Μάντσεστερ, μέσω Φραγκφούρτης, με την πτήση LH 1285 της Lufthansa. Στη Φραγκφούρτη φτάσαμε στις 08.20 (ώρα Γερμανίας), για να φύγουμε κατόπιν, στις 10.40, με την πτήση LH 942 της Lufthansa, προς Μάντσεστερ. Είκοσι πέντε λεπτά περίπου πριν από την πτήση προς Μάντσεστερ, πήγαμε στην πύλη (νομίζω ήταν η Β32) προκειμένου να επιβιβαστούμε. Εκεί υπήρχε ένα γραφείο με τρεις υπαλλήλους (και οι τρεις γυναίκες) και ένα stand στη μέση με δύο άντρες υπαλλήλους, οι οποίοι τσέκαραν τα εισιτήρια. Ο συνάδελφός μου πήγε στον ένα υπάλληλο, που καθόταν αριστερά, και εγώ σε αυτόν που καθόταν δεξιά. Ο δεύτερος είχε ύψος περίπου 1,85, μαύρα μαλλιά κοντά και ένα σκουλαρίκι στο αυτί. Ο εν λόγω υπάλληλος μου ζήτησε εισιτήριο και διαβατήριο, και, ενώ τα έδωσα και τα δύο αμέσως, άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις με ανεπίτρεπτο ύφος. Σημειωτέον ότι γνώριζαν ποιοι είμαστε, διότι είχαν τον κατάλογο επιβατών και γνώριζαν ποιοι είχαν ήδη περάσει τον έλεγχο.
Η πρώτη ερώτηση που μου απηύθυνε αφορούσε τον τόπο προέλευσης και του απάντησα ότι έρχομαι από Αθήνα. Στη συνέχεια με ερώτησε πού πηγαίνω και του απάντησα ότι πηγαίνω στο Μάντσεστερ. Στην ερώτησή του «Τι πας να κάνεις εκεί;» του απάντησα ότι εκεί σπουδάζω. Με ρώτησε «Σπουδάζεις στο Μάντσεστερ;» και του απάντησα ότι δεν σπουδάζω στο Μάντσεστερ, αλλά στο Bradford. Με ερώτησε ξανά τι σπουδάζω εκεί και του απάντησα ότι φοιτώ στο School of Management. Η επόμενη ερώτησή του ήταν: «Σε ρώτησα τι σπουδάζεις;». Του απάντησα «Business». Τότε μου ζήτησε να του δείξω τη φοιτητική μου ταυτότητα για να εξακριβώσει αν του λέω την αλήθεια. Του απάντησα ότι την είχα στις αποσκευές μου, γιατί δεν μου χρειαζόταν σε τίποτα για την πτήση μου, και, συμπληρώνοντας, τον ρώτησα αν μπορούσα να προχωρήσω για να επιβιβαστώ. Μου απάντησε ότι όχι, δεν μπορούσα, διότι «δεν συνεργάζεσαι με την ασφάλεια» («you are notcooperating with the security»). Του απάντησα ευγενικά, λέγοντας ότι οτιδήποτε είχε σχέση με την πτήση μου (διαβατήριο, εισιτήριο) του το είχα ήδη δείξει. Τότε, εκείνος, απευθυνόμενος σε εμένα, με απαράδεκτο, προσβλητικό και προκλητικό ύφος, το οποίο διατηρούσε χωρίς κανέναν προφανή λόγο καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης, μου απάντησε «Εγώ αποφασίζω τι χρειάζεται» και αμέσως μου ζήτησε να του δείξω τις τραπεζικές μου κάρτες από την Αγγλία. Στην ερώτησή μου «Γιατί;» μου απάντησε: «Εδώ δεν είσαι για να ρωτάς, εγώ ρωτάω και συ απαντάς». Τότε του λέω: «Συγγνώμη, αλλά ό,τι έχει να κάνει με την πτήση σας το έδειξα, οι τραπεζικές κάρτες αφορούν σε προσωπικά δεδομένα και δεν είμαι υποχρεωμένος να τις δείξω». Αμέσως αυτός έξαλλος μου απάντησε: «Τελείωσε, δεν πετάς».
Θέλω να τονίσω ότι ο συνάδελφός μου που είχε κάνει τσεκάρισμα στον άλλο υπάλληλο δεν είχε κανένα πρόβλημα και όταν το ανέφερε στον δικό μου, αυτός απάντησε: «Εδώ εγώ αποφασίζω πώς θα γίνει η διαδικασία και αν το θέλω θα συνεργαστείτε». Απευθυνόμενος κατόπιν σε εμένα μου είπε: «Σου δίνω μια τελευταία ευκαιρία, δείξε μου εκτυπωμένο το χαρτί της κράτησης». Του απάντησα ότι δεν το έχω, διότι δεν χρειάζεται, και τότε μου λέει: «Σου έδωσα μια τελευταία ευκαιρία, τώρα δεν πετάς». Τη στιγμή εκείνη θυμήθηκα ότι την κράτηση την είχα στο mail στο κινητό μου και θέλησα να του το δείξω, αλλά μου απάντησε: «Δεν με απασχολεί, τώρα είναι πολύ αργά». Του απάντησα ότι ακόμη δεν έχει φύγει το αεροπλάνο, αλλά αυτός, απευθυνόμενος ειρωνικά προς εμάς, τον συνάδελφό μου και εμένα, είπε να μη διαμαρτυρόμαστε διότι «εδώ είναι αεροδρόμιο» και απευθυνόμενος προς εμένα μου είπε: «Δεν ξέρω από πού έρχεσαι, αλλά εδώ δεν είναι ζωολογικός κήπος» («here is not a zoo»).
Ο συνάδελφος και συγκάτοικός μου, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης, δεν προχώρησε για να επιβιβαστεί και όταν τον ρώτησαν γιατί μένει, τους απάντησε ότι είμαστε μαζί και τότε αυτοί του είπαν: «Καλύτερα, μένεις και εσύ εδώ». Εζήτησα τότε να έρθει η αστυνομία και μου απάντησαν ότι «έρχεται ήδη για να σας μαζέψουν! Και μην διαμαρτυρόσαστε άλλο, γιατί θα καλέσουμε το immigration office στην Αγγλία για να μη σας δεχτούν». Εν τω μεταξύ ήρθε η αστυνομία, τρία ή τέσσερα άτομα, αν θυμάμαι καλά, οι οποίοι μιλούσαν μόνο γερμανικά. Παρόλο που τους ρώτησα αν μιλάνε αγγλικά, μόνο ένας από αυτούς μου απάντησε «ναι», ενώ ταυτόχρονα με τεντωμένο το δάχτυλο προς το πρόσωπό μου μού είπε να μην ξαναμιλήσω. Όταν τελείωσαν τη μεταξύ τους συζήτηση μας είπαν: «Τώρα σας επιτρέπουμε να φύγετε!». Όταν ρώτησα «τώρα πού να πάμε, αφού χάσαμε την πτήση», απάντησαν: «Να συνεργαζόσαστε για να πετούσατε, τώρα να βγάλετε άλλα εισιτήρια!». Πηγαίνοντας στα εκδοτήρια για να βγάλουμε αναγκαστικά νέα εισιτήρια, μας σταματούν, όλοι αυτοί, σε έναν σχετικά απομονωμένο χώρο, και μας λένε γελώντας: «Να ξέρετε ότι αν δεν είσαστε ευγενικοί δεν θα πάτε πουθενά, θα σας κρατήσουμε εδώ. Να προσέχετε!». Έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε με την επόμενη πτήση LH 946 της Lufthansa, στις 16.15, με περίπου 5ώρες δηλαδή καθυστέρηση και με οικονομική επιβάρυνση του νέου εισιτηρίου, από 255,92 ευρώ για τον καθένα μας.
Κατόπιν των όσων ανέφερα, θεωρώ απαράδεκτη, προσβλητική και άκρως μειωτική τη συμπεριφορά των συγκεκριμένων αρχών του αεροδρομίου της Φραγκφούρτης και ζητώ την οικονομική και ηθική μας δικαίωση, καθώς και την παραδειγματική τιμωρία των συγκεκριμένων υπαλλήλων.
Αναμένοντας την αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας-καταγγελίας μου από την Υπηρεσία σας, δεδομένου ότι το εξαιρετικά δυσάρεστο συμβάν το οποίο σας περιέγραψα συνέβη σε γερμανικό έδαφος, επιφυλάσσομαι για τη διεκδίκηση κάθε νομίμου δικαιώματός μου στις αρμόδιες υπηρεσίες της Ελλάδας, της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με τιμή Κίμων-Γεώργιος Μαδεμλής
