Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αυτοί οι ήρωες Ελληνες θα μείνουν αθάνατοι, τους άλλους που ¨σωζουν¨ την Ελλάδα με το ¨γονάτισμα¨ θα τους έχουμε παράδειγμα προς αποφυγή.


ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ, Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΡΙΨΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΤΟΥ ΑΤΤΙΛΑ

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες πουνοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…


ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ


ο Έλληνας «Ράμπο»


«…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη,ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείςβρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και τωνΚυπρίων καταδρομέων.


Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικόΜπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ωςανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας. Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε.


Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!


Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές. Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού! Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν! Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!


Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!! Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεταιδίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε! Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…


Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ… Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.


Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…


Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης… Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…


Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι. Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»


Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου, που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…


ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΟΙΜΟΥ-ΑΘΗΝΑΣ: Η ιστορία του Μανώλη Μπικάκη αλλά και η φράση στο τέλος “Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι” συγκίνησε ιδιαίτερα τον συμπατριώτη του ποιητή Γώργο Βολουδάκη που ένοιωσε υποχρεωμένος να γράψει κάτι για τον μεγάλο αυτόν ήρωα. Προτίμησε να γράψει ένα Κρητικό τραγούδι που ταιριάζει στην λεβεντιά και την αντρειωσύνη του. yiorgosthalassis.blogspot.com/


Του νέου Ακρίτα το αντάμωμα

Ριζίτικο ή Ανωγιανό, σούστα ή πεντοζάλι
εγώ ποτέ δεν έγραψα ούτε θα γράψω πάλι
Μά για τον ήρωα τούτονε της Κρήτης το περβόλι
τον θρύλο των καταδρομών που λέγανε Μανώλη
θα γράψω ώς τον ουρανό σαν δάκρυ ένα στιχάκι
να μάθει ο Ελληνισμός Μανώλη τον Μπικάκη.
Μόνος στη Κύπρο τάβαλε έξω απ΄τη Λευκωσία
με ένα τάγμα τουρκικό!!! Ακούστε αυτοθυσία!
Έξι άρματα κατέστρεψε με το αντιαρματικό του
του χάρου έστειλε πολλούς τούρκους στο μερτικό του.
Τέσσερις μέρες ύστερις χωρίς να σταματήσει
πολέμαε θεονήστικος, οι τούρκοι είχαν σαστίσει…
Για όλα αυτά, δεν έλαβε ανταμοιβή καμμία
ούτε ανδρείας παράσημο, ούτε εύφημο μνεία
Απ΄την πατρίδα του ποτέ δεν πήρε ούτε ένα χάδι
και με την πίκρα αυτή έφυγε μια μέρα για τον άδη.
Όμως για μας τους Έλληνες είναι αντρειωμένος
Ένας ακόμη Διγενής Ακρίτας καμμωμένος
από ουρανό και πέλαγο, από όνειρο κι αγάπη
Και της Ελλάδας η καρδιά χρυσά “Μπικάκης” 
γράφει… 
Γ. Βολουδάκης

πηγη olympia.gr/

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

Μία εξήγηση για τά ανεξήγητα που συμβαίνουν γύρω μας.


11/22/2012
Ένας άλλος πόλεμος, ο πόλεμος των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι πολύ πιθανόν να βρίσκεται πίσω από την εμφύλια σφαγή στην Συρία, αφού νεότερα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από γαλλικά think tank και ιστοσελίδες συνδεδεμένες με αυτά "φωτίζουν" κάποιες άγνωστες πτυχές που υπάρχουν: Τώρα αποκαλύπτεται ότι το Ιράν, το Ιράκ και η Συρία είχαν συμφωνήσει στις 25 Ιουνίου του 2011, λίγο προν ξεκινήσει η εξέγερση, δηλαδή στην Συρία, την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου ο οποίος θα ανεφοδίαζε την Δύση με ιρανικό φυσικό αέριο.
Η ιρακινή κυβέρνηση, όπως έχουμε σημειώσει και στο παρελθόν, ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από τους σιίτες που αποτελούν και την πλειοψηφία στην χώρα, οπότε δεν ξενίζει αυτή η συμμετοχή.
Ο αγωγός αυτός θα τροφοδοτείτο από το φυσικό αέριο του τεράστιου κοιτάσματος South Pars το οποίο μοιράζεται μεταξύ Ιράν και Κατάρ στον Κόλπο.
Το συνολικό μέγεθος του κοιτάσματος είναι 35,7 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα απολήψιμου φυσικού αερίου και από αυτά το Ιράν κατέχει τα 10,2 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα με το Κατάρ να κατέχει τα υπόλοιπα.
Το σχέδιο των Ιρανών περιελάμβανε την κατασκευή ενός αγωγού 1.500 χλμ ο οποίος θα ξεκινούσε από τον τερματικό σταθμό φυσικού αερίου Asalouyeh στις ακτές του Ιράν στον Κόλπο όπου καταλήγουν οι αγωγοί από τις εξέδρες του κοιτάσματος South Pars και την μεταφορά του φυσικού αερίου στην Συρία μέσω Ιράκ. Το τελικό κόστος αυτής της επένδυσης ήταν 10 δισεκατομμύρια δολάρια και άλλαζε ολόκληρο το ενεργειακό status της Μέσης Ανατολής, αφού για πρώτη φορά οι Ιρανοί επεξαρτούσαν από τον Κόλπο τις εξαγωγές φυσικού αερίου της χώρας.
Στην Συρία το φυσικό αέριο επρόκειτο να υγροποιηθεί σε ένα παράκτιο τερματικό σταθμό και να μεταφερθεί με πλοία στην Ευρώπη την μεγαλύτερη, σταθερή αγορά πλησίον της Μέσης Ανατολής, κυρίως σε σταθμούς αποθήκευσης που ελέγχονταν από τους Ρώσους, αλλά και από τους Γάλλους..
Λίγους μήνες μετά την υπογραφή της συμφωνίας, άρχισαν ξαφνικά οι ταραχές που εξελίχθηκαν εν συνεχεία σε έναν σφοδρό εμφύλιο πόλεμο με 40.000 νεκρούς μέχρι στιγμής και από τις δύο πλευρές.
Σημειώνεται ότι στο συριακό λιμάνι Baniyas καταλήγει ο ανενεργός πετρελαιαγωγός Kirkuk Baniyas  ο οποίος είχε  χωρητικότητα 300.000 βαρέλια την ημέρα και ο οποίος θα αποτελούσε την τερματική περιοχή ενός νέου αγωγού πετρελαίου, στο πλαίσιο μιας συμφωνίας που υπογράφηκε το 2010 μεταξύ Ιράκ και Συρίας, καθώς η ανακατασκευή του πρώτου αγωγού είχε κριθεί ασύμφορη.
Οι δύο νέοι αγωγοί σχεδιαζόταν να μεταφέρουν 1,5 εκατ. βαρέλια αργού πετρελαίου την ημέρα και ο δεύτερος 1,25 εκατ. ελαφρότερου αργού πετρελαίου την ημέρα.
Εκτιμήσεις των δυτικών think tank αναφέρουν ότι είναι πολύ πιιθανό ότι τα σχέδια των αγωγών θα πραγματοποιηθούν, αλλά το φυσικό αέριο δεν θα προέρχεται από το Ιράν, αλλά από το Κατάρ, ενώ και ο αγωγός πετρελαίου θα γίνει και μάλιστα πιο ενισχυμένος και πιθανόν διπλός, απ'όπου θα μεταφέρεται πετρέλαιο από την Σαουδική Αραβία, το Ιράν και τα Εμιράτα του Κόλπου σε μία επιχείρηση που έχει πρακτικά τον ίδιο αντικειμενικό στόχο: Να μειωθεί η σημασία της δια θαλάσσης μεταφοράς πετρελαίου στον Κόλπο και να μειωθεί η έκταση της απειλής του Ιράν περί "σφραγίσματος" των Στενών του Ορμούζ...
Πάντως, βλέπουμε ότι όπου υπάρχουν αγωγοί που δεν είναι αρεστοί στους δυτικούς, ακολουθούν ... ανατροπές, γενικώς. Είτε με το καλό (κυβέρνηση Καραμανλή, Ελλάδα 2009), είτε με το κακό (καθεστώς Άσαντ, Συρία, 2011 μέχρι σήμερα)...
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

ανάλυση του σεναρίου ΔΡΑΧΜΗΣ (Του Δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη)


Το εκτός ευρώ «Σχέδιο Β’» που φλερτάρουν πολιτικές δυνάμεις…

Όπως έχει αναλυθεί σε προηγούμενη ανάρτηση του «defence-point.gr» οι πιθανότητες το Μνημόνιο ΙΙΙ να δώσει λύση στο δράμα που παίζεται τα τελευταία δυόμιση στη χώρα είναι μηδαμινές. Αντιθέτως η κατάσταση είναι πολύ πιθανόν να μην είναι πλέον αναστρέψιμη με αποτέλεσμα η Ελλάδα να οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα  στην πτώχευση, είτε από «λάθος» είτε και εσκεμμένα. Είμαστε έτοιμοι ως χώρα να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες μία χρεοκοπίας ή θα επιλέξουμε την στάση της «στρουθοκαμήλου», δηλώνοντας πως «αυτά δεν συμβαίνουν» ή «αυτά είναι υπερβολικά»;
Κι αν όμως συμβεί; Εάν η χώρα οδηγηθεί στη χρεοκοπία τι θα πρέπει να κάνουμε; Η πολυτάραχη ιστορία της πατρίδας μας έχει διδάξει πως σωζόμαστε από την… Αθηνά μόνο εάν κουνήσουμε και εμείς τα χέρια μας. Με βάση τη συγκεκριμένη παρατήρηση το «www.defence-point.gr», θέτει στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης το ΣΧΕΔΙΟ Β’ το οποίο θα μπορούσε να ακολουθήσει η χώρα σε περίπτωση που βγαίναμε από το ευρώ είτε εκούσια είτε ακούσια, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στον τόπο που επεξεργάζονται παρόμοιες στρατηγικές διεξόδου…
Του Δρ. Γεώργιου Κ. Φίλη
Όπως γίνεται κατανοητό, το κύριο ζήτημα της Ελλάδας σε περίπτωση αλλαγής… υποδείγματος (paradigm change) – δηλαδή σε περίπτωση κατάρρευσης για οποιοδήποτε λόγο του Μνημονίου ΙΙΙ (όπως ακριβώς συνέβη και με το νούμερο Ι και ΙΙ της… τριλογίας) – και κήρυξης στάσης πληρωμών, δηλαδή χρεοκοπίας, θα είναι – μετά τις πρώτες ημέρες χάους που θα προκύψουν της κατάρρευσης – η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος. Όπως πολύ σωστά αναφέρουν οι αναλυτές αλλά και η ιστορία και οικονομική θεωρία διδάσκει το κύριο πρόβλημα μίας πτώχευσης θα είναι ο υπερπληθωρισμός (hyperinflation) που θα προκύψει και κατά συνέπεια η καταβαράθρωση της αξίας των χρημάτων που θα έχουμε στα χέρια μας. Στην δικιά μας δε περίπτωση η κατάσταση θα είναι ακόμα πιο περίπλοκη αφού λόγω της χρεοκοπίας, εκ των πραγμάτων θα πρέπει να πάμε σε νόμισμα το οποίο θα ελέγχουμε, άρα θα πρέπει – πέραν της αντιμετώπισης του υπερπληθωρισμού – να εισάγουμε στη ζωή μας και ένα νέο νόμισμα, το οποίο ασχέτως σε ποια ισοτιμία αρχικά το κυκλοφορήσουμε σε σχέση με το ευρώ, αυτό θα υποτιμηθεί άμεσα και σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ιστορία δε μας διδάσκει πως σε τέτοιες περιπτώσεις η διολίσθηση θα είναι τεράστια, καθημερινή με αποτέλεσμα ολόκληρη η οικονομία της χώρας να καταρρεύσει, ενώ θα εμφανιστούν και περιπτώσεις «μαύρης αγοράς» άλλων νομισμάτων.
Να αναφέρουμε ακόμα πως έως το συγκεκριμένο σημείο συμφωνούμε απόλυτα με τους προπαγανδιστές της «δραχμοφοβίας» και του «Ευρώ über alles», οι οποίοι μας λένε πως εάν «πάμε στη δραχμή θα είναι το τέλος της ζωής του έθνους και του κάθε ενός από εμάς ξεχωριστά», άρα «θα πρέπει να μείνουμε στο ευρώ» ακόμα και ως γκαρσόνια ή/και φτηνό εργατικό δυναμικό των Γότθων (στα πρότυπα των Μεξικάνων στη NAFTA) ακόμα και εάν χρειαστεί να πεθάνουν σε βάθος χρόνου ένα-δύο εκατομμύρια Έλληνες για διαφόρους λόγους (είτε λόγο έλλειψης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, είτε λόγω έλλειψης των στοιχειωδών συνθηκών ανθρώπινης διαβίωσης), ακόμα κι αν μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων χρειαστεί να μεταναστεύσει, ακόμα κι αν πάψουμε να είμαστε κράτος με την πρακτική και τη νομική έννοια του όρου…
Με άλλα λόγια, ας συμφωνήσουμε πως επειδή θα έρθει η Αποκάλυψη με τον Αρμαγεδδώνα μαζί εάν φύγουμε από το ευρώ και απλά προσφύγουμε στη δραχμή, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία κόκκινη γραμμή και αντίδραση στις απαιτήσεις των «εταίρων», πέραν του αίματος που θα προσφέρουν για ακόμα μία φορά οι Έλληνες στο βωμό του γερμανικού επεκτατισμού στη γηραιά ήπειρο για τρίτη φορά μέσα σε έναν αιώνα;
Όμως οι εντολοδόχοι της συγκεκριμένης πολιτικής λένε τη ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ για το τι θα μπορούσε να συμβεί, ή μάλλον για το τι ακριβώς θα μπορούσαμε να κάνουμε εάν και εφόσον αποφασίζαμε(νε) να πάμε στη δραχμή. Οι επόμενες λοιπόν γραμμές της παρούσας σύντομης ανάλυσης θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν το άλλο μισό έργο, το οποίο ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ δεν αναφέρουν οι μορφωμένοι πολιτικοί μας:
Ανακεφαλαιώνοντας τα έως τώρα δεδομένα έτσι ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την ανάλυσή μας στη περίπτωση της «άτακτης» χρεοκοπίας της Ελλάδας:
Μετά το πρώτο χρονικό διάστημα λίγων – ελπίζουμε – εβδομάδων στις οποίες η χώρα και η κοινωνίαθα πρέπει να απορροφήσει τα σεισμικά κύματα της χρεοκοπίας και του χάους που θα ακολουθήσει, η Αθήνα θα πρέπει να ετοιμάσει το πλάνο για τη μετα-ευρώ εποχή. Φυσικά η χώρα για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που μπορεί να είναι από δύο με τρεις εβδομάδες έως και κάποιους μήνες θα πρέπει να εξασφαλίσει για το εσωτερικό: επάρκεια καυσίμων τουλάχιστον για τον κρατικό μηχανισμό, τη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δικτύου για την αποθήκευση και διανομή τροφίμων σε πανελλαδικό επίπεδο, την απαραίτητη επάρκεια σε απαραίτητα υλικά των νοσοκομείων, και φυσικά την ετοιμότητα όλων των δυνάμεων ασφαλείας για την επιβολή του νόμου και της τάξης στο εσωτερικό, και της αποτροπής στο εξωτερικό. Για το εξωτερικό θα πρέπει να έχει σχηματίσει δύο-τρεις πολύ συγκεκριμένες συμμαχίες οι οποίες τη κρίσιμη στιγμή θα φέρουν την απαραίτητη ισορροπία σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο, ενώ θα πρέπει να έχει παραγγείλει τη κοπή νομίσματος σε κάποια από της συμμαχικές χώρες έτσι ώστε να μη «διαρρεύσει» η συγκεκριμένη διαδικασία σε διαφόρους φίλους και «εταίρους».
Όπως μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό για να γίνουν όλα τα παραπάνω, θα πρέπει ο σχεδιασμός να γίνει από τώρα, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ, για την ακρίβεια ο σχεδιασμός θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει από την ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου εξήγγειλε από το Καστελόριζο την είσοδο της χώρας στην οικονομική επιτήρηση της Τρόικα. Επειδή όμως ο σκοπός της ανάλυσης δεν είναι να παρουσιάσουμε το κρίσιμο αυτό διάστημα της οργάνωσης του χάους, προχωράμε θέτοντας ως δεδομένο πως αργά ή γρήγορα η τάξη θα επανέλθει στη χώρα, και πως κάποιες βασικές και υποτυπώδεις λειτουργίες θα υπάρξουν παρά τη κατάρρευση.
Έτσι, μετά τη πτώχευση και την εξασφάλιση μίας κάποιας λειτουργίας του κράτους τα κύρια προβλήματα που θα αντιμετωπίσει θα είναι δύο: η εισαγωγή ενός νέου νομίσματος το οποίο θα ελέγχεται από την Ελλάδα (άρα η ισοτιμία του θα καθορίζεται από την Αθήνα), και η αντιμετώπιση των υπερπληθωριστικών τάσεων οι οποίες θα τείνουν να αποδομήσουν τη λειτουργία της κοινωνίας αλλά και θα στέλνουν στον κάλαθο των αχρήστων κάθε αρχικούς υπολογισμούς ισοτιμιών οι οποίες θα έχουν καθοριστεί σε σχέση με «σκληρά» νομίσματα (Ευρώ και δολάριο).
Σκοπός λοιπόν της πραγματικής κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας που θα έχει την… τύχη να κυβερνάει εκείνη τη στιγμή τον τόπο θα είναι (α) να εισαγάγει έναν νέο νόμισμα στις απαραίτητες ποσότητες γρήγορα και με ασφάλεια και (β) να μπορέσει να καταπολεμήσει τον υπερπληθωρισμό, με σκοπό να φέρει την κατάσταση στην ομαλότητα το συντομότερο δυνατό.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση προχωρούμε σε δύο πολύ σημαντικές υποθέσεις οι οποίες εάν δεν ισχύσουν τότε τα δεδομένα αλλάζουν άρδην. Οι υποθέσεις αυτές είναι οι εξής:
Πρώτον, υποθέτουμε ότι το Ευρώ – παρά την έξοδο της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου θα συνεχίσει να υπάρχει – κάτι το οποίο βέβαια δεν θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο.  Σε κάθε περίπτωση όμως είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρήσουμε πως τελικά θα επιβιώσει διότι θα πρέπει να πάρουμε για εμάς το χειρότερο δυνατό σενάριο, ότι εμείς καταρρέουμε και οι άλλοι επιβιώνουν.
Δεύτερον, υποθέτουμε επίσης πως η κατάρρευση της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου δεν θα οδηγήσει σε μία γενική κατάρρευση του διεθνούς οικονομικού συστήματος, κάτι για το οποίο και πάλι χωράει πολύ συζήτηση, άρα κατά τη φάση της ανάκαμψης θα υπάρχουν «επενδυτές» οι οποίο θα είναι σε θέση να προχωρήσουν σε επενδύσεις σε μία «παρθένα» αγορά όπως θα είναι η Ελλάδα μετά το… κραχ.
Όπως γίνεται ευκόλως κατανοητό, σε περίπτωση που οι δύο προαναφερόμενες παραδοχές δεν ισχύσουν δηλαδή σε περίπτωση που η Ελλάδα ή η Ισπανία οδηγήσουν την Ευρωζώνη σε κατάρρευση, στην ουσία θα μιλάμε για την λήξη της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κάτι το οποίο θα έχει με σεισμικές συνέπειες στην παγκόσμια αγορά και ειδικότερα στις οικονομίες και κοινωνίες κυρίως της Δύσης. Στην περίπτωση δηλαδή που η κατάσταση οδηγηθεί σε τέτοιες ατραπούς, ότι και να προσπαθούμε να αναλύσουμε με το παρών σημείωμα πολύ απλά δεν θα υφίσταται και τα πράγματα θα γίνουν απλούστατα, ο καθείς γυρνάει στο νόμισμά του και η «σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος».
Ας υποθέσουμε όμως πως η Ευρωζώνη «κρατάει» και «ξερνάει ως χαλασμένο κεμπάπ» όπως ανέφερε παλιότερα ένας «φωστήρας» αναλυτής του BBC την Ελλάδα και την Κύπρο. Τι θα κάνει ο Ελληνισμός, θα εξαφανιστεί; Θα περάσουμε στις δελτούς της ιστορίας σαν τους… Μάγιας οι οποίοι πολύ απλά κάποια στιγμή… χάθηκαν;
Όχι βέβαια, εάν οι καταστάσεις μας οδηγήσουν στην έξοδο από την ευρωζώνη η υποχρέωσή μας ως Έλληνες θα είναι να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να χτίσουμε κάτι από την αρχή πολύ πιο στέρεο και ορθολογικό αυτή τη φορά. Αυτό τελικά πρόκειται να είναι και το ζητούμενο της μετά-Ευρώ εποχής, η Ελλάδα να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια, ασφάλεια και με όλα εκείνα τα εχέγγυα που θα της επιτρέψουν να αναπτυχθεί υπό στέρεες αυτή τη φορά βάσεις.
Οι διάφοροι λοιπόν καθηγητές (εντός ή εκτός εισαγωγικών, διότι κάποιοι θυμίζουν τη διαφήμιση για το… Στοίχημα!) που υπογραμμίζουν πως θα ζήσουμε ημέρες κατοχής… με το αυγό να κοστίζει κάποια… δισεκατομμύρια δραχμές (ή Μνες ή Βυζαντινούς Σόλιδους ή Φοίνικες ή όπως αλλιώς θέλετε – το όνομα του νέου νομίσματος δεν θα έχει καμία σημασία), άρα δεν θα πρέπει για κανένα λόγο να χρεοκοπήσουμε, άρα να βγούμε από ευρώ, άρα να καταγγείλουμε το μνημόνιο όπως προαναφέραμεέχουν δίκιο έως ένα σημείο: Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όμως υπό την προϋπόθεση πως δεν θα προβούμε στις κατάλληλες κινήσεις για να το αντιμετωπίσουμε…
Και όμως, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και τη χρεοκοπία, και την αλλαγή νομίσματος χωρίς να ζήσουμε τον λιμό των Αθηνών της κατοχής. Μπορούμε ακόμα να επιβιώσουμε χωρίς να είναι ανάγκη οι μισοί συνταξιούχοι της χώρα να πεθάνουν για να μειωθούν τα έξοδα στο ταμεία… Πώς όμως θα γίνει αυτό;
Σε αντιδιαστολή λοιπόν με όλους του καταστροφολόγους που τρομοκρατούν τον ζαλισμένο από τα γεγονότα Έλληνα πολίτη, η απάντηση στο πως θα καταφέρουμε εισαγάγουμε το νέο νόμισμα, να καταπολεμήσουμε τον υπερπληθωρισμό και να επιστρέψουμε την χώρα στις «αγορές» συνίσταται από τις παρακάτω προτάσεις:
H νέα δραχμή δεν θα πρέπει να ριχτεί απροστάτευτη στις αδηφάγες «αγορές» – διότι θα συμβεί αυτό για το οποίο απειλούν οι «μνημονιακοί» και ο υπερπληθωρισμός θα αποσαθρώσει κάθε έννοια οικονομικής σταθερότητας, τα χρήματα των καταθετών θα χαθούν και θα ζήσουμε για ένα μεγάλο διάστημα συνθήκες «εποχής της πέτρας» – αντιθέτως θα πρέπει να προστατευθεί, δηλαδή θα πρέπει για ένα σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα (δύο-τριών ετών) να «κλειδώσει» σε μία συγκεκριμένη – αδιαπραγμάτευτη – ισοτιμία με ένα σκληρό νόμισμα όπως είναι π.χ. το δολάριο. Ταυτοχρόνως, θα χρειαστούμε και ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» για την αναζωογόνηση της οικονομίας μας.
Η λογική των δύο παραπάνω κινήσεων, με πολύ απλά λόγια και αποφεύγοντας τεχνικούς όρους, είναι η εξής:
Σύνδεση δολαρίου-δραχμής: Η υπερτιμημένη οπωσδήποτε δραχμή  (αφού η ισοτιμία δραχμής-δολαρίου θα είναι «κλειδωμένη» για ένα χρονικό διάστημα σε επίπεδο τεχνητά υψηλό), θα επιτρέψει την τιθάσευση του υπερπληθωρισμού, ΣΧΕΔΟΝ ΑΜΕΣΑ, καθώς και θα αποτρέψει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις από το εξωτερικό, ενώ δεν θα επιτρέψει και τη δημιουργία «μαύρης αγοράς» νομισμάτων στο εσωτερικό. Αποτέλεσμα της εισαγωγής ενός σταθερού – έστω υπερτιμημένου, άρα ακριβού – νομίσματος θα είναι να επέλθει κάποιου είδους σταθερότητα στην οικονομία τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό. Με το συγκεκριμένο τρόπο η Ελλάδα θα μπορέσει να καταπολεμήσει το κύριο αποτέλεσμα μίας οικονομικής κατάρρευσης, τον πληθωρισμό του οποίου τις διαλυτικές επιπτώσεις στις κοινωνίες φοβούνται οι Γερμανοί και σωστά πράττουν έως ένα σημείο αφού έχουν πικρή εμπειρία κατά τη διάρκεια των μεταπολεμικών περιόδων της δεκαετία του 1920 και του 1940, και για το λόγο αυτό μας επιβάλλουν άλλα αυτά τα προγράμματα «δημοσιονομικής πειθαρχίας».
Ταυτοχρόνως η Αθήνα θα πρέπει να διαπραγματευτεί ένα νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» σίγουρα με τις ΗΠΑ, αλλά ίσως και με τη Ρωσία και τη Κίνα (και τις υπόλοιπες, ίσως χώρες των BRICS) με σκοπό η Ελλάδα να προχωρήσει σε έργα υποδομής και επενδύσεις, δηλαδή σε ανάπτυξη. Ο στόχος της οικονομικής αυτής βοήθειας θα είναι να καλύψει την αρχική έλλειψη ρευστού – συναλλάγματος που θα αντιμετωπίσει αφού η «σκληρή» – άρα ακριβή – δραχμή θα καταστήσει τις εξαγωγές μας πολύ ακριβές σε σχέση με τις εισαγωγές. Αποτέλεσμα αυτού θα είναι η χώρα, ενώ θα έχει στην ουσία καταπολεμήσει τον εκφυλιστικό πληθωρισμό να υποφέρει από ένα έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της – αυτό που αντιμετωπίζει δηλαδή και σήμερα με μία όμως διαφορά, τότε θα έχουμε νόμισμα το οποίο θα ελέγχουμε και δεν θα κινούμαστε σύμφωνα και αποκλειστικά με τις απαιτήσεις της «μαντάμ» του Βερολίνου. Η τονωτική αυτή ένεση θα επιτρέψει στην οικονομία της χώρας να κινηθεί και να παράγει, θα επιτρέψει την εκπόνηση ενός νέου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων αλλά και θα δημιουργήσει ένα νέο επενδυτικό περιβάλλον για τους ιδιώτες, πάντα υπό τις συνθήκες «ελεγχόμενης σταθερότητας» αφού η σύνδεση με το δολάριο θα αποσβήνει τις πληθωριστικές πιέσεις.
Με τη παρέλευση όμως ενός ικανού χρονικού διαστήματος κατά το οποίο η χώρα – εβρισκόμενη στην «εντατική» – θα σταθεροποιείται σε μακροοικονομικό και μικροοικονομικό επίπεδο, θα πρέπει να βγει από τον «αναπνευστήρα» της σύνδεσης με το δολάριο και του «Σχεδίου Μάρσαλ». Για να το επιτύχει αυτό θα πρέπει (α) να αυξήσει τα επιτόκια έτσι ώστε να προσελκύσει επενδυτικά κεφάλαια, (β) να πάψει – τουλάχιστον επισήμως – να συνδέει τη δραχμή με το δολάριο, έτσι ώστε το νέο νόμισμα με μία φυσιολογική – ανεπισήμως… ελεγχόμενη – υποτίμηση σε σχέση με το δολάριο να μειώσει την τιμή των εξαγόμενων προϊόντων με αποτέλεσμα να βελτιώνει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της και τελικά μέσω της εμπιστοσύνης που θα έχει ανακτήσει από τις αγορές, αφού το χρέος θα μειώνεται, να είναι σε θέση να «βγει» στις αγορές από μόνη της χωρίς περεταίρω οικονομική βοήθεια.
Όπως γίνεται κατανοητό, οι συγκεκριμένες κινήσεις έχουν ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με αυτό που βιώνουμε μέχρι στιγμής: Το πλεονέκτημα έχει να κάνει με το γεγονός πως η αρχική συμφωνία για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είναι πρωτίστως πολιτική και μετά οικονομική, δηλαδή η Ελλάδα θα πρέπει να διαπραγματευτεί σωστά σε γεωπολιτικό και γεωοικονομικό επίπεδο, και όχι στο επίπεδο του «πόσες απολύσεις θα κάνω τώρα και πόσες σε ένα μήνα για να πάρω τη… δόση μου». Όπως γίνεται αντιληπτό η γεωπολιτική διαπραγμάτευση της χώρας μας με τις ΗΠΑ αλλά και με τη Ρωσία είναι θα είναι πολύ πιο προσοδοφόρα αφού εκεί θα «πουλήσουμε» το ότι είμαστε… «μαγαζί γωνία» για μία σειρά από θέματα τα οποία ενδιαφέρουν τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τη Μόσχα.
Έτσι, η αρχική και «κλειδωμένη» ισοτιμία δραχμής-δολαρίου εάν αποφασιστεί σε πολιτικό επίπεδο μπορεί πολύ εύκολα να καθοριστεί από τα επιτελεία των κυβερνήσεων με βάση τις οικονομικές παραμέτρους του θέματος. Το «Σχέδιο Μάρσαλ» αποτελεί ακόμα ένα πεδίο διαπραγμάτευσης με βάση τα πραγματικά και εκτιμώμενα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, ενώ στο ποσό αυτό θα μπορούσαν να συμβάλλουν και οι Ρώσοι αλλά και οι Κινέζοι. Τέλος το πότε η χώρα θα αποδεσμευθεί από το δολάριο, και το πώς θα διαμορφώσει το επιχειρηματικό περιβάλλον για να προσελκύσει επενδύσεις, και σε ποιους τομείς πάλι θα μπορεί να καθοριστεί μέσω συζητήσεων. Σε απλά Ελληνικά η συγκεκριμένη επιλογή θα βάλει στη πρώτη θέση την πολιτική και την κοινωνία και δε δεύτερη μοίρα του «μύωπες»… λογιστές και υπαλληλίσκους διαφόρων οικονομικών ιδρυμάτων οι οποίοι το μόνο που επιζητούν είναι η επιβίωση των ημετέρων και τίποτα περισσότερο.
Κλείνοντας το συγκεκριμένο σημείωμα θα πρέπει να προχωρήσουμε στις παρακάτω διευκρινήσεις:
Πρώτον, τo πλαίσιο που σκιαγραφήθηκε με αδρές γραμμές δεν αποτελεί πανάκια για το πρόβλημα της χώρας, αλλά αποτελεί πιστεύουμε μία χειροπιαστή λύση σε περίπτωση που η χώρα καταλήξει τελικά εκτός Ευρωζώνης. Με άλλα λόγια ακόμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση θα πρέπει να παλέψουμε για τη χώρα και τους ανθρώπους μας και να επιβιώσουμε…
Δεύτερον, ένα πολύ σημαντικό σημείο το οποίο χρήζει μεγάλης συζήτησης είναι το τι ακριβώς θα γίνει με το χρέος. Από τη πλευρά μας, πέραν της αρχικής τοποθέτησης πως ο «μπαταχτσής» δεν ταιριάζει ως χαρακτηρισμός στο έθνος των Ελλήνων, θα σημειώσουμε τρία θέματα. α) Είναι προφανές πως θα πρέπει να γίνει πολύ προσεχτικός έλεγχος το τι ακριβώς είναι αυτό που χρωστάμε και το τι έχει να κάνει με τόκους και μάλιστα τοκογλυφικούς. β) Η διεθνής νομοθεσία έχει προβλέψεις για την προστασία του δανειολήπτη αναφορικά με το κατά πόσο το χρέος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «επαχθές» (Odious Debt). γ) Και κυριότερο, αυτό που δεν λένε οι «μνημονιακοί», είναι πως η διαχείριση ενός τέτοιου χρέους σε μία τέτοια στιγμή είναι κυρίως προϊόν διαπραγμάτευσης και πολιτικών – όχι οικονομικών – συζητήσεων.
Έχει για παράδειγμα κανείς αναρωτηθεί που πήγε και τί συνέβη ακριβώς με το χρέος του Ιράκ, μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν; Με άλλα λόγια από τη στιγμή πλέον που το χρέος της χώρας μας έχει μετατραπεί από χρέος σε ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, η συζήτηση θα πρέπει να κινηθεί στην σφαίρα της υψηλής πολιτικής, του δούναι και του λαβείν, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ελαφρύνουμε την πλάτη του λαού μας από βάρη τα οποία δεν του αναλογούν και το σταματάμε εδώ…
Από εδώ και πέρα τη σκυτάλη την λαμβάνει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ ο οποίος για ακόμα μία φορά ξεκαθάρισε πως το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει να «κουρευτεί» διότι πολύ απλά ως 189% του Α.Ε.Π. δεν είναι βιώσιμο, αλλά και ο πρόεδρος της Ρωσίας ο οποίος υπογράμμισε πως η Ελλάδα δεν θα τραβούσε αυτά που περνάει εάν είχε τη δραχμή…
Τρίτον, θα πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο πως με το συγκεκριμένο πλαίσιο που παρουσιάζουμε, σε καμία περίπτωση δεν στέλνουμε στο «πυρ το εξώτερον» όλες τις προβλέψεις του μνημονίου οι οποίες πολύ απλά αναφέρουν κάποια από τα χιλιάδες κακώς κείμενα που θα πρέπει να διορθώσουμε για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την… κακοδαιμονία μας. Είναι σαφές πως ακόμα και να τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε, εάν οι δομές του κράτους μας παραμείνουν ως έχουν τότε σε καμία περίπτωση είτε είμαστε στο ευρώ, είτε σε δραχμή, είτε σε δολάριο είτε σε οτιδήποτε άλλο σκεφτούμε, δεν πρόκειται να φτιάξουμε κάτι σωστό και στέρεο και σε μερικά χρόνια θα βρισκόμαστε στην ίδια και απαράλλαχτη κατάσταση.
Ο δημόσιος τομέας, με ευρώ ή χωρίς, με μνημόνιο ή χωρίς, θα πρέπει να μειωθεί και να γίνει λειτουργικός. Οι νόμοι θα πρέπει να εφαρμόζονται και ο επιχειρηματίας θα πρέπει να βοηθηθεί από το κράτος να προσφέρει αυτό που μπορεί. Φυσικά η φοροδιαφυγή θα πρέπει να καταπολεμηθεί και ο Έλληνας θα πρέπει να δει το κράτος ως «αρωγό» και όχι ως «δυνάστη», από την άλλη το κράτος θα πρέπει να δει τον πολίτη ως «συνεταίρο» και όχι ως «δυνητικό κλέφτη». Το σταματάμε εδώ για να μην ακουστούμε ως… πολιτικοί, νομίζουμε πως το επιχείρημα είναι κατανοητό. Η τελευταία επισήμανση στο συγκεκριμένο σημείο είναι πως ο στρατηγικός ορίζοντάς μας θα πρέπει να είναι να μπορέσουμε τελικά να δημιουργήσουμε «κράτος» (διότι τώρα δεν έχουμε) μέσα στα επόμενα 10 έτη, τέτοιο κράτος το οποίο η… Τρόικα θα ήταν υπερήφανη για εμάς, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μη χρειαστεί να θυσιαστεί, μέσα σε 24 μήνες, ο μισός πληθυσμός της χώρας για να επιβιώσει ο άλλος μισός – κάτι το οποίο με… σαφήνεια προβλέπει το μνημόνιο ΙΙΙ.
Τέταρτον, το «defence-point.gr» θεωρεί τιμή του να αποτελεί έναν από τους πρωτεργάτες και «εμπόρους ελπίδας» αναφορικά με το ζήτημα των υδρογονανθράκων, το να σημειώσουμε την αξία τους για το νέο οικονομικό μοντέλο της χώρας θεωρούμε πως είναι πλέον πλεονασμός θα σημειώσουμε μόνο το εξής: Συμφωνούμε απόλυτα με τον πρωθυπουργό ο οποίος όπου σταθεί και όπου βρεθεί, πλην φυσικά της Βουλής, μιλάει για τη αξία των ελληνικών κοιτασμάτων και τη σημασία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Συμπληρώνουμε λοιπόν πως η ανακήρυξη ΑΟΖ – μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο διαπραγμάτευσης με τους εξωτερικούς δρώντες – και η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων μας θα δημιουργήσει για πρώτη φορά στην μετα-οθωμανική Ελλάδα μία πηγή πλούτου και εισροής κεφαλαίων και ρευστού, η οποία θα μας επιτρέψει επιτέλους να παράγουμε κάτι το οποίο να μπορούμε να εξάγουμε σταθερά και αδιαλείπτως στο εξωτερικό, με ότι αυτό συνεπάγεται για το θέμα της οικονομικής μας ανάπτυξης και πολιτικής μας ισχύος.
Ακόμα όμως και σε αυτό το θέμα θα πρέπει να σημειώσουμε πως η εκμετάλλευση των αποθεμάτων μας θα πρέπει να λειτουργήσει ως μία σχετικά άμεση πηγή εσόδων, τα οποία όμως σε βάθος χρόνου θα πρέπει να συνοδευτούν με την ανάπτυξη και άλλων τομέων της οικονομίας μας, διότι δεν έχει κανένα νόημα να εξαρτόμαστε από ένα αγαθό (commodity) το οποίο υπό συνθήκες η ζήτησή του μπορεί να μεταβληθεί άρδην σε σχέση με τους οικονομικούς κύκλους των κρατών αλλά και τις πολιτικές συγκυρίες, άρα και η τιμή του. Με άλλα λόγια οι υδρογονάνθρακες θα μας βοηθήσουν να ορθώσουμε το ανάστημά μας για πρώτη φορά μετά την εποχή του Βυζαντίου και θα μας δώσουν τον απαραίτητο χρόνο (δηλαδή τα απαραίτητα έσοδα) για να ορθοποδήσουμε αρχικά και κατόπιν να αναπτύξουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα του Ελληνισμού ο οποίος δεν είναι άλλος από το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα.
Θα πρέπει να έχει γίνει ως τώρα σαφές πως οι πολιτικοί μας ταγοί λένε στον κόσμο τη μισή αλήθεια, αφού επιμένουν με την εμμονή… αυτιστικού στο πληθωριστικό φαινόμενο της αλλαγής νομίσματος ενώ ΕΣΚΕΜΜΕΝΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ υπάρχει τρόπος η χώρα να αποφύγει το πικρό ποτήριο τούτο… Ο φίλος αναγνώστης θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι στην πραγματικότητα η Ελλάδα ακόμα και εάν χρεοκοπήσει δεν θα σταματήσει να αναπνέει και να ζει, μπορεί φυσικά κάποια συμφέροντα να θιγούν αλλά αυτό στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας είναι… κατανοητό, όσο κατανοητό είναι πως και κάποιοι άλλοι θα κερδίσουν. Το βασικό όμως είναι πως η χώρα ακόμα και εκτός ευρώ έχει μέλλον, ίσως να έχει ένα καλύτερο μέλλον, από αυτό που μας υπόσχονται οι «τρομολάγνοι» παντογνώστες διαμορφωτές της… κοινής γνώμης.
Η Ελλάδα έχει περάσει πολύ μεγαλύτερες μπόρες από τη σημερινή, έχει αντιμετωπίσει χειρότερους κινδύνους από την πτώχευση, σε τελική ανάλυση το έχει ξαναβιώσει. Είναι σαφές πως στο πλαίσιο της σύντομης επίγειας ζωής μας ως άνθρωποι – οι οποίοι σε σχέση με του προγόνους μας έχουμε περάσει πολύ καλύτερα – να αισθανόμαστε πως χάνουμε το έδαφος από τα πόδια μας, πως θα πέσει οι ουρανός στο κεφάλι μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε πολύ «μικροί» για να δούμε την μεγάλη εικόνα των εξελίξεων στην ανθρώπινη ιστορία, είμαστε όμως σίγουρα πολύ «μεγάλοι» στο να κατανοήσουμε πως η Ελλάδα «προώρισται να ζήσει» και να εξασφαλίσουμε πως «θα ζήσει»…
Κλείνοντας να σημειώσουμε τρία θέματα: Πρώτον, όπως μπορεί να γίνει κατανοητό η όλη ανάλυση στερείται λεπτομερειών αναφορικά με το ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους διαφόρους «ενδιαφερομένους» πολύ απλά διότι κάποια θέματα θα πρέπει να μην δημοσιευτούν. Δεύτερον, το «www.defence-point.gr» θα δημοσιεύσει με ευχαρίστηση κάθε τεκμηριωμένη και ευπρεπώς διατυπωμένη άποψη η οποία θα προωθεί το διάλογο στο συγκεκριμένο κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση της χώρας ζήτημα. Τρίτο, σε επόμενη ανάρτηση, συνεχίζοντας της συγκεκριμένη συζήτησηθα αναφερθούμε σε μία χώρα η οποία αντιμετώπισε με παρόμοιο τρόπο ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ το σοβαρότατο οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε… ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ (η οποία βέβαια σήμερα είναι στους… G20, αν και τα προβλήματα προσφάτως επανήλθαν).
http://www.defence-point.gr

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

Φιλοσοφία Πλάτων..Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ



 [Επεξεργασία]


"H αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα", Jan Saenredam, 1604






Η Πολιτεία περιλαμβάνει την Αλληγορία του σπηλαίου, με την οποία ο Πλάτων εξηγεί τη Θεωρία των Ιδεών του.
Η αλληγορία του σπηλαίου είναι μια προσπάθεια τεκμηρίωσης της θέσης του φιλόσοφου ως βασιλιά στην Ιδεώδη Πολιτεία. Μια ομάδα ανθρώπων ζουν σε ένα σπήλαιο όλη τους τη ζωή, αλυσοδεμένοι σε έναν τοίχο, χωρίς να μπορούν να δουν έξω από το σπήλαιο, ούτε να δουν πίσω τους, όπου βρίσκεται μια φλόγα που φωτίζει τα αντικείμενα που κινούνται και ρίχνει τις σκιές τους στα τοιχώματα του σπηλαίου. Οι φυλακισμένοι αρχίζουν να αποδίδουν αυτά τα σχήματα με όρους και έννοιες, ενώ πιστεύουν ότι οι σκιές αυτές είναι πραγματικές.
Το ότι οι φυλακισμένοι, ωστόσο, μπορούν να δουν μόνο τις σκιές αυτές, δε σημαίνει ότι ο υπαρκτός κόσμος περιορίζεται μόνο μέσα στο σπήλαιο[8]. Αν κάποιοι καταφέρουν να λυθούν από τις αλυσίδες και βγουν από το σπήλαιο, θα τυφλωθούν από τη λάμψη του Ήλιου και θα επιστρέψουν πίσω. Αν, ωστόσο, συνηθίσουν το φως, θα δουν καθαρά τον Ήλιο, που συμβολίζει το Αγαθό, και θα καταλάβουν ότι όσα έβλεπαν μέσα στο σπήλαιο ήταν απλά προβολές, σκιές της αλήθειας. Ίσως σκεφτούν να επιστρέψουν πίσω, λυπούμενοι τους φυλακισμένους συντρόφους τους. Πίσω, όμως, στο σπήλαιο, δε θα μπορούν να συνηθίσουν στο σκοτάδι, και, προσπαθώντας να διδάξουν στους υπόλοιπους την αλήθεια, ίσως δεχτούν το μίσος και την αντίδρασή τους[5]. Ωστόσο, όσοι ελευθερώθηκαν, οι φιλόσοφοι, έχουν χρέος να επιστρέψουν πίσω και να διδάξουν και τους υπόλοιπους.
Συχνά, ο Ήλιος, που συμβολίζει το Αγαθό, ωθεί στην ερμηνεία του Μύθου του Σπηλαίου από θρησκευτικής απόψεως: χωρίς Θεό, οι άνθρωποι ζουν μέσα το σκοτάδι[9].
Ο κόσμος μέσα στο σπήλαιο εκφράζει την εμμονή στα "αισθητά πράγματα", όσων μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν με τις αισθήσεις τους, ενώ η άνοδος στον πραγματικό κόσμο και η όραση των αληθινών Ιδεών υπό το φως του Ήλιου οδηγούν στην εναρμόνιση των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού[10].

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Παιδί για Χάρβαρντ.

O Γιώργος Παπανδρέου στο πλυντήριο Harvard

Της Παναγιώτας Γούναρη, αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης.

Σαράντα τέσσερις νομπελίστες. Τριάντα επικεφαλής κρατών ανά τον κόσμο. Ένα πανεπιστήμιο: Χάρβαρντ. Τετάρτη 17 Οκτωβρίου, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου μιλά με θέμα «Η Ευρώπη στο σταυροδρόμι: Η ιστορία της Ελλάδας και τι αποκαλύπτει για τα δομικά προβλήματα στην Ευρωζώνη». Δημόσια μεν η ομιλία, σε σχετικά κλειστό κοινό δε, στην πλειονότητά τους journalism fellows στο Ίδρυμα Δημοσιογραφίας Νίμαν του Χάρβαρντ. Δηλαδή, νέοι δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο που περνάνε έναν χρόνο στο Χάρβαρντ για να διδαχτούν τις «καλύτερες πρακτικές δημοσιογραφίας, αναδεικνύοντας και αναβαθμίζοντας τα δημοσιογραφικά στάνταρντς».

Μαθαίνω για την ομιλία από σπόντα, δεν έχει πολυδιαφημιστεί. Γνωρίζω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κυκλοφορεί ανάμεσά μας από τον Σεπτέμβρη, αλλά δεν τον έχω πετύχει πουθενά. Ακούω για σεμινάρια, ομιλίες και μίνι συγκεντρώσεις στις παμπ πέριξ του Χάρβαρντ, δεν φαίνεται να ενοχλείται κανείς στην εδώ ελληνική κοινότητα.

Εδώ ο κόσμος καίγεται…

Και ενώ στην Ελλάδα ετοιμαζόμαστε για γενική απεργία, εν μέσω πλήρους εξαθλίωσης του λαού, ο ΓΑΠ μιλάει στο Χάρβαρντ για τα «δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης». Φαντασιώνομαι πολιτική παρέμβαση και στρίμωγμα, πιθανόν άνοιγμα πανό και ίσως να πέσει και κανένα σύνθημα... Ξεχνάω ότι ο ΓΑΠ παίζει «εντός έδρας», εγώ όχι. Αυτός υπηκοότητα, εγώ πράσινη κάρτα. Ποιος θα τον κοντράρει άλλωστε σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου; Οι βολεμένοι Ελληνορθόδοξοι, νοσταλγοί του Σιάκωβου, που ζουν το αμερικάνικο όνειρο με δανεικά; Οι Έλληνες φοιτητές των οποίων οι γονείς ακουμπάνε 50.000 δολάρια δίδακτρα τον χρόνο για να σπουδάζουν σε Χάρβαρντ, ΜΙΤ και άλλα ιδιωτικά πανεπιστήμια της περιοχής, ενώ η χώρα τους βουλιάζει; Ή μήπως οι Ελληνάρες που δουλεύουν 16 ώρες τη μέρα, αλλά κατηγορούν τους ομοεθνείς τους στην πατρίδα ότι είναι τεμπέληδες και καλά να πάθουν («άκου παίρνουν εφάπαξ στην Ελλάδα!», εξανίστατο τις προάλλες γνωστός μου Ελληνοαμερικάνος...). Ή μήπως θα διαμαρτυρηθούν οι απολιτίκ συνάδελφοί μου, που έχουν καλοβολευτεί στις ακαδημαϊκές τους καρέκλες, πέρα για πέρα εξαμερικανισμένοι τόσο σε νοοτροπία όσο και σε ιδέες, και πουλάνε την ελληνικότητά τους μόνο στα συνέδρια ή όταν χρειαστεί να ζητήσουν λεφτά από κανένα ίδρυμα;

Το σκέφτομαι να πάω, σιγά μην αλλάξει τίποτα ή μην ακούσω και τίποτα καινούριο. Ίσα που θα συγχυστώ. Στιγμιαία διεστραμμένη σκέψη: πώς θα είναι να κοιτάζεις στα μάτια τον βασανιστή του λαού σου; Αν τον στριμώξω, μπορεί και να κοιμηθώ καλύτερα το βράδυ. Εδώ και τρία χρόνια δεν κοιμάμαι πολύ καλά, προσπάθησα να κόψω τις ειδήσεις από Ελλάδα, αλλά δεν γίνεται.

Η… συναίνεση της Ουάσιγκτον

Ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα στο Κέμπριτζ. Βελούδινα χαλιά, μεταξωτές κουρτίνες, χαμηλός φωτισμός, βιβλιοθήκες από οξιά και ακριβοί πίνακες στους τοίχους στο Walter Lippmann House (ο κύριος που μίλησε για πρώτη φορά για «κατασκευή της συναίνεσης» – τι σύμπτωση), όπου στεγάζεται το Ίδρυμα Νίμαν. Έχω μια φευγάτη εικόνα από τα τσιμέντα της Φιλοσοφικής στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου, όπου έφαγα τα νιάτα μου. Χαμογελάω. Η αίθουσα γεμάτη από το γνωστό αποστειρωμένο καθωσπρέπει κοινό του Χάρβαρντ, είδα άλλες δύο, το πολύ τρεις ελληνόφατσες, φοιτητές μάλλον. Όλοι με τα καλά τους, περιποιημένοι και με το politically correct χαμόγελό τους, με τα iPads τους ανά χείρας, έτοιμοι να κρατήσουν σημειώσεις. Νιώθω τα μηνίγγια μου να χτυπάνε. Είμαι έξω φρενών με το Χάρβαρντ που νομιμοποιεί την πολιτική ενός ανθρώπου που κανονικά έπρεπε να λογοδοτεί στη δικαιοσύνη για το ξεπούλημα της χώρας του και όχι να παρελαύνει σε αίθουσες ελίτ πανεπιστημίων και να μας κάνει μαθήματα οικονομικών και πώς να ξεπεράσουμε την κρίση.

Η συζήτηση διεξάγεται χωρίς εκπλήξεις: Οι φοιτητές/δημοσιογράφοι συνεπαρμένοι. Οι διοργανωτές μες στα χαμόγελα και την ικανοποίηση. Ο Γιώργος πίνοντας κόκα-κόλα αυτοπαρουσιάζεται (με το σιγοντάρισμα του συντονιστή-καθηγητή Ρίτσαρντ Πάρκερ, συνεργάτη του ΓΑΠ) ως ο σωτήρας της χώρας και δίνει ψήγματα της πολιτικής του φιλοσοφίας:

• Ως πρωθυπουργός ήταν ένας παρεξηγημένος μεταρρυθμιστής. Βούτηξε στα βαθιά, αν και δεν είχε ιδέα για την κατάσταση της οικονομίας πριν αναλάβει τα καθήκοντά του.

• Καινοτομία, καινοτομία, καινοτομία: πράσινη ενέργεια, e-government, βιολογικές καλλιέργειες, διαφάνεια στις προσλήψεις, δημόσιος διάλογος για όλους τους νόμους που ψηφίσαν. Δεν μπαίναν, λέει, στο κοινοβούλιο να ψηφίσουν νόμο, αν δεν διάβαζαν στο Διαδίκτυο τα σχόλια, τα οποία ήταν στα ελληνικά και μάλλον δεν τα καταλάβαινε ο Γιώργος. Γι’ αυτό ψηφίζαν τα αντίθετα.

• Το να κυβερνάς μια χώρα είναι σα να διοικείς μια επιχείρηση, λέει ο Γιώργος. Όταν δεν σου βγαίνουν τα νούμερα πρέπει να έχεις μια αντίστοιχη αντίδραση.

• Εντάξει, τα δυο-τρία τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός υποφέρει γιατί όταν κάνεις μεταρρυθμίσεις πρέπει να μειώσεις τα ελλείμματα με τον πιο εύκολο τρόπο: τα παίρνεις από μισθωτούς, συνταξιούχους, δημόσιους υπαλλήλους (ακούτε προβατάκια;). Είναι πιο δύσκολο και απαιτεί περισσότερο χρόνο να πολεμήσεις τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τη σπατάλη, οπότε ξεκάνουμε πρώτα τους εύκολους και με τις λιγότερες αντιστάσεις.

• Ο Γιώργος, εκτός από οικονομικά, ξέρει και μυθολογία: στην αρχή, λέει, ήμασταν όπως στην Οδύσσεια, κάναμε ένα μακρύ και επίπονο ταξίδι, αλλά στην πορεία γίναμε σαν το Σίσυφο (κάποιος να του θυμίσει ότι ο Σίσυφος ήταν ήδη στον άλλο κόσμο όταν έσπρωχνε την κοτρώνα).

• Τα πακέτα στήριξης βοήθησαν πάρα πολύ τη χώρα που ήταν στο χείλος της καταστροφής όταν ανέλαβε. Διαπραγματεύτηκε σκληρά και τώρα επιτέλους... υπάρχει ελπίδα! Ξέρει, είναι επίπονα τα μέτρα, αλλά μόνο έτσι έρχεται η αλλαγή και ο εξορθολογισμός.

• Η περίπτωση της Ελλάδας είναι παγκόσμια επιτυχία...

• Σε ερώτηση για τη Χρυσή Αυγή, μπερδεύεται: «Ανησυχώ», λέει, «γιατί σε περιόδους δυσκολίας ο κόσμος ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους». Επιμένει ότι είναι δύσκολο να κάνεις αλλαγές και ότι «αν ήμασταν πιο ανοιχτοί σχετικά με τα προβλήματά μας στην Ελλάδα, τα ακραία κόμματα θα είχαν εξαφανιστεί». Συμπέρασμα: φταίνε αυτοί που αμφισβήτησαν τις μεταρρυθμίσεις του και τώρα πληρώνουμε το τίμημα με τα μαυροντυμένα γομαρόπαιδα.

•  Η Τουρκία πρέπει να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσοι λένε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι χριστιανική, ξεχνούν ότι η δημοκρατία γεννήθηκε όχι σε χριστιανική χώρα, αλλά σε χώρα με 12 θεούς (η γνωστή χώρα... Αθήνα!). «Πόλη» διορθώνει. Η Τουρκία έχει κάνει μεγάλες προόδους και τα δύο γειτονάκια τα πάμε πολύ καλύτερα αφού... έχουμε πολλούς Τούρκους τουρίστες στην Ελλάδα, κυκλοφορούν τούρκικα βιβλία μαγειρικής και οι Έλληνες βλέπουν τούρκικα σίριαλ... Ινσαλλά!

Μοιράζει και μια φωτοτυπία με γραφήματα και πίνακες. Διαβάζω «Βut the adjustment effort is not in vain: Greece is Changing» («Ωστόσο η προσαρμογή δεν γίνεται μάταια: η Ελλάδα αλλάζει»). Δεν μου έχει φύγει το αρχικό τρέμουλο, καθώς κάθε μία λέξη του γίνεται και πιο βαριά μέσα μου όσο περνάει η ώρα. Οι λέξεις πέφτουν τώρα σαν πέτρες στο στομάχι μου. Κουταμάρα που ήρθα, χάνω και τον χρόνο μου και μου ανεβαίνει και η πίεση. Σκέφτομαι την αυριανή γενική απεργία, τα συλλαλητήρια, τον κόσμο στην Ελλάδα, τους συνταξιούχους γονείς μου, τ’ αδέρφια μου που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για πενταροδεκάρες, τους φίλους μου που είναι άνεργοι, τα πρόσωπα των ανθρώπων του μόχθου που βλέπω καθημερινά. Κοιτάζω γύρω μου: συναίνεση.

O Ρουμελιώτης, η διαπραγμάτευση, το κούρεμα και οι... τρίχες

Σειρά έχουν οι «ερωτήσεις» - ευλογίες, σάχλες, ουσία μηδέν, μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να ενοχλείται από όλα αυτά που ακούγονται; 439.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας – μίλα γι’ αυτήν την Ελλάδα που αλλάζει, αν τολμάς ρε. Η ανεργία είναι στο 24%, ο κόσμος τρώει από τα σκουπίδια, τα παιδιά λιποθυμάνε στα σχολειά... «Θα δεχτώ δύο ερωτήσεις ακόμη», λέει, και κοιτάζει προς την πλευρά μου. Σηκώνω το χέρι μου: «Με λένε μπλα μπλα και είμαι καθηγήτρια στο τάδε πανεπιστήμιο», του λέω. Χαμογελάει, «Ελληνίδα» σου λέει, «τι ωραία» – άλλωστε είναι τόσο δημοφιλής στην Ελλάδα –, αλλά σκοντάφτει στο παγερό βλέμμα του ανθρώπου που είναι πραγματικά οργισμένος. «Κύριε Παπανδρέου, όπως σίγουρα γνωρίζετε, έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο του πρώην απεσταλμένου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, του κύριου Ρουμελιώτη...» – η συντονίστρια που μου έδωσε το μικρόφωνο είναι έτοιμη να το πάρει πίσω. «Σε αυτό το βιβλίο ο πρώην συνεργάτης σας λέει ότι το ΔΝΤ από την αρχή γνώριζε πως το χρέος δεν ήταν διαχειρίσιμο χωρίς κούρεμα ή αναδιάρθρωση, ενημερωθήκατε προσωπικά, είχατε διαπραγματευτικά όπλα στο τραπέζι και δεν τα χρησιμοποιήσατε, πράγμα που μας οδήγησε στην τραγική κατάσταση που ζούμε σήμερα. Γιατί ειλικρινά δεν θεωρώ επιτυχία το 24% ανεργία, και 439 χιλιάδες παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας...», η συντονίστρια γρυλλίζει κυριολεκτικά από πάνω μου, η αίθουσα έχει ψιλοπαγώσει. Ω θεέ μου, είμαι τόσο politically incorrect... «Ο κύριος Ρουμελιώτης μάλιστα αναφέρει ότι δεν ήταν καν αναγκαίο να μπούμε στον μηχανισμό στήριξης. Είναι αλήθεια αυτά που αναφέρει ο κύριος Ρουμελιώτης στο βιβλίο του ή όχι; Και αν δεν είναι αλήθεια, σκοπεύετε να κινηθείτε νομικά εναντίον του;». Γέλια στο κοινό... δεν καταλαβαίνω πού είναι το αστείο, δεν μπορώ να γελάσω... η συντονίστρια βιάζεται ξαφνικά («Ας πάμε σε άλλες ερωτήσεις»), ο Γιώργος θέλει να μου απαντήσει – είμαι πλέον σίγουρη ότι δεν έχει καταλάβει την ερώτηση, αν και μίλησα αγγλικά...

«Ο κ. Ρουμελιώτης λέει την αλήθεια, αλλά δεν ξέρει όλη την αλήθεια, εγώ προσπάθησα να διαπραγματευτώ, αλλά μας μπλόκαρε η ΕΚΤ. Ο κύριος Ρουμελιώτης δεν ήταν εκεί, δεν διαπραγματεύτηκε με τη Μέρκελ, τον Τρισέ. Μου ’λεγαν από την ΕΚΤ ‘‘δείξτε μας μεταρρυθμίσεις και θα σας δώσουμε πιο ευνοϊκούς όρους’’. Όπως μου είπε ένας Γερμανός βιομήχανος, ‘‘θα σας κάνουμε κούρεμα με την προϋπόθεση ότι δεν θα βγάλετε μαλλιά πάλι’’. Έπρεπε να φανούμε φερέγγυοι...». Κρυάδες, αμηχανία, τι να μου πεις ρε, από τη δερμάτινη πολυθρόνα που κάθεσαι, στην ασφάλεια και τη ζεστασιά του Χάρβαρντ όταν οι άνθρωποι κοιμούνται στα πεζοδρόμια στην Αθήνα;

Φεύγω βιαστικά για το μάθημά μου. Απογοητευμένη. Έπρεπε να φωνάξω, αλλά φοβάμαι να αφήσω τον θυμό μου ανεξέλεγκτο... Τελικά δεν κοιμήθηκα καλύτερα το βράδυ. Το αντίθετο. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Τώρα που το σκέφτομαι πιο ψύχραιμα, το μήνυμα είναι ένα: Ούτε ο Γιωργάκης ούτε κανένας από δαύτους δεν πρέπει να νιώθει ασφαλής και άνετος σε κανένα χώρο, εντός και εκτός Ελλάδας. Τουλάχιστον ένας από μας ή περισσότεροι, θα πρέπει να βρίσκονται πάντα εκεί μπροστά τους και να γίνονται καθρέφτες τους. Καθρέφτες που μέσα τους θα βλέπουν την εξαθλίωση και τον αφανισμό ενός λαού, με το αίμα του οποίου τριγυρνάνε ως ειδικοί και πουλάνε αυθεντία. Ανάμεσα στις άλλες αυθεντίες που έχουν καταφτάσει στη Νέα Αγγλία συμπεριλαμβάνονται η Άννα Διαμαντοπούλου (Fisher Family Fellow, Future of Diplomacy Project, Belfer Center for Science and International Affairs) και ο Πέτρος Ευθυμίου (Weatherhead Center Fellows Program). Όχι ότι έχω το Χάρβαρντ σε καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση, αλλά έχει γίνει ο σκουπιδοτενεκές της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Άι @#@#$@%  πια με τα σκουπίδια που μας στέλνουν.

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, 

τεύχος 1731 στις 25 Οκτωβρίου 2012
Το Ποντίκι