Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Πρέπει να διωχθεί με κάθε τίμημα η Τρόικα. Από το "ΒΗΜΑ"

Φτάνει πια μ’ αυτούς που βρίζουν την Ελλάδα!
Γεώργιος Π. Μαλούχος Εφημ: "ΒΗΜΑ": 22/10/2011

Επιτέλους! Το κακό με τη συστηματική ατίμωση αυτής της χώρας και τον εξευτελισμό της συνείδησής της, έχει πλέον παραγίνει. Και το χειρότερο είναι ότι έχει καταφέρει να εμποτίσει και πάρα πολλούς μέσα στην ίδια την Ελλάδα. Δεν έχει ξαναγίνει άνθρωποι να βρίζουν κατ’ αυτό τον τρόπο τον ίδιο τους τον τόπο. Και πρέπει κάποτε να σταματήσει. Είναι ίσως, στο βάθος, το χειρότερο απ’ όλα όσα μας συμβαίνουν. Επωάζει το αυγό του φιδιού. Πριν λοιπόν μας βάλουν να σφαχτούμε μεταξύ μας, πρέπει εμείς να βάλουμε ένα φρένο και να σκεφτούμε μερικά πράγματα από την αρχή.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, το κακό αυτό έχει ξεκινήσει από τη Γερμανία, από την οποία και ποικιλοτρόπως ακόμα και τώρα συντηρείται. Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, η διεθνής κοινή γνώμη τροφοδοτείται συστηματικά με ότι πιο άθλιο μπορεί να φανταστεί κανείς εναντίον της Ελλάδας: ποιος ξέχασε την Αφροδίτη της Μήλου στο εξώφυλλο του Φόκους, το φέρετρο του ευρώ με την ελληνική σημαία στο Σπίγκελ, τους βουλευτές στο Βερολίνο που ζητούσαν να πουληθούν τα νησιά και… ο Παρθενώνας, τις απίθανες δηλώσεις αμέτρητων Γερμανών αξιωματούχων σε όλα τα επίπεδα για το κακό που κάνει η Ελλάδα, τα χιλιάδες πλέον δημοσιεύματα με σκληρό ανθελληνικό περιεχόμενο, όλο αυτό τον καιρό;

Εμεις είμαστε λοιπόν η αιτία όλης αυτής της λαίλαπας που πλήττει τον κόσμο. Άλλος κανείς. Ωραία. Αλήθεια όμως, ας σκεφτούμε λίγο: σε ποια άλλη χώρα της ευρωζώνης ή εκτός αυτής συνέβη κάτι τέτοιο; Που; Πουθενά. Σε καμία άλλη χώρα δεν υπήρξε τέτοιο τσουνάμι κατηγοριών και στοχοποίησης - και είναι πολλές οι χώρες στις οποίες χρωστάμε: στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί δεν έχουν καν στα χέρια τους το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού χρέους.

Όμως, η διαρκής σε αυτό το βαθμό επιθετικότητα κατά της Ελλάδας, είναι μια απόλυτη γερμανική αποκλειστικότητα. Και είναι υπεύθυνη, σε πολύ μεγάλο βαθμό για την πορεία αυτής της χώρας μέσα στην καρδιά της κρίσης, όπως και για τη γενικότερη εξέλιξη της κρίσης.

Τώρα λοιπόν, η καλή Γερμανία προωθεί σχέδιο για την μόνιμη επιτροπεία της κακής Ελλάδας. Απαιτεί την πλήρη και διαρκή υποκατάσταση της κυβέρνησής της από «τεχνοκράτες» που θα ορίσει το Βερολίνο. Από την ίδια την καγκελαρία, προωθείται η ιδέα της μόνιμης εγκατάστασης γερμανικής εφ' όλης της ύλης κυβερνητικής επιτήρησης στη χώρα. Η Ευρωπαική Επιτροπή, που ρωτήθηκε, την αρνείται. Επισήμως είπε ότι ούτε καν τη συζητά. Αλλά στο Βερολίνο, που τη θέτει με δηλώσεις της ίδιας της κυρίας Μέρκελ στο τραπέζι, ποιος ρωτάει την Ευρωπαική Επιτροπή;…

Η ελληνική κοινή γνώμη, ειδικά εκείνο το τμήμα της που έχει προσχωρήσει στην άποψη ότι είμαστε για πέταμα και ότι οι Γερμανοί θα πρέπει να έρθουν εδώ να μας κάνουν ανθρώπους, θα πρέπει επιτέλους να αναρωτηθεί ορισμένα πράγματα.

Πρώτον: άκουσε κανείς άλλη χώρα να θέλει με τέτοια μανία να επιβάλλει τέτοια επιτήρηση; Δεύτερον: ποιος βολεύτηκε περισσότερο από κάθε άλλον από αυτό το ελληνικό χάος όλα αυτά τα χρόνια;

Ποιος πρωταγωνίστησε στα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες;

Από ποια χώρα είναι η Ζίμενς; Ποιος μας πούλησε τα άρματα μάχης; Ποιος μας πούλησε τα υποβρύχια τα οποία πληρώσαμε πριν καν φτιαχτούν; Ολες αυτές οι πελώριες συμβάσεις, βρίθουν σκανδάλων. Κόστισαν στη χώρα πανάκριβα, έκαναν τη διαφθορά κανόνα, γέμισαν την Ελλάδα με πανάκριβό, άχρηστο υλικό...

Μείζονες γερμανικές οικονομικές δραστηριότητες στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένες με τις πιο ακραίες, μεγάλες και τρανταχτές περιπτώσεις διαφθοράς σε αυτό τον τόπο.

Αυτό, φυσικά, σε καμία περίπτωση δεν δίνει άλλοθι σε εκείνους τους Ελληνες, πολιτικούς ή άλλους, που συμμετείχαν σε αυτή τη διαφθορά. Κάθε άλλο.

Όμως, απαγορεύει στους Γερμανούς να θέλουν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στη χώρα, με άλλοθι μάλιστα ότι θα την «εκπολιτίσουν».

Τους το απαγορεύει, τουλάχιστον ηθικά. Ειδικά στην Ελλάδα, με όλα όσα έχουν γίνει συνδεδεμένα με τόσες γερμανικές επιχειρήσεις, δεν έχουν καν το δικαίωμα να μιλούν.

Η δημόσια διοίκηση που θέλουν δήθεν να μας φτιάξουν, τι ακριβώς θα κάνει; Θα έρθει να κυνηγήσει τη Ζίμενς για όσα έχουν συμβεί; Θα ζητήσει πίσω τα λεφτά από υποβρύχια που τα πληρώσαμε και δεν τα είδαμε καν; Ένα ήρθε κι αυτό μετά από χίλια μύρια βάσανα, γιατί έγερνε… Θα ψάξουν να βρουν γιατί αγοράσαμε τόσα άχρηστα για την ελληνική άμυνα άρματα, κόντρα σε κάθε λογική επιχειρησιακών αναγκών, την ώρα που έχουμε τεράστια αμυντικά κενά;

Όλα αυτά τα χρόνια, το φαύλο ελληνικό σύστημα που καταγγέλλουν, δούλεψε πριν απ’ όλα υπέρ τους. Τώρα τι θα κάνουν; Θα έρθουν εδώ για να το… βελτιώσουν και να δουλεύει καλύτερα;

Αυτοί που βρίζουν την Ελλάδα, αυτοί που είναι μακράν από κάθε άλλον επιθετικότεροι έναντί της, είναι αυτοί ακριβώς που επωφελήθηκαν τα μέγιστα από τη σαθρή και φαύλη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος και του κράτους. Είναι αυτοί που συστηματικά, περισσότερο από κάθε άλλον, το διέφθειραν.

Ας δούμε όμως όχι μόνον τι έκαναν στο παρελθόν, αλλά και τι κάνουν τώρα, αυτήν ακριβώς τη στιγμή που ο κόσμος χάνεται.

Ενώ στη λύση του τεράστιου ευρωπαϊκού προβλήματος κινούνται με ρυθμούς χελώνας και αφήνουν την κατάσταση να σαπίσει, προκαλώντας τη διεθνή δυσαρέσκια που ανοιχτά εκφράζεται πλέον από το Παρίσι ως την Ουάσιγκτον, τη Μόσχα, το Τόκιο και το Πεκίνο, εκεί που θέλουν, επειδή ψάχνουν πάλι να πουλήσουν και δεν επιθυμούν κανείς άλλος να «μπει στα πόδια τους», είναι ταχύτατοι.

Οι Γερμανοί δεν είναι που, μόλις χθες πέσανε σαν τα κοράκια όταν πληροφορήθηκαν τα περί ενδεχόμενης πρόσκτησης γαλλικών φρεγατών από το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό με ειδική συμφωνία χωρίς την πληρωμή τους σήμερα;

Η γερμανική αντίδραση στο σχετικό σενάριο του επί πέντε χρόνια δανεισμού των νέων φρεγατών από τη Γαλλία και στη συνέχεια της δυνητικής αγοράς τους με μικρότερη κατά εκατό εκ. ευρώ τιμή, ήταν λυσσαλέα και σ’ όλα τα επίπεδα – στο σχετικό δημοσίευμα του ηλεκτρονικού Βήματος της 17ης Οκτωβρίου, απανθίζεται σε όλο της το μεγαλείο…

Και οι Αγγλοι φτιάχνουν καράβια. Και οι Ρώσοι, και οι Αμερικανοί και διάφοροι Ευρωπαίοι. Ποιος απ’ όλους κίνησε ουρανό και γη εναντίον αυτής της πρότασης; Κανείς. Το ωραιότερο μάλιστα από τα επιχειρήματα των Γερμανών, που καταγράφηκαν σε σχετική επιστολή, είναι ότι η Ελλάδα υπό πτώχευση και, τέτοια ώρα, δεν έχει καμία ανάγκη τις φρεγάτες!

Είναι ήδη λοιπόν πολύ φανερό το τι σκοπεύουν να την κάνουν την επιτήρηση που επιδιώκουν να επιβάλλουν…

Και δεν αντιδρούν μόνον στις γαλλικές φρεγάτες. Αντιδρούν λυσσαλέα ακόμα και στη δωρεάν παροχή βοήθειας αρμάτων από τις Ηνωμένες Πολιτείες που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αυτό, όχι απλώς είναι πρωτόγνωρο διεθνώς, αλλά είναι πέρα από εξοργιστικό: μια χώρα χαρίζει οπλικά συστήματα σε μία άλλη και έρχεται μια τρίτη χώρα που ουδεμία σχέση έχει με το θέμα και διαμαρτύρεται! Που; Σε δωρεάν διακρατική βοήθεια!

Την ίδια στιγμή, γερμανικά είναι τα πρώτα από τα συμφέροντα που καραδοκούν για την υφαρπαγή, χωρίς τίμημα και αντάλλαγμα, εθνικού πλούτου από την υπό κατάρρευση χώρα σε πλείστους όσους τομείς.

Το καλό με τους Γερμανούς, είναι ότι έχουν τέτοια ωμότητα και βία στην ανάγκη να πετύχουν τους στόχους τους, που δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα – η υπόθεση των φρεγατών, των αρμάτων, αλλά και άλλων συστημάτων, όπως και η επιμονή τους για μόνιμη επιτροπεία της χώρας, ευτυχώς, τους εκθέτει πια ανεπανόρθωτα, όπως κάνει και ο χειρισμός τους στην κρίση.

Γιατί αν στα δημοσιονομικά συμπεριφέρονται μία φορά ως ηγεμόνες, σε αυτά τα ζητήματα, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο – κι ελπίζει κανείς ότι δεν θα τους περάσει όλος αυτός ο παραλογισμός, αλλά, με αυτή την κυβέρνηση, ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς. Αλλωστε, και με την προηγούμενη κυβέρνηση, η σύγκρουση δεν ξεκίνησε ουσιαστικά όταν δεν προχώρησε το Γιουροφάιτερ για το οποίο τόσο ασφυκτικά πίεζε προσωπικά η κυρία Μέρκελ την κυβέρνηση Καραμανλή; Τότε ακριβώς ξεκίνησε…

Το κακό όμως με εμάς, είναι ότι έχουμε μάθει πάρα πολύ εύκολα να κατηγορούμε την πατρίδα μας και, επί της ουσίας, να σκύβουμε με περισσή βιασύνη το κεφάλι στον ισχυρό, ή σε αυτόν που δείχνει ισχυρός...

Με την ίδια περισσή βιασύνη που είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε τον διπλανό μας, ή να πετάξουμε την έννοια της εθνικής κυριαρχίας στα σκουπίδια και να δεχθούμε, ακόμα και να ζητήσουμε επιτροπεία. Χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ…

Η Ελλάδα έχει ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά πολλά τρωτά και μέγιστες ευθύνες για όλα όσα συμβαίνουν. Ευθύνες τεράστιες. Αλλά το να τη βρίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και να τρωγόμαστε μεταξύ μας σε ένα κλίμα φοβερής μισαλλοδοξίας και αυτοεξευτελισμου, σε τίποτα δεν βοηθά να λυθούν όλα αυτά. Το ακριβώς αντίθετο πετυχαίνει.

Πολύ περισσότερο, δεν βοηθά το να καλούμε τους αρχιδιαφθορείς και αρχισυκοφάντες της χώρας μας να μας διοικήσουν και να μας βάλουν σε τάξη. Γιατί, πάνω απ’ όλα, αυτή την «τάξη» των μαύρων ταμείων είναι που δεν θέλουμε και για την οποία η λαλίστατη κατά της Ελλάδας γερμανική ηγεσία, δεν έχει πει κουβέντα. Αυτή όμως υπήρξε καθοριστική στο ότι φτάσαμε ως εδώ.

Κι οι Ελληνες που βρίζουν την Ελλάδα και τόσο εύκολα, με αφροσύνη αποζητούν να φύγουν οι τύχες της από τα χέρια της, τουλάχιστον αυτό, ας μην το ξεχνούν.

Δραχμη VS Ευρώ

Δυστυχώς, δεν θα γίνουμε Αργεντινή

Του Χρήστου Αλωνιστιώτη Πηγή:www.capital.gr

Από το ξέσπασμα της ‘ελληνικής’ κρίσης καταβλήθηκε μια τεράστια προσπάθεια να πεισθούμε, ότι ο καλύτερος τρόπος για να ανταπεξέλθει η Ελλάδα και να δει το μέλλον της με αισιοδοξία ήταν η βοήθεια από το ΔΝΤ, που στη συνέχεα βέβαια έγινε Τρόικα, με τη συμμετοχή της ΕΕ και της ΕΚΤ. Μάλιστα εκείνη την περίοδο παρουσιαζόταν με δραματικό τρόπο το τι συνέβη στην Αργεντινή μετά τη χρεοκοπία της και όλοι εύχονταν η Ελλάδα να μην έχει την ίδια τύχη. Το ίδιο εύχονται ακόμα και σήμερα. Αλήθεια όμως, πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα στην Αργεντινή; Κατάφερε τελικά να επανέλθει δεδομένου ότι χτυπήθηκε στην αρχή μιας καταστροφικής δεκαετίας;

Παρακάτω παρουσιάζεται η περίπτωση της Αργεντινής. Αυτό που είναι εκπληκτικό, είναι ότι προσπαθώντας να δούμε τι συνέβη στην Αργεντινή, συναντάμε εικόνες από την Ελλάδα!

Όταν η κρίση άρχισε να χτυπά την Αργεντινή, το ΔΝΤ εμφανίστηκε και άρχισε να συνομιλεί με την κυβέρνηση σχετικά με το πώς θα καταφέρει η χώρα να ξεπεράσει τα προβλήματά της. Το ΔΝΤ επέμενε ότι η δημοσιονομική πολιτική που εφαρμοζόταν έπαιξε πρωταρχικό ρόλο για την κρίση που βίωνε η Αργεντινή και πρότεινε τη λήψη μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας ως την κατάλληλη πολιτική που θα αποκαθιστούσε την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών για τη χώρα και θα έθετε τις βάσεις για τη σταθεροποίηση της οικονομίας. Αυτή η πολιτική όμως, αποδείχθηκε απολύτως αποτυχημένη και οδήγησε τη χώρα να χάσει πάνω από το 20% του ΑΕΠ της από το επίπεδο που είχε κορυφώσει το 1998 και να βρεθεί για πάνω από 4 χρόνια σε ύφεση, με την ανεργία στο 21,5%, τους πραγματικούς μισθούς με μείωση 18% και με το 53% των Αργεντίνων να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας. Όλα αυτά, οδήγησαν σε συνεχείς, άγριες διαδηλώσεις και ταραχές, ανέτρεψαν την κυβέρνηση και τελικά οδήγησαν την Αργεντινή στη χρεοκοπία, όταν όλες οι πολιτικές και όλα τα σκληρά μέτρα, είχαν ληφθεί εξαρχής με γνώμονα την αποφυγή αυτού του σεναρίου. Η χρεοκοπία κυριάρχησε ως επιλογή, προκειμένου να μπει ένα τέλος στον κατήφορο της αργεντίνικης οικονομίας.

Στη πραγματικότητα, η Αργεντινή δεν ευθυνόταν για την κρίση που τη χτύπησε, αλλά υπήρξε το θύμα μιας γενικότερης αναταραχής που είχε ξεσπάσει στην παγκόσμια οικονομία και η οποία οξύνθηκε με τις κρίσεις του Μεξικού, της Ασίας και κυρίως της Ρωσίας που πυροδότησε την κατάρρευση του hedge fund, Long Term Capital Management (LTCM). Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του συστημικού κινδύνου που οδήγησε σε αύξηση των επιτοκίων δανεισμού που συνεπάγεται αύξηση του χρέους αλλά και αύξηση της πιθανότητας πτώχευσης μιας χώρας. Το τελευταίο είναι που οδηγεί στη διατήρηση μακροπρόθεσμα υψηλών επιτοκίων και υψηλού επιπέδου χρέους.

Η ύφεση στην Αργεντινή επήλθε επειδή η κρίση δημιούργησε τεράστιες εκροές κεφαλαίων από τη χώρα, όπως και από άλλες χώρες και στον επαναπατρισμό τους στην Αμερική και στα αμερικανικά κρατικά ομόλογα. Μην έχοντας αξιολογήσει αυτό τον παράγοντα, τα δημοσιονομικά μέτρα επιδείνωσαν την κατάσταση. Εφόσον το πρόβλημα δεν έχει δημιουργηθεί από τα υψηλά ελλείμματα, κάθε προσπάθεια να επιλυθεί σε αυτή τη βάση θα είναι αποτυχημένη, όπως έχει αποδείξει και το παρελθόν.

Μετά τη χρεοκοπία, η οικονομία παρέμεινε σε ύφεση μόλις για τρεις μήνες (ύφεση 5% που θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη).

Στη συνέχεια, η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει ιδιαίτερα γρήγορα και αυτό επιτεύχθηκε με την υποτίμηση του νομίσματος, που έκανε τις εξαγωγές πάρα πολύ ανταγωνιστικές, μειώνοντας ταυτόχρονα τις εισαγωγές. Σταδιακά οι εξαγωγές έγιναν ένα σημαντικό μέρος του ΑΕΠ (από το 6,7% στο 71,3%) και η Αργεντινή κατάφερε με αυτό τον τρόπο να σημειώσει διατηρήσιμα πλεονάσματα, από τα οποία μπόρεσε να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της, χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Τι ακολούθησε; Ο δρόμος για την Αργεντινή ήταν απλός. Να επιτρέψει στην οικονομία να αναγεννηθεί και όταν αυτό θα άρχιζε να εκπληρώνεται οι ξένοι επενδυτές βλέποντας την έξοδο από την ύφεση θα μπορούσαν να επιστρέψουν και πάλι από μόνοι τους.

Οι εξαγωγές παίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην αρχική προσπάθεια της οικονομίας να βγει από την ύφεση. Στη συνέχεια όμως, το μεγαλύτερο ρόλο, αναλαμβάνει η κατανάλωση. Αυτό επιτυγχάνεται τόσο από τη σταδιακή αύξηση των θέσεων εργασίας καθώς η οικονομία βγαίνει από την ύφεση αλλά και μέσα από κρατικά προγράμματα ενίσχυσης της εργασίας, με στόχο τη σταδιακή αύξηση του μέσου εισοδήματος. Όλα αυτά βοήθησαν την οικονομία της Αργεντινής να επιστρέψει στα επίπεδα προ της χρεοκοπίας, σε μόλις τρία χρόνια και μάλιστα να βρεθεί και κατά 20% υψηλότερα από την προηγούμενη κορυφή.


Εξέλιξη ΑΕΠ Αργεντινής (1997-2011), δισ. δολάρια



Εξαγωγές (1998-2011), δισ. δολάρια/μήνα


Ποσοστό ανεργίας (2002-2011)


Όλα τα παραπάνω έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, από την ημέρα που ανακοινώθηκε η είσοδος του ΔΝΤ. Αυτά είναι πάρα πολύ αρνητικά για τη συνέχεια, καθώς η Ελλάδα δεν έχει το πλεονέκτημα της υποτίμησης του νομίσματος όπως έκανε η Αργεντινή με στόχο να τονώσει τις εξαγωγές της. Στην Ελλάδα, κάτι αντίστοιχο είναι αβέβαιο εάν θα συμβεί ακόμα και με ισχυρή εσωτερική υποτίμηση (η οποία έχει ήδη ξεκινήσει), αφού το ευρώ θα παραμείνει ισχυρό, αν βρεθεί μια λύση για να διευθετηθεί η κρίση. Εάν η Ευρώπη ήθελε να επιλύσει τη κρίση, θα έπρεπε να δώσει τη δυνατότητα ύπαρξης ενός εναλλακτικού νομισματικού μηχανισμού όπου η Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες, θα μπορούσαν να έχουν χαμηλότερη ισοτιμία, μέχρι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.

Αντ’ αυτού, η επιμονή της συνεργασίας με το ΔΝΤ και της τυφλής εμπιστοσύνης στις πολιτικές του, θα έχει σύμφωνα και με το παρελθόν, ολέθρια αποτελέσματα. Μάλιστα το ΑΕΠ της Ελλάδας, εκτιμάται ότι θα κάνει πολλά χρόνια προκειμένου να βρεθεί και πάλι στα προ της κρίσης επίπεδα.

ΑΕΠ Ελλάδας, Πραγματικό, εκτιμήσεις, τάση 20 ετών



* Ο κ. Χρήστος Αλωνιστιώτης είναι Αναλυτής αγορών της DailyFX/ FXCM