Η αθεΐα ξανάρχεται

Δημοσκόπηση Ευρωβαρόμετρου 2005

1. Χώρα Πίστη στον Θεό
2. Πίστη σε πνεύμα ή Δύναμη ζωής 
3. Καμία μορφή πίστης

• Μάλτα 95% 3% 1%
• Κύπρος 90% 7% 2%
• Ρουμανία 90% 8% 1%
• Ελλάδα 81% 16% 3%
• Πορτογαλία 81% 12% 6%
• Πολωνία 80% 15% 1%
• Ιταλία 74% 16% 6%
• Ιρλανδία 73% 22% 4%
• Σλοβακία 61% 26% 11%
• Ισπανία 59% 21% 18%
• Αυστρία 54% 34% 8%
• Λιθουανία 49% 36% 12%
• Γερμανία 47% 25% 25%
• Λουξεμβούργο 44% 28% 22%
• Ουγγαρία 44% 31% 19%
• Βέλγιο 43% 29% 27%
• Φινλανδία 41% 41% 16%
• Βουλγαρία 40% 40% 13%
• Ηνωμένο Βασίλειο 38% 40% 20%
• Λετονία 37% 49% 10%
• Σλοβενία 37% 46% 16%
• Γαλλία 34% 27% 33%
• Ολλανδία 34% 37% 27%
• Δανία 31% 49% 19%
• Σουηδία 23% 53% 23%
• Τσεχία 19% 50% 30%
• Εσθονία 16% 54% 26%

Μην παίζετε με την φωτιά, είναι πολύ επικίνδυνο.

ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ kourdistoportocali της Κρητης: Σαβ 11 Αυγ 2012 | 17:18

-Εφραίμ, βγάλε την "Αγία Ζώνη" από το χρυσοποίκιλτο σεντούκι και σβήσε τη φωτιά στο Άγιο Όρος!

Από το Ιερό Δισκοπότηρο

Αλήθεια που είναι η Αγία Ζώνη του Εφραίμ να σβήσει μονομιάς τη φωτιά στοΆγιο Όρος της παγκόσμιας διαπλοκής;

Γιατί δεν κάνει το θαύμα του ο Εφραίμ και περιμένει από τους ταβλαδόρους πυροσβέστες να πέσουν μέσα στη φωτιά σαν τον Τσοκολάτα Καρνέισον και να σώσουν τα Ιερά Κειμήλια του Πρίγκιπα Καρόλου, του Πούτιν, και κάποιων εκλεκτών της παγκόσμιας ελίτ;

Ως πότε σ’ αυτή εδώ τη χώρα των πιθηκομούρηδων θα καταπίνουμε αμάσητα το εμπόριο της ελπίδας που διακονεί το παρακράτος της Εκκλησίας και οι επιχειρηματίες κομπιναδόροι με τους μεγάλους σταυρούς που το στηρίζουν και το νέμονται;

Έλα λοιπόν γίγαντα Εφραίμ, βγάλε την Αγία Ζώνη από το χρυσοποίκιλτο σεντούκι και σβήσε τη φωτιά.

Που κρύβονται οι μεσάζοντες του Θεού τώρα που καίγεται το σπίτι τους. Γιατί δεν κάνουν το θαύμα τους και περιμένουν από τον ταλαίπωρο Σαμαρά, που βλέπει από το ένα μάτι, να τους διασώσει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ της Ιστοσελίδος  olympia

Ο Εφραίμ (;) σήκωσε το γάντι μετά την πρόκληση του Κουρδιστού Πορτοκαλιού και καταιγίδα έσβησε την φωτιά στο Άγιον Όρος.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Αυγούστου 12, 2012

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Χθες το απόγευμα, το “Κουρδιστό Πορτοκάλι” δημοσιεύει προβοκατόρικο άρθρο που περνά γεννεές 14 τον Εφραίμ, το Άγιον Όρος, τα πάντα όλα. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: -Εφραίμ, βγάλε την “Αγία Ζώνη” από το χρυσοποίκιλτο σεντούκι και σβήσε τη φωτιά στο Άγιο Όρος!
Αυτό που ακολούθησε, ο καθείς μπορεί να το εκλάβει όπως θέλει. Σε λιγότερο από δύο ώρες μετά το άρθρο, ξέσπασε από το πουθενά ισχυρή καταιγίδα που δεν άφησε ούτε εστία αναμμένη. Να σημειωθεί ότι η πυρκαγιά ήταν τόσο μεγάλη που δεν θα έσβηνε με ένα απλό 
μπουρίνι μετά βροχοπτώσεως.
Σήμερα λοιπόν τα κανάλια απλώς μετέδιδαν ότι “ισχυρή καταιγίδα έσβησε κάθε εστία στην μεγάλη πυρκαγιά του Αγίου Όρους”, κανείς όμως δεν τολμά να δώσει μεταφυσική διάσταση στο θέμα. Άλλωστε οι ισχυρές καταιγίδες τον Αύγουστο είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο στην Μανίλα, στην Κουάλα Λουμπούρ, όχι όμως στην Ελλάδα.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν ο Εφραίμ τα πήρε στο κρανίο από το άρθρο και έβγαλε στη μάχη την Αγία Ζώνη ή εάν η Κυρά του Όρους έδειξε στους Γεωργιανούς πυρομανείς και τους Έλληνες συναδέλφους του Χανιά ποιός κάνει κουμάντο.
Η ιστορία πάντως θυμίζει τις ειρωνίες των Φαρισαίων στον Εσταυρωμένο πάνω στον σταυρό. Όταν οι τότε “νταβατζήδες” κρατικοδίαιτοι ΠΑΣΟΚοι της εποχής, προκαλούσαν τον Χριστό να κατέβει από τον σταυρό. “Αφού είσαι υιός του Θεού, γιατί δεν σώνεσαι; Γιατί δεν κατεβαίνεις”;
Σήμερα η απάντηση είναι γνωστή σε όλους: “Μα επειδή ήταν Θεός δεν κατέβηκε από τον Σταυρό ρε ζώα. Εάν δεν ήταν Θεός δεν θα είχε ανέβει καν. Θα είχε υπογράψει δύο μνημόνια συνεργασίας μαζί σας, θα του έκανε και δύο αγιογραφίες ο Χασαπόπουλος της εποχής και θα τελείωνε εκεί το θέμα”.

Η κυνική δήλωση του επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας Μάϊκλ Μπρούνο και η σοκαριστική ομολογία του παραιτηθέντος απο το ΔΝΤ Ντέϊβ Μπαντού

Η κυνική  δήλωση  του  επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας Μάϊκλ Μπρούνο  και η  σοκαριστική ομολογία  του παραιτηθέντος  απο το ΔΝΤ  Ντέϊβ Μπαντού. Μάϊκλ Μπρούνο Ο ισραηλινός οικονομολόγος Peter Michael Bruno (Εβραϊκά: מיכאל ברונו)γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου  του 1932 και  πέθανε τα  χριστούγεννα (25η Δεκεμβρίου) του 1996. Ήταν διοικητής της κεντρικής τράπεζας του Ισραήλ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγοςτης Παγκόσμιας Τράπεζας .Το "έργο" του  ήταν τόσο  ...σημαντικό,που  το πασίγνωστο   για τις  παρακρατικές και  παραοικονομικές  δραστηριότητές του "Ίδρυμα Rothchild" καθιέρωσε το  ειδικό βραβείο  "Michael Bruno" το οποίο  απονέμεται φυσικά  στους "ικανότερους" και "ευφυέστερους"  οικονομικούς   δολοφόνους της Παγκόσμιας Τραπεζοπιστωτικής Εξουσίας. ...Σε μια διάλεξή του  στο συνέδριο της Διεθνούς Οικονομική Ένωσης που έγινε στην Τύνιδα το 1995 , ο Μπρούνο πληροφόρησε  τους  500 συγκεντρωμένους  οικονομολόγους απο  68 χώρες, ότι αποκτούσε ολοένα  και μεγαλύτερη αποδοχή  "η ιδέα  πως μια  αρκετά  μεγάλη κρίση  μπορεί να συγκλονίσει  απρόθυμους  διαμορφωτές της πολιτικής, έτσι ώστε  να θεσμοθετήσουν  μεταρρυθμίσεις  που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα ". Ο Μπρούνο  ανέφερε  τη Λατινική Αμερική  ως το "κατ΄εξοχήν παράδειγμα των...   ευεργετικών βαθιών κρίσεων", κάνοντας ιδιαίτερη μνεία  στην Αργεντινή , όπου  ο πρόεδρος Μένεμ και ο υπουργός οικονομικών  Καβάγιο προωθούσαν  τις ιδιωτικοποιήσεις "επωφελούμενοι  απο την περιρρέουσα  ατμόσφαιρα της κατάστασης  έκτακτης ανάγκης"... υπο αυτό το πρίσμα   οι διεθνείς παράγοντες  έπρεπε να κάνουν  ακόμα  περισσότερα  για να επωφεληθούν  απο τις  υπάρχουσες οικονομικές κρίσεις...να κόψουν προληπτικά  την  πρόσβαση  στην οικονομική βοήθεια ώστε οι κρίσεις να επιδεινωθούν...παρότρυνρ το ακροατήριο  να αντιμετωπίσει μια τέτοια καταστροφή  ως το πρώτο στάδιο της δημιουργίας...ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΝ  χαριν των ευκαιριών ποθ δημιουργούνταν όταν θα ξαναχτίζονταν απο τα ερείπια... Η  φρικιαστική ομολογία του Ν.  Μπαντού ( ήταν κατι σαν τον σημερινό  Τόμσεν) "Σήμερα παραιτούμαι  απο το προσωπικό  του ΔΝΤ, ύστερα απο 12 χρόνια  και έπειτα απο 1000 ημέρες εργασίας  στο εξωτερικό  ως αξιωματούχος του  ταμείου  κατα τη διάρκεια των οποίων, με όπλα  τα φάρμακά σας και τα κόλπα σας, εφορμούσα σαν γεράκι  εναντίον των κυβερνήσεων  και των λαών  της Λατινικής  Αμερικής, της Καραϊβικής και της Αφρικής.Για μένα  η παραίτησή  μου  είναι μια ανεκτίμητη  απελευθέρωση, επειδή  μα αυτόν τον  τρόπο κάνω το πρώτο μεγάλο βήμα που θα μου επιτρέψει να ελπίζω  ότι  θα μπορέσω να ξεπλύνω τα χέρια μου  απο αυτό που στα μάτια μου είναι το  αίμα   εκατομυρίων  φτωχών και  πεινασμένων  ανθρώπων  (...)Ξέρετε, το αίμα  είναι τόσο πολύ, που κυλάει σε ποτάμι.Κι όταν στεγνώνει, σχηματίζει  πάνω μου  κρούστα.Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει αρκετό  σαπούνι σε ολόκληρο τον κόσμο γιανα καθαριστώ από όλα όσα έκανα εν ονόματί σας" Ο Μπαντού  συνέχιζε τεκμηριώνοντας  τις καταγγελίες του εναντίον  του ΔΝΤ ότι χρησιμοποίησε  τις στατιστικές ως "φονικά" όπλα.Παρέθετε λεπτομερή  στοιχεία  για το πώς, ως  υπάλληλος του ΔΝΤ , είχε αναμιχθεί  σε εσκεμμένα  "στατιστικά σφάλματα" προκειμένου  να διογκωθούν  τα αριθμητικά στοιχεία  στις εκθέσεις  του Ταμείου  ώστε η χώρα* να δείχνει πολύ λιγότερο σταθερή  απ΄ότι ήταν  στην πραγματικότητα...το ΔΝΤ  είχε διογκώσει  τα στατιστικά στοιχεία για το εργατικό  κόστος. με συνέπεια η παραγωγικότητα της χώρας* να φαίνεται πολύ χαμηλή , παρ΄όλο που το ΔΝΤ  γνωριζε τα πραγματικά δεδομένα.Σε μία άλλη περίπτωση  , το ΔΝΤ  "επινόησε κυριολεκτικά απο το πουθενά, ένα  τεράστιο  απλήρωτο  κρατικό χρέος"(στην λέξη "χώρα" μπορείτε να βάλετε εκτός απο την Ελλάδα και όποια άλλη  θέλετε  αρκεί να έχει περάσει απο εκεί το ΔΝΤ)... Στην επιστολή του ο Μπαντού, που πέθανε το 2001, καθιστούσε σαφές ότι οι αντιρρήσεις του δεν αφορούσαν μόνο τον τρόπο αντιμετώπισης μιας χώρας απο μια χούφτα αξιωματούχων.Αντιμετώπιζε ολόκληρο το  πρόγραμμα  των διρθρωτικών  προσαρμογών του ΔΝΤ ως μία μορφή  μαζικών βασανιστηρίων καθώς "κυβερνήσεις και λαοί που ουρλιάζουν απο τον πόνο υποχρεώνονται να γονατίζουν μπροστά μας τσακισμένοι, τρομοκρατημένοι και κομματιασμένοι, ικετεύοντας για ένα ίχνος  λογικής και αξιοπρέπειας εκ μέρους μας.Όμως  εμείς  γελάμε  απάνθρωπα στα μούτρα τους και τα βασανιστήρια συνεχίζονται αμείωτα." Μετά τη δημοσίευση  της επιστολής η κυβέρνηση του  Τρινιντάτ και Τομπάγκο, ανέθεσε σε δύο ανεξάρτητες επιτροπές να διερευνήσουν τις κατηγορίες  και διαπιστώθηκε  ότι ήταν σωστές. Το ΔΝΤ  είχε διογκώσει  και χαλκεύσει  στατιστικά στοιχεία, με ολέθριες επιπτώσεις για τη χώρα... (Απο το βιβλίο  της Ν.Klein  "Το δόγμα του Σοκ" εκδ. Λιβάνη) (πηγη Defencenet)

Ορθόδοξος Μοναχισμός: Ονομασία 60 διακονημάτων

Έχει  καλλιεργηθεί από ορισμένους η άποψη ότι οι Ορθόδοξοι μοναχοί, αντίθετα προς εκείνους της δυτικής Εκκλησίας που αναπτύσσουν κοινωνικό έργο, ακολουθώντας τον δρόμο του αναχωρητισμού δεν προσφέρουν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο κλπ. Την ανυπόστατη αυτή άποψη διαψεύδει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η μακρόχρονη προσφορά του Αγίου Όρους στα Γράμματα, την Τέχνη, ακόμη και σε πλείστους άλλους τομείς. Ο επισκέπτης ενός αθωνικού μοναστηριού, αλλά και μιας σκήτης, διαπιστώνει αμέσως ότι εκτός από τα λατρευτικά και άλλα πνευματικά τους καθήκοντα οι μοναχοί μέσα στο κοινόβιο έχουν συγκεκριμένο διακόνημα, με το οποίο συμβάλλουν στη λειτουργία του, και ως σκητιώτες ή κελλιώτες έχουν κάποιο εργόχειρο, από το οποίο αποζούν. Μεγάλο μέρος των λειτουργικών αναγκών μιας μονής καλύπτεται από τα διακονήματα των μοναχών της. Ο χρόνος που αναπαύονται είναι συνήθως ελάχιστος κι όταν έχουν λίγη ελεύθερη ώρα κι αυτή την αξιοποιούν δημιουργικά με κάποια άλλη ενασχόληση. Λ.χ. κάποιος αγιογραφεί όχι για να διαθέσει τις εικόνες του, αλλά για προσωπική ευχαρίστης, άλλος συγγράφει κλπ.

Υπάρχουν μοναχοί που επιφορτίζονται με περισσότερα από ένα διακονήματα. Ορισμένες ασχολίες δεν είναι δυνατόν να γίνουν από ένα άτομο και σ' αυτές συμμετέχουν οι περισσότεροι μοναχοί του κοινοβίου.

Παγκοινιά

Πρόκειται για τη λεγόμενη «παγκοινιά» (την ακούμε κι ως «παγκενιά» κλπ). Π.χ. στον τρύγο, τις ελιές, τα φουντούκια κλπ.   

Ακολουθεί η καταγραφή 60 διακονημάτων, που αναλαμβάνουν στα κοινόβια οι διάφοροι μοναχοί.

Αγιογράφος

Αγιογράφος: ο καταγινόμενος με την ιστόρηση ιερών εικόνων και γενικά την αγιογραφία.

   

Αμπελικός

Αμπελικός: ο επιμελούμενος τον αμπελώνα.

Αντιπρόσωπος: ο εκπρόσωπος της Μονής στην Ιερά Κοινότητα.

Αρσανάρης

Αρσανάρης: ο υπεύθυνος για τον αρσανά, λιμενίσκο γενικά της Μονής.

Αρχειοφύλαξ: ο υπεύθυνος του αρχείου.

Αρχοντάρης

Αρχοντάρης: ο αρμόδιος για το αρχονταρίκι και τη φιλοξενία των επισκεπτών και προσκυνητών.

Βαγενάρης

Βαγενάρης: ο υπεύθυνος του βαγεναριού (κρασαριού).

Βδομαδιάρης: ο ιερομόναχος που εφημερεύει τη βδομάδα.

Βηματάρης

 Βηματάρης: ο επιμελούμενος το ιερό βήμα του καθολικού με τα ιερά λείψανα, σκεύη, άμφια κλπ.

Βιβλιοδέτης

Βιβλιοδέτης: ο μοναχός που δένει βιβλία.

Βιβλιοφύλαξ

Βιβλιοφύλαξ: ο βιβλιοθηκάριος.

Βορδονάρης: ο ημιονηγός, επιμελείται και τον σταύλο και τη χορταποθήκη.

Βυρσοδέψης: ο μοναχός που κατεργάζεται τα δέρματα.

Γηροκόμος: ο μοναχός που περιποιείται τους γέροντες μοναχούς στο γηροκομείο.

Γιδάρης: ο μοναχός που φροντίζει τα γίδια στο μετόχι.

Γραμματικός

Γραμματικός: ο επιμελούμενος τη γραμματεία, αλληλογραφία κλπ της Μονής.

Δευτερεύων: ο αναπληρωτής του διαβαστή.

Διαβαστής

Διαβαστής: ο αναγνώστης στην τράπεζα.

Δοχειάρης: ο υπεύθυνος του δοχειού (αποθήκης τροφίμων).

Εκκλησιαστικός

Εκκλησιαστικός: ο αρμόδιος για το ναό.

Ι. Επιστασία

Επιστάτης: ο μοναχός ή ιερομόναχος που στέλνεται από τα 15 μοναστήρια που δικαιούνται κάθε 5 χρόνια συμμετοχή στην Επιστασία.

Επιστημονάρχης: ο επόπτης των διαφόρων διακονημάτων.

Εσοδιαστής: ο μοναχός που φέρνει τη σοδειά από το μετόχι.

Ηγούμενος

Ηγούμενος: ο αρχιμανδρίτης, ο πνευματικός ηγέτης του μοναστηριού ιερομόναχος, ο πατέρας όλων των μοναχών.

Ηγουμενιάρης: ο εντεταλμένος με τη φροντίδα του ηγουμένου.

Ιεροψάλτης

Ιεροψάλτης: καλλίφωνος μοναχός που ψέλνει στο δεξιό ή αριστερό αναλόγιο.

Καϊκτζής

Καϊκτζής: ο καπετάνιος του καϊκιού της μονής.

Κανονάρχης: ο μοναχός που κανοναρχεί τους ψάλτες.

Κεχαγιάς: ο μοναχός που φροντίζει στο μετόχι τα πρόβατα.

Κηροπλάστης: ο μοναχός που κατασκευάζει τα κεριά.

Κοιμητηριάρης: ο υπεύθυνος για το κοιμητήριο και οστεοφυλάκιο της μονής.

Κολλυβάς

Κολλυβάς: καλλιτέχνης μοναχός που φτιάχνει τα κόλλυβα των πανηγύρεων.

Κονακτζής: ο επιμελούμενος το Αντιπροσωπείο (κονάκι) της μονής στις Καρυές, όπου διαμένει ο αντιπρόσωπος της μονής στην Ιερά Κοινότητα.

Κουρτζής

Κουρτζής: ο υπεύθυνος για το δάσος της μονής.

Κωδωνοκρούστης

Κωδωνοκρούστης: ο μοναχός που κρούει τις καμπάνες.

Μάγειρος

Μάγειρος: ο μοναχός που ετοιμάζει το φαγητό για την τράπεζα.

Μαραγκός

Μαραγκός: ο ξυλουργός της μονής.

Μάγκιπος

Μάγκιπος: ο φούρναρης.

Μυλωνάς: ο υπεύθυνος του μύλου

Νοσοκόμος

Νοσοκόμος: ο μοναχός που φροντίζει τους ασθενείς στο νοσοκομείο της μονής.

Ξενοδόχος: βλ. αρχοντάρης.

Οδηγός

Οδηγός: οδηγεί τα τροχοφόρα (αυτοκίνητα) της μονής.

Οικονόμος: ο υπεύθυνος για τους εργάτες και τις γενικές εργασίες της μονής, εκτελεί και χρέη δοχειάρη. Στη Μεγίστη Λαύρα ο οικονόμος λέγεται παρα-οικονόμος, γιατί Οικονόμισσα θεωρείται η Παναγία.

Περβολάρης

Περβολάρης: ο κηπουρός.

Πνευματικός: ο εξομολόγος.

Πορτάρης: ο φύλακας του πυλώνα της μονής.

Προβατάρης: βλ. κεχαγιάς.

Προσμονάριος

Προσμονάριος: διακονητής σε θαυματουργή εικόνα.

Προσφοριάρης

Προσφοριάρης: ο μοναχός που παρασκευάζει τα πρόσφορα.

Πρώτος

Πρώτος: ο μοναχός ή ιερομόναχος που στέλνει μια από τις 5 μονές που δικαιούνται για πρωτεπιστάτη, κάθε 5 χρόνια όταν έχει σειρά το μοναστήρι.

Ράφτης

Ράφτης: ο μοναχός που ράβει τα ζωστικά, τα άμφια κλπ των αδελφών.

Σκευοφύλαξ: ο υπεύθυνος για το σκευοφυλάκιο (κειμηλαρχείο) της μονής.

Ταυριάρης: ο μοναχός που φροντίζει τα βόδια.

Ταχυδρόμος: ο μοναχός που μεταφέρει την αλληλογραφία.

Τζαγκάρης: κατασκευάζει τις παντούφλες και τα υποδήματα των μοναχών.

Τραπεζάρης

Τραπεζάρης: ο διακονητής της τράπεζας.

Τσέλιγκας: ο βοσκός του ποιμνίου.

Τυπικάρης: ο αρμόδιος για το τυπικό και επιμελούμενος το τυπικαριό.

Φαρμακοποιός

 Φαρμακοποιός: παρασκευαστής φαρμάκων και αλοιφών από βότανα (σήμερα ο υπεύθυνος του φαρμακείου).

Χαλκάς: κατασκευάζει τα χαλκωμένα σκεύη.

Χατλάρης: βλ. βορδονάρης.

Ψαράς

Ψαράς: αλιεύει ψάρια για διατροφή των αδελφών τις επίσημες ημέρες.

Ωρειάριος: ο υπεύθυνος για το ωρειό (αποθήκη σιταριού).

Πηγή:

Ι.Μ. Χατζηφώτη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ,

εκδ. ΠΑΠΑΔΗΜΑ,

Αθήνα 1999

Τα Ελληνικά Λιοντάρια και μεις οι φοβισμένες "κότες"

Το όνομά του : ΣΤΈΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΊΔΗΣ! 
Πόσοι απ'εμάς έχουν ακούσει γι'αυτόν? Κι'όμως! Δεν θάπρεπε να υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει γι'αυτόν, γιατί πρόκειται για έναν πραγματικό ήρωα της μεταπολεμικής Ελλάδας, έναν μεγάλο αθλητή, που κατέκτησε την Αμερική με μοναδικό του κίνητρο την αγάπη του για την πατρίδα! 
Και ενώ στο Χόλιγουντ ετοιμάζουν ταινία για τον Κυριακίδη, στην Ελλάδα χρειάστηκε αγώνας για αν παραλάβουμε το άγαλμά του ως δώρο(!!!!!) άκουσον! άκουσον! απο τους Αμερικάνους! 
Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης(42.195μ) μετά απο τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών. Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος. Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί. Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του...πουλώντας προσωπικά του αντικείμενα και μετά απο πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες , ο Κυριακίδης κατάφερε τελικά να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο για την Αμερική και στις 4.4. 1946 έφτασε στην Βοστώνη. Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει. Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή. Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά: "¨Ηρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!" Ετσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του. 
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι. Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής). Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει... ΄Ενας ηλικιωμένος μετανάστης στην διαδρομή έτρεχε κοντά του και του έδινε κουράγιο φωνάζοντάς του:" Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!" Οι κουβέντες αυτές έδωσαν κουράγιο στον Στέλιο και μ'όλα τα σωματικά του αποθέματα κατάφερε να φτάσει στην νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό: "FOR GREECE!!!" ( Χρόνια αργότερα...μια Βούλα θα φώναζε το ίδιο: Για την Ελλάδα ρε Γαμώτο!" Ο χρόνος του 2.29.27 αποτέλεσε τον καλύτερο χρόνο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα. 

Ο Κέλυ όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει απάντησε: ΠΏΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΎΣΑ ΝΑ ΚΕΡΔΊΣΩ ΠΟΤΈ ΈΝΑΝ ΤΈΤΟΙΟ ΑΘΛΗΤΉ? ΕΓΏ ΈΤΡΕΧΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΌ ΜΟΥ ΚΙ'ΑΥΤΌΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΌΚΛΗΡΗ ΠΑΤΡΊΔΑ..!" 

Η νίκη του προκάλεσε πάταγο! Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο. " ΓΙΑ ΜΈΝΑ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΤΊΠΟΤΑ! ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΆΔΑ ΒΟΉΘΕΙΑ!" 
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα... Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα. Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε" Πακέτο Κυριακίδη" Στις 23 Μαίου 1946, ο Κυριακίδης επέστεψε στην Ελλάδα , όπου τον περίμεναν ένα εκατομμύριο Έλληνες για να τον υποδεχτούν με τιμές ήρωα ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του! Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε: "EΊΜΑΙ ΥΠΕΡΉΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΊΜΑΙ ΈΛΛΗΝ!" 
 Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο "Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης" Ο ήρωας ΣΤΈΛΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΊΔΗΣ γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910. Μετακόμισε στην Αθήνα το 1934 και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν απο μικρό παιδί, Ηταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη. Ο ίδιος ο Λούης κάλεσε τον Κυριακίδη στο σπίτι του και του είπε: "Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες" Μετά την είσοδο των Ναζιστών στην Αθήνα το 1941 , ο Κυριακίδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησαν τρία παιδιά. Το 1943 συνελήφθη απο τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα(τα οποία εκτελέστηκαν). Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο. Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας. 

Οι Αμερικανοί έγραψαν βιβλία για τον Κυριακίδη, ετοίμασαν ντοκιμαντέρ που βραβεύτηκε, και ετοιμάζουν ταινία προς τιμή του! Και το κράτος της Ελλάδας πώς τίμησε και τιμά τον ήρωά της? Ακούστε πώς: Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 Αμερικανοί και Έλληνες ομογενείς, σκέφθηκαν να κάνουν δώρο στην Ελλάδα ένα άγαλμα του Στέλιου. Τα έξοδα κατασκευής τ'ανέλαβε ο Ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας Τζιμ Ντέιβις. Ο τότε δήμαρχος Αθηναίων όμως Δημήτρης Αβραμόπουλος άφησε άφωνους τους Βοστωνέζους όταν γύρισε και τους είπε: "Άγαλμα? Δεν θυμάμαι να έχουμε συμφωνήσει για κάτι τέτοιο!" Ο γιος του Στέλιου, ο Δημήτρης Κυριακίδης έσπευσε να τους ηρεμήσει..." Σε λίγο καιρό υπάρχουν δημοτικές εκλογές και ο δήμαρχος θ'αλλάξει!" Και πράγματι ο δήμαρχος άλλαξε και στο Δημαρχείο μπηκε η Ντορούλα. Νέα συνάντηση, νέα συμφωνία για το να έρθει το άγαλμα και να μπει μπροστά στο Καλλιμάρμαρο. Ομως η Ντορούλα άλλαξε στην πορεία γνώμη και ενημερώνει εκ νέου τους Βοστωνέζους πως δεν θέλουμε το άγαλμα. Σε απόγνωση και ντροπιασμένος ο Δημήτρης Κυριακίδης, έρχεται σε επαφή με τον δήμο Μαραθώνα που δέχεται το άγαλμα και ο υιός Κυριακίδης αποφασίζει να πληρώσει αυτός για την μεταφορά, και έτσι επιτέλους το άγαλμα φτάνει στην χώρα μας! Για τον εκτελωνισμό απαιτούνται περίπου 50.000 ευρώ και οι υπάλληλοι του τελωνείου είναι ανένδοτοι, και έχουμε φτάσει δύο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ο Κυριακίδης μαθαίνει ότι ο εκτελωνισμός θα γίνει δωρεάν αν φανεί ότι το άγαλμα είναι προσφορά ελληνικού συλλόγου της ομογένειας. Τρέχει ο Κυριακίδης, τρέχουν και οι ομογενείς , ετοιμάζουν χαρτιά και το άγαλμα του Έλληνα ήρωα απελευθερώνεται απο τα χέρια της ελληνικής γραφειοκρατίας! Τοποθετείται στην παραλία του Μαραθώνα, αλλά ....κανένα ελληνικό κανάλι δεν καλύπτει τηλεοπτικά το γεγονός!. Ήσαν όμως εκεί 18 τηλεοπτικοί σταθμοί απο όλον τον κόσμο! 
Το άγαλμα μπορείτε να το θαυμάσετε στην παραλία του Μαραθώνα ενώ στο Μουσείο του Μαραθώνα(Λεωφ. Μαραθώνος και 25ης Μαρτίου) θα μπορέσετε να δείτε τα κειμήλια του Στέλιου Κυριακίδη. Αυτό που δεν θα δείτε βέβαια είναι το γιατί καταντήσαμε σήμερα έτσι όπως καταντήσαμε! Γιατί εμείς ο Λαός ξέχασε τους ήρωές του! Γιατί αφήσαμε τους άχρηστους πολιτικάντηδες να ιεροσυλούν επί της Ιστορίας μας! Γιατί γίναμε αγνώμονες! Γιατί δεν έχουμε πρότυπα και οδηγούς Κυριακίδηδες στην νέα κατοχή που περνά η πατρίδα μας!

... πηγη απο email

To τέρας μέσα μας

Το διαβόητο πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή. Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του. Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων. Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!». Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.) «Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος. Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα».  Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει. Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»: «Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία».  Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του. Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή. «Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». «Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος». «Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό». Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό; Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό. Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές. Δυστυχώς έκαναν λάθος.  Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ! Που έγκειται η φάρσα; Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος». Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό». Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα. Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν. Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές. Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει. Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα. Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου. Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους. Και μια τελευταία παρατήρηση: Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους. (Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009) [Πηγή: sanejoker.blogspot.gr]