Απίστευτες προκλήσεις και από δασκάλους, που δρουν στη Θράκη ως όργανα του τουρκικού φασισμού, υπό καθεστώς πλήρους ασυδοσίας…

Μειονοτική εκπαίδευση…Γκρίζων Λύκων!


Ο σύλλογος των ΕΠΑΘιτών δασκάλων Ροδόπης - Έβρου απέκτησε προσφάτως (2-11-2011) νέο πρόεδρο. Πρόκειται για τον Ιµπραήµ Μεµέτ, ο οποίος διαδέχτηκε τον Μεχµέτ Ντερντιµάν που παραιτήθηκε διαµαρτυρόµενος για την υπηρεσιακή κρίση που του στέρησε την διευθυντική θέση (και το συνοδευτικό επίδοµα, ε;) στο χωριό Λύκειο της Ροδόπης.


Ο Ιµπραήµ Μεµέτ, ασχέτως καταγωγής, θρησκείας κτλ, δεν παύει να είναι ένας εκπαιδευτικός λειτουργός στην Ελλάδα και αµείβεται αδρότατα από το ελληνικό κράτος. Και µάλιστα στο εξής θα εκπροσωπεί κι ένα σύνολο εκατοντάδων άλλων δασκάλων που ανατρέφουν τη µειονοτική νεολαία της Θράκης (για να ζήσει στη χώρα αυτή, υποθέτουµε). Με αυτές τις κοινότυπες σκέψεις κατά νου, πώς µπορείς να κρίνεις το υλικό που έχει αναρτηµένο στην προσωπική του σελίδα στο facebook; Δεν χρειάζεται καν να γνωρίζεις τουρκικά, για να αντιληφθείς ότι εδώ είναι διάχυτο ένα καθαρά φασιστικό πνεύµα, τύπου «Γκρίζων Λύκων»: Παντού η σηµαία της «ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης», ευχές για «ευτυχισµένη 30η Αυγούστου» – ηµέρα της Μικρασιατικής Καταστροφής - µε τα µούτρα του γενοκτόνου Κεµάλ, τεράστιες τούρκικες σηµαίες µε συνθήµατα υπέρ του τουρκικού στρατού και των «ηρώων» του (δηλαδή όσων σκοτώθηκαν από Κούρδους αντάρτες κτλ), και παρακάτω ένα κοριτσάκι να φιλάει τη σηµαία της θρακικής ανεξαρτησίας, µε φόντο την ηµισέληνο!


Η προκλητική αυτή περίπτωση (που δεν είναι δυστυχώς και µοναδική) θέτει ένα γενικότερο ζήτηµα για τα όρια της συνείδησης και της δηµόσιας έκφρασης ενός εκπαιδευτικού. Είναι δυνατόν να δεχόµαστε αυτό το ήθος και αυτή την πολιτική κουλτούρα ως απλό «δικαίωµα» του κάθε δασκάλου; Είναι δυνατόν η ελληνική πολιτεία να δέχεται (και να πληρώνει) όχι µόνο ως δάσκαλο αλλά και ως εκπρόσωπο όλων των µειονοτικών δασκάλων έναν ορκισµένο εχθρό της, που δεν διστάζει να διαδηλώνει την ταύτισή του µε τα φανατικότερα στοιχεία της άλλης πλευράς; Το ερώτηµα είναι γενικό και αφορά πολλές περιπτώσεις, πέραν της αναφερθείσας: υπάρχει τελικά κάποιο όριο στην συλλογική µας αναξιοπρέπεια, ναι ή όχι;
Πηγή http://proxeneio-stop.org/