της Δημοσιογραφου Birgit Braunrath
Στα δώδεκά μου είχε έλθει επιτέλους η ώρα που επιτρεπόταν πλέον να ταξιδέψω για πρώτη φορά μόνη μου στο αεροπλάνο, αλλά από την αγωνία με έπιασαν πόνοι στο στομάχι, όμως η χώρα όπου με κατέβασε απαλά το αεροπλάνο μού θεράπευσε αστραπιαία τους πόνους.
Η Αθήνα και οι άνθρωποί της, αυτό ήταν το σκηνικό των ομορφότερων ονείρων μου», γράφει εισαγωγικά, μεταξύ άλλων, η Μπίργκιτ Μπράουνρατ για να σημειώσει στη συνέχεια ότι αργότερα πάντα έτριβε τα μάτια της για να συνειδητοποιήσει ότι είχε βρεθεί πραγματικά εκεί, στο ζωντανό βιβλίο της ιστορίας,
που βρίσκεται πάντα στα πόδια της σε κάθε γωνιά, που της δείχνει την ιστορία τής Ανθρωπότητας, από τις Μυκήνες, την Επίδαυρο μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, σαν να ήταν μια «μηχανή του χρόνου».
που βρίσκεται πάντα στα πόδια της σε κάθε γωνιά, που της δείχνει την ιστορία τής Ανθρωπότητας, από τις Μυκήνες, την Επίδαυρο μέχρι τον Ισθμό της Κορίνθου, σαν να ήταν μια «μηχανή του χρόνου».
Που την «προσγειώνει και την απογειώνει σε ονειρεμένα νησιά όπως η Ύδρα και ο Πόρος», συμπληρώνει η συντάκτρια, για να αναρωτηθεί κατόπιν «για το πόσο πλούσιος είναι άραγε κάθε άνθρωπος, που μπορεί να ζει σε αυτή τη χώρα, πόσο απίστευτα πλούσιος», όπως η ίδια νόμιζε παλιά, αλλά που σήμερα συνειδητοποιεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι φτωχοί, και γίνονται φτωχότεροι,
«Γίνονται όμως, μόνον οικονομικά φτωχότεροι», τονίζει η Μπίργλιτ Μπράουνρατ, «γιατί αυτό που είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες στην καρδιά κανένας δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».
26.06.2015 Aυστριακη εφημεριδα Kurier.at
Liebeserklärung an ein Land
Birgit Braunrath Birgit Braunrath 26.06.2015
Mit 12 war es endlich ENDLICH so weit. Ich durfte zum ersten Mal in ein Flugzeug steigen. Vor Aufregung bekam ich Magenkrämpfe. Aber das Land, in dem mich das Flugzeug sanft absetzte, heilte mich blitzartig. Athen und seine Menschen – das war die Kulisse meiner schönsten Träume. Noch Jahrzehnte später weiß ich, wie mein Athen damals gerochen hat: eine unwiederbringliche Mischung aus Souvlaki, Zweitaktsprit und Orangenblüten.
Immer wieder rieb ich mir die Augen: War ich tatsächlich hier? In dem lebendig gewordenen Geschichtsbuch, das mir die Antike an jeder Ecke zu Füßen legt? Das mir die Menschheitsgeschichte von Mykene über Epidauros bis zum Kanal von Korinth zeigt, als wäre ich in einer Zeitmaschine? Das mich auf Trauminseln wie Hydra und Poros anlegen und abheben lässt? Wie reich ist jeder Mensch, der in diesem Land leben darf? Wie unsagbar reich? Dachte ich damals. Heute weiß ich: Die meisten sind arm. Und werden ärmer. Finanziell. Nur das, was Griechenland und die Griechen im Herzen ausmacht, kann ihnen keiner nehmen.
