Η Σταύρωση της Θράκης

Μεγάλη επίθεση της Άγκυρας στη Θράκη σε εξέλιξη...

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής: Η φοβικότητα της κυβέρνησης είναι γνωστή. Η σιωπή της στα όσα συμβαίνουν, δεδομένη. Η ανυπαρξία της στην αναμενόμενη κλιμάκωση της «επίθεσης» από την Άγκυρα στη Θράκη, είχε προαναγγελθεί.

Δυστυχώς, η μονίμως απούσα και η σιωπηλά αποχωρούσα παρουσία του κράτους των Αθηνών, γίνεται το καλύτερο εργαλείο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και της ποσοτικής και ποιοτικής κλιμάκωσης – αναβάθμισης της επιθετικής στάσης του Νταβούτογλου και του Ερντογάν στην Ελληνική Θράκη.

Μία σειρά από γεγονότα που παρέμειναν στην σκιά, έρχονται σήμερα να καταδείξουν την επικίνδυνη απουσία των θεσμικά και συνταγματικά υπευθύνων κρατούντων των Αθηνών. Η Άγκυρα, αναβάθμισε την παρουσία της στην Ελληνική Θράκη, στηρίζοντας τους σχεδιασμούς της με μία προσωπική απόφαση του τούρκου πρωθυπουργού κάνοντας μία τεράστια αύξηση των κονδυλίων προς το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, στου οποίου τα ταμεία βρίσκονται από 1/1/2013 250 εκατ. Ευρώ προς... διαχείριση!

Στον αντίποδα, η Θράκη (όπως ολόκληρη η Ελλάδα) βυθίζεται σε ένα οικονομικό τέλμα και οι φερόμενοι ως πρωθυπουργοί (Σαμαράς, Βενιζέλος) δεν έχουν καμία διάθεση να ασχοληθούν με τα εθνικά ζητήματα, στην κορυφή των οποίων βρίσκεται η Θράκη και τα όσα συμβαίνουν στην ακριτική αυτή γωνιά της Ελλάδας.

Η επίθεση των τουρκικών μηχανισμών και ιδιαίτερα του παρακράτους των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που λειτουργεί ανεμπόδιστα στην Ελληνική Θράκη, είχε ξεκινήσει την ποσοτική και ποιοτική του αναβάθμιση προ καιρού. Από τότε που είχε αρχίσει να δημιουργεί πολιτιστικούς συλλόγους (με αντικείμενα πολιτισμού που έδωσαν νέους ορίζοντες στην λέξη πολιτισμός), οι οποίοι αυτο-προσδιορίζονταν ως "τουρκικοί" και είχαν τοποθετημένους στην κορυφή της ηγεσίας τους έμπιστους του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής.

Ήταν μία απόπειρα αλλαγής του πολιτιστικού χάρτη της Θράκης, μέσω της οποίας εμφανίζεται (στα διεθνή φόρα) μία Θράκη γεμάτη από "τούρκους" που στηρίζουν και συνεχίζουν τον τουρκικό πολιτισμό και φυσικά μετατρέπουν την Θράκη σε "κόκκινη" (από το χρώμα της τουρκικής σημαίας) αν όχι "ιδιαίτερη περιοχή". Αυτή ήταν και η μέθοδος διείσδυσης, άλωσης και καταστροφής των πολιτιστικών στοιχείων των γηγενών μουσουλμάνων (κατά κόρων Πομάκων), οι οποίοι εγκαταλλειμένοι από το Ελληνικό κράτος (που υπερασπίζεται την ελληνοτουρκική φιλία, αλλά δεν αντιδρά στις μεταβολές συμπεριφοράς και στις διάφορες επιθετικές διαθέσεις της Άγκυρας) βίωσαν μία πρωτοφανούς κλίμακας τουρκική επίθεση, με σοβαρότατο κίνδυνο να απωλέσουν την ιστορική και πολιτιστική τους ταυτότητα...

Όμως, η κλιμάκωση άρχισε την άνοιξη και η κορύφωση των προσπαθειών συσπείρωσης και εναγκαλισμού (παντί τρόπω) με τους μουσουλμάνους της Ελληνικής Θράκης, κορυφώθηκε στον ιερό μήνα της μουσουλμανικής νηστείας Ραμαζάν, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Ήταν η περίοδος κατά την οποία ξεχύθηκαν (κυριολεκτικά) στα χωριά της Θράκης οι «διπλωμάτες» του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, συνοδευόμενοι από παρακρατικούς έμμισθους Γκρίζους Λύκους (κόμμα «τούρκων» εθνικιστών DEB) προκειμένου να συμμετάσχουν σε γεύματα «ιφτάρ» μαζί με ομόδοξους μουσουλμάνους. Το έδαφος προετοίμαζαν μέσα στα τζαμιά οι ψευτομουφτήδες και οι ελεγχόμενοι από αυτούς ιμάμηδες. Ακολουθούσαν οι «προύχοντες» μουσουλμάνοι βουλευτές, οι οποίοι συνέλεγαν πληροφορίες (της τελευταίας στιγμής για να χρησιμοποιηθούν – αξιοποιηθούν καταλλήλως) είτε με προσωπικές τους επαφές είτε μέσω των ανθρώπων τους σε κάθε μουσουλμανικό χωριό.

Οι συναντήσεις των «διπλωματών» έδιναν την ευκαιρία για συζητήσεις μακράν της θρησκείας και σε πνεύμα μίας έμπρακτης στήριξης έδιναν βοήθεια (χρηματική, εργασιακή κ.α.) σε μουσουλμάνους της Θράκης, με το πρόσχημα «της αγάπης του τούρκου αδελφού». Ο πακτωλός χρημάτων που διατίθεται πλέον στην Θράκη, αιχμαλωτίζει συναισθηματικά και εξαγοράζει συνειδήσεις ανθρώπων που βλέπουν σαν μόνη διέξοδο από την σωρεία προβλημάτων τους ομόδοξους τουρκοπράκτορες. Η προσέγγιση, με την κάλυψη της θρησκείας, ήταν εξασφαλισμένη και τα αποτελέσματα σε υψηλότατα ποσοστά.

Σε αυτές τις συναντήσεις, έγιναν και προσφορές μηνιαίου επιδόματος βοήθειας από τους «τούρκους αδελφούς». Έτσι, ανέβηκε το μηνιαίο ποσό για τις μουσουλμάνες που φοράνε ή που θα φορέσουν μαντήλα και από τα 200 ευρώ τριπλασιάστηκε φτάνοντας τα 600 ευρώ το μήνα! Σαν αποτέλεσμα, η εικόνα στις πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής, είναι να εμφανίζονται οι μουσουλμάνες (όλων των ηλικιών) με ολοκαίνουργιες μαντήλες, ενώ η εικόνα όταν φεύγουν από τα μειονοτικά σχολεία τα μουσουλμανόπαιδα θυμίζει περισσότερο πόλεις της Τουρκίας παρά της Ελλάδας.

Αυτή η τακτική, του πακτωλού χρήματος και της γενικότερης επίδειξης ισχύος της Άγκυρας στην Ελληνική Θράκη που αυξάνει την παρουσία της (μέσω «πολιτιστικών εκδηλώσεων» τουρκικών φολκλορικών συγκροτημάτων σε πανηγύρια που στήνουν τουρκοπράκτορες της περιοχής, αλλά και της έλευσης γνωστών τούρκων καλλιτεχνών, κυρίως τραγουδιστών) κατόρθωσε να κάνει εφικτή την επιδιωκόμενη «συσπείρωση» των μουσουλμάνων της περιοχής γύρω από το τουρκικό προξενείο, με το πρόσχημα της θρησκευτικής αλληλεγγύης.

Μάλιστα, τα αποτελέσματα έγιναν άμεσα ορατά, με το άνοιγμα των σχολείων, όπου παρατηρήθηκε μία κατακόρυφη (κυριολεκτικά ) αύξηση της εγγραφής μαθητών στα μειονοτικά σχολεία (επίσης «πριμοδοτούμενη», αφού υπάρχουν δίδακτρα στα μειονοτικά σχολεία).

Συγκεκριμένα, οι μαθητές των σχολείων αυτών υπερδιπλασιάστηκαν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν σε όλες τις τάξεις τμήματα με μαθητές περισσότερους από όσους ορίζει ο νόμος (δημιουργήθηκαν τμήματα 38 μαθητών ενώ ο νόμος ορίζει ως ανώτατο όριο τους 30 μαθητές). Ταυτόχρονα, οι εγγραφές μέχρι και την τελευταία στιγμή γινόταν μέσω «τηλεφώνου», ενώ οι μαθητές που έμειναν στην αναμονή είναι σχεδόν όσοι έχουν εγγραφεί!

Σε σχέση με πέρυσι, η «τάση» αυτή καταγράφεται ως ανυπέρβλητη νίκη της Άγκυρας και συντριπτική ήττα της υδροκέφαλης Αθήνας, αφού υπήρχαν καταγεγραμμένα στοιχεία τα οποία αποδείκνυαν την (απο)στροφή των μουσουλμάνων από τα μειονοτικά σχολεία... Η εκ νέου στροφή, αποδίδεται αποκλειστικά και μόνο στα τεράστια ποσά που δαπανήθηκαν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και στην «στήριξη» που δόθηκε σε ό,ποιον είχε ανάγκη.

Η εξέλιξη αυτή δημιουργεί πλείστα όσα προβλήματα, αφού θεωρείται δεδομένο πως θα υπάρξει απαίτηση λειτουργίας περισσότερων μειονοτικών σχολείων (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), λόγω μη ικανοποίησης – κάλυψης των υπαρχόντων αναγκών. Ήδη, μέσα στα πλαίσια δημιουργίας ανισονομίας και ανισότητας μεταξύ των κατοίκων της Θράκης (δείγμα ισχύος της Άγκυρας στην περιοχή), υπάρχουν αιτήματα παράκαμψης του υφιστάμενου καθεστώτος και οι τουρκοπράκτορες αιτούνται αύξηση των τουρκόφωνων καθηγητών των σχολείων αυτών. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός πως με εντολή του υπουργείου Παιδείας (της Ελλάδας και όχι της Τουρκίας) υπήρξε μείωση των ελληνόφωνων μαθημάτων, ενώ για τις περιπτώσεις κενών θέσεων οι μουσουλμάνοι διευθυντές των μειονοτικών σχολείων φέρονται διατεθειμένοι να προσλάβουν οι ίδιοι καθηγητές, δημιουργώντας σαφέστατες απορίες για την εύρεση των σχετικών κονδυλίων πρόσληψης τουρκόφωνου διδασκαλικού προσωπικού...

Την ίδια στιγμή, υπό το καθεστώς των άμεσων και έμμεσων απειλών και πολεπίπεδων εκβιασμών, οι ιμάμηδες που είχαν καταθέσει τα χαρτιά τους για να προσληφθούν στο δημόσιο ως δάσκαλοι του Κορανίου (και να παύσει η άμεση παρέμβαση των ψευτομουφτήδων και του τουρκικού προξενείου, που δεν δίσταζαν να προσλαμβάνουν μέχρι και Πακιστανούς μουλάδες που δίδασκαν τζιχάντ), παραιτούνται από την πρόσληψη και δίνουν διαπιστευτήρια υπακοής στους ψευτομουφτήδες και στο παρακράτος του τούρκου προξένου της Κομοτηνής.

Και ποια είναι η απάντηση της κυβέρνησης των Αθηνών σε όλα αυτά; Δυστυχώς, η απόλυτη σιωπή...! Η Θράκη χάνεται με συνεχώς αυξανόμενους ρυθμούς, οι παρακρατικοί τουρκικοί μηχανισμοί λειτουργούν προκαλώντας τον Ελληνισμό, αλλά η Αθήνα διατηρώντας την σταθερή της απαράδεκτη θέση, κωφεύει στα όσα συμβαίνουν, ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες μεταφέρουν τα γεγονότα και αποσαφηνίζουν μέσω ειδικών εκθέσεων τις εξελίξεις, η σιωπή των κυβερνώντων αποδίδει την εικόνα της φοβικότητας απέναντι στην θρασύτητα της Άγκυρας στην ακριτική και άκρως ευαίσθητη εθνικά περιοχή της Θράκης.

Τι κι αν υπάρχουν παράνομα σε αριθμό τμήματα στα μειονοτικά σχολεία;

Τι κι αν ο νόμος περί μουφτήδων αχρηστεύεται –και με επίσημες προτροπές ακόμη και μουσουλμάνων βουλευτών- στην πράξη από το επίσημο παρακράτος της Τουρκίας;

Τι κι αν αυτοδιοικητικοί άρχοντες έχουν μετατραπεί σε φορείς του τουρκισμού και επιβάλουν την χρήση της τουρκικής γλώσσας ακόμη και σε αφίσες πολιτιστικών εκδηλώσεων;

Πριν μερικές ημέρες, έγινε ένας φόνος λόγω «πολιτικών φρονημάτων» και συντάραξε την Ελλάδα. Οι μαρτυρίες αναφέρουν πως ο δράστης ήταν έμμισθος ή δεχόταν την οικονομική βοήθεια συγκεκριμένου κόμματος, για του οποίου την «τιμή» σκότωσε...! Έχουν άραγε αναρωτηθεί οι «ειδικοί επιστήμονες και σύμβουλοι» του πρωθυπουργού, πως ο συναισθηματικός εγκλωβισμός μπορεί να οπλίσει τα χέρια ενός ανθρώπου; Έχουν άραγε αναρωτηθεί (για την περίπτωση της Θράκης) πως αυτόν τον εγκλωβισμό επιτυγχάνει η Άγκυρα μέσω της «αδελφικής τουρκικής βοήθειας» που παρέχει; Μπορεί να απαντήσει κάποιος «υπεύθυνος» τι θα συμβεί εάν οι βοηθούμενοι μουσουλμάνοι της Θράκης δεχθούν μία εντολή για... δράση;

Η Αθήνα είναι επιεικώς ανύπαρκτη, ενώ οι πατριώτες που κρύβονται μέσα στο Μαξίμου δεν έχουν να πούνε ούτε μία λέξη για τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην περιοχή. Καμία απολύτως μέριμνα, καμία απολύτως διάθεση για δημιουργία κρατικών ενεργειών που θα αναστρέψουν το υπάρχον απαράδεκτο κλίμα. Σε καθημερινή βάση η Αθήνα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από την Ελληνική περιφέρεια, ενώ φαίνεται πως η Θράκη δεν υπάρχει πλέον για τους κυβερνώντες εξ Αθηνών.

Ως πότε θα συμβαίνει αυτό;

Ως πότε οι φερόμενοι ως κυβερνώντες την χώρα θα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την Θράκη και θα εφαρμόζουν πολιτικές απόλυτης αδιαφορίας σε μία κρίσιμη εθνικά (αλλά και οικονομικά) περιοχή;

Πού οριοθετούν, άραγε, την «κόκκινη γραμμή», αυτοί που διαχειρίζονται την χώρα;

Πού σταματάει η λογική και πού αρχίζει η παραφροσύνη;

Πού σταματάει ο πατριωτισμός των επαγγελματιών της πολιτικής και που ξεκινά η ύποπτη φοβικότητα των κρατούντων;

Ποιός θα αποφασίσει να κάνει τα αυτονόητα που ορίζονται από το ίδιο το Σύνταγμα;

Θα υπάρξουν απαντήσεις ή θα πρέπει να συμβεί κάτι τραγικό στη Θράκη για να την "δούνε" επιτέλους και να ασχοληθούν μαζί της όλοι εκείνοι που είναι θεσμικά και νομικά υπεύθυνοι γι αυτό;

Τα όσα καταγράφονται είναι τραγικά γεγονότα που δημιουργούνται λόγω πλήρους ανεπάρκειας και φοβικότητας των Ελλήνων αρμοδίων πολιτικών προϊσταμένων, που καταλαμβάνουν θώκους στους οποίους δεν θα έπρεπε να βρίσκονται...

Οι Τούρκοι ανασυντάσσονται συνεχώς, έχοντας σαφείς στόχους που θα δημιουργήσουν μία νέα τεραστίων διαστάσεων εθνική ήττα για την Ελλάδα.

Κάποιοι «γραφικοί» (όπως εμείς) αντιστέκονται και καταγγέλλουν σχεδόν σε καθημερινή βάση τα όσα συμβαίνουν.

Κάποιοι άλλοι, αδιαφορούν παγερά και συμπεριφέρονται προς την Θράκη ως περιοχή που έχει «προγραφεί».

Ίσως θα είναι πολύ αργά όταν καταλάβουν οι «αρμόδιοι» πως μεταξύ των μουσουλμάνων της Θράκης υπάρχουν «εξέχουσες προσωπικότητες» που ξυπνώντας κάθε πρωί σκέφτονται την Ελληνική Θράκη ως τουρκική και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να το καταφέρουν, αδιαφορώντας για τους νόμους της Ελλάδας την οποία αντιμετωπίζουν ως εχθρό, ενώ οποιοδήποτε μουσουλμάνο δεν συμφωνεί μαζί τους τον χαρακτηρίζουν «πράκτορα των γκιαούρηδων» και αντιμετωπίζουν τον κάθε χριστιανό της περιοχής ως εχθρό που πρέπει να φύγει από την Θράκη που είναι... τουρκική!

Και η θρασύτητα αυτών των καλοπληρωμένων ανθυπο-πρακτόρων αυξάνεται με κάθε βήμα οπισθοχώρησης της αδικαιολόγητα φοβικής Αθήνας.

Και όσο αυξάνεται η θρασύτητα, άλλο τόσο αυξάνεται και η προκλητικότητά τους...

Κάποιοι στην Αθήνα, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά την πάρα πολύ σοβαρή πιθανότητα να ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο η κατάσταση από κάποιον θερμοκέφαλο και συναισθηματικά εγκλωβισμένο...

kostasxan.blogspot.gr

Χριστός και κινηματογράφος

Απρόσμενα γεγονότα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, θάνατοι των πρωταγωνιστών, καριέρες που τελείωσαν άδοξα και ένας ρόλος αμφιλεγόμενος. Οι περισσότεροι ηθοποιοί που υποδύθηκαν στον κινηματογράφο τον Χριστό μετάνιωσαν στη συνέχεια για αυτήν τους την επιλογή.

 

Jeffrey Hunter - «Ο Βασιλεύς των Βασιλέων»

 

 

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Ο Βασιλεύς των Βασιλέων» (1961) ερμήνευσε τον Χριστό σε ηλικία μόλις 33 ετών. Ακολούθησε για πολύ λίγο μια αξιόλογη καριέρα αλλά στη συνέχεια υποβαθμίστηκε παίζοντας ασήμαντους ρόλους.

 

Εννέα χρόνια μετά το ρόλο του Ιησού, στα 42 του, έπαθε εγκεφαλικό μέσα στο σπίτι του, έπεσε από τις σκάλες και πέθανε από κακώσεις στο κεφάλι και εγκεφαλική αιμορραγία.

 

Jim Caviezel - «Τα πάθη του Χριστού»

 

 

Η αυστηρή καθολική ανατροφή του όμορφου ηθοποιού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του από τον σκηνοθέτη των «Παθών του Χριστού» (2004) Mel Gibson για την ανάληψη του πρωταγωνιστικού ρόλου. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο ηθοποιός στην κυριολεξία σώζεται από θαύμα όταν τον χτυπάει κεραυνός στη σκηνή του Σταυρού.

 

Λίγο πιο μετά παθαίνει σοβαρή εξάρθρωση ώμου, στην ίδια σκηνή, και στη συνέχεια τραυματίζεται σοβαρά στον καρπό του από ένα ατύχημα με μαστίγιο. Προς το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας αρρωσταίνει πολύ σοβαρά με υποθερμία.

 

Αλλά και η καριέρα του πήγε από το κακό στο χειρότερο. Ο ίδιος μάλιστα έχει πει: « Ο ρόλος του Χριστού κατέστρεψε την καριέρα μου. Το Χόλυγουντ μου έκλεισε την πόρτα».

 

Robert Powell - «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»

 

 

Υποδύθηκε στα 33 του τον Χριστό στην υπερπαραγωγή του Franco Zeffirelli «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ», το 1977. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία μέσα από το συγκεκριμένο ρόλο ενώ είχε αποσπάσει και το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία.

 

Η επιτυχία όμως δεν κράτησε για πολύ, αφού ο ίδιος ταυτίστηκε τόσο πολύ με το πρόσωπο του Ιησού, που σταμάτησε να δέχεται επαγγελματικές προτάσεις για να υποδυθεί άλλους κινηματογραφικούς ρόλους.

 

Έτσι συνέχισε με την υποκριτική χωρίς μεγάλες κινηματογραφικές ή θεατρικές επιδόσεις. Τελευταία του δουλειά ήταν το 2013 όπου συμμετείχε στην τηλεοπτική παραγωγή «Η Βίβλος» ως αφηγητής. 

 

Willem Dafoe - «Ο Τελευταίος Πειρασμός»

 

 

Ο Dafoe υποδύθηκε τον Ιησού Χριστού στην ταινία «Ο Τελευταίος Πειρασμός» του Martin Scorsese. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο ηθοποιός τυφλώθηκε για τρεις μέρες εντελώς από το ένα του μάτι, εξαιτίας της ανεξέλεγκτης χρήσης κολλυρίων.

 

Ο ίδιος κάποια χρόνια μετά δήλωσε: «Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να πιστέψω ότι είχα το θράσος να πιστέψω ότι μπορούσα να ενσαρκώσω τον ίδιο τον Χριστό».

 

Graham Chapman - «Η Ζωή του Μπράιαν»

 

 

Ήταν ο Μεσσίας των Monty Python στην κωμική παραβολή της Βίβλου, το 1979, που ξεσήκωσε έντονες διαμαρτυρίες. Ο Βρετανός ηθοποιός Chapman υποδυόταν ένα βρέφος που, σύμφωνα με την ταινία, γεννήθηκε στη διπλανή φάτνη από εκείνη του Ιησού Χριστού. Ο Chapman πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 48 ετών!

 

Robert Wilson

 

 

Ο Αμερικανός ηθοποιός Robert Wilson υποδύθηκε το Χριστό σε πολλές σειρές της δεκαετίας του '50. Έκτοτε όμως δεν κατάφερε να παίξει σχεδόν πουθενά αλλού. Ο συγκεκριμένος ρόλος τoν είχε στην κυριολεξία «στοιχειώσει».

 

Τed Neeley

 

 

O Αμερικανός ηθοποιός, τραγουδιστής και μουσικός συνθέτης από το Τέξας υποδύθηκε τον Ιησού στο μιούζικαλ «Jesus Christ Superstar», το 1973, και κάπου εκεί τελείωσε η καριέρα του με εξαίρεση κάποια διαφημιστικά σποτ και δύο τρεις ασήμαντες ταινίες.

 

Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι ο Neeley γνώρισε τη γυναίκα του, ηθοποιό και χορεύτρια Leeyan Granger, στα γυρίσματα του μιούζικαλ, και σήμερα ζουν ευτυχισμένοι με τα δυο παιδιά τους, Tessa και Zack, στην Καλιφόρνια.

 

Αλέξης Γκόλφης - «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται»

 

 

Ο Γκόλφης πρωταγωνίστησε στο σίριαλ του Β. Γεωργιάδη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» (1975-75). Πρόκειται για το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και ο Έλληνας ηθοποιός έπαιξε τον Μανωλιό-Χριστό.

 

Μετά από αυτό είδε την καριέρα του να εξαφανίζεται και να μένει στα αζήτητα. Ο ίδιος μάλιστα είχε πει ότι ο ρόλος αυτός τον είχε καταστρέψει. Το 2007 βρέθηκε, σε ηλικία 59 ετών, νεκρός στην πλατεία Κολιάτσου. Τα τελευταία χρόνια ο Γκόλφης ήταν άστεγος και έτρωγε από τα σκουπίδια για να ζήσει. 

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Το Πάσχα στην Ιερά Μονή Γρηγορίου (Athos)

 «ΘΑΝΑΤῼ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ»

Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό πιό συγκλονιστικό ἀπό ὅλα τά γεγονότα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, ἐπειδή ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό μεγάλη τρα­γω­δία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως. Ἀλλά θάνατος δέν εἶναι μόνον ὁ βιολογικός. Εἶναι καί ὁ ὑπαρξιακός, ὁ κοινωνικός, ὁ ἐθνικός, καί κυρίως ὁ πνευματικός θά­να­τος. Στήν προσωπική μας ἱστορία ὑπάρχουν στιγμές, τἰς ὁποῖες χωρίς Χρι­στό τίς βιώνουμε ὡς ὑπαρξιακό θάνατο.

Μέ τήν Ἀνάστασί Του ὁ Χριστός κατενίκησε τόν θάνατο (Ρωμ. στ’ 9). Κατανικᾶ ὅμως καί ὅλους τούς δικούς μας θανάτους, ὁσάκις ἡ Ζωή Του γίνεται δική μας ζωή διά τῆς Ἀναστάσεως (Β’ Κορ. δ’ 10-11). Σέ ὅλους αὐτούς τούς θανάτους ὁ Χριστός ἀπαντᾶ μέ τόν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο τρόπο, ἀναστάς ἐκ τῶν νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας.

Μέσα στό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν ὑπάρχει ἀπελπισία, ἀδιέξοδο, κατάρρευσις. Τά πάντα ζωοποιοῦνται, γίνονται καινά. Καί ὁ ἴδιος ὁ θάνατος, ἀπό διαδικασία φθορᾶς γίνεται ἐφαλτήριον ζωῆς. Ὅπως λέγει ὁ σεβαστός μας Γέροντας, Ἀρχιμανδρίτης Γεώργιος Καψάνης: «Τί θά ἦταν ὁ κόσμος χωρίς τόν Ἀναστάντα Χριστόν καί τήν Ἀνάστασι πού περιμένουμε νά μᾶς χαρίσῃ; Ἕνα ἀπέραντο νεκροταφεῖο. Καί ἐμεῖς τί θά εἴμεθα; Μελλοθάνατοι πού περιμένουμε τήν σειρά μας νά σβήσουμε καί νά ἐξαφανισθοῦμε. Κανένα νόημα δέν θά εἶχε ἡ ζωή, κανένα σκοπό. Πολύ σωστά εἶπε ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὅτι δέν θά ἐπίστευε εἰς τόν Χριστόν, ἐάν ὁ Χριστός δέν εἶχε νικήσει τόν θάνατον».

* * *

Οἱ διηγήσεις τῶν ἁγίων Εὐαγγελιστῶν καί ἡ ἐκκλησιαστική Ὑμνολογία μᾶς παραδίδουν ὅτι ὁ Χριστός ἐβάδισε ἑκουσίως πρός τό Πάθος, ἀλλά οἱ Μα­θηταί Του δέν τό εἶχαν καταλάβει. Οἱ ὧρες τοῦ Πάθους δέν τούς ἦταν καιρός πρόσφορος γιά αἰσιόδοξες σκέψεις καί προσδοκίες. Θλῖψις καί φόβος τούς συν­εῖχαν, δικαιολογημένα. Μόνο μετά τήν Ἀνάστασι ἀνεθάρρησαν οἱ Μαθηταί. «Ἐχάρησαν οὖν οἱ Μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον» (Ἰω. κ’ 20).

Καί οἱ ὧρες τῶν ἰδικῶν μας καθημερινῶν θανάτων, τῶν πειρασμῶν, τῶν ἀδιεξόδων, τῶν ἀποτυχιῶν, δέν εἶναι εὔκολες ὧρες. Δέν βρίσκουμε τόν ἑαυτό μας τότε ἕτοιμο γιά αἰσιοδοξία. Συνήθως τά συναισθήματά μας, οἱ λογισμοί μας καί τά θελήματά μας δέν εἶναι εὐχάριστα, καί κυρίως δέν εἶναι θεάρεστα καί δέν μᾶς βοηθοῦν νά ζήσουμε τήν χαρά τῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό, τήν χαρά τῆς κοινωνίας μεταξύ μας, τήν χαρά τῆς κοινωνίας μέ τόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό.

Στίς δύσκολες αὐτές ὧρες ἔχουμε ὑποδείγματα ζωῆς τούς Ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ὡς υἱοί τῆς Ἀναστάσεως γεύθηκαν τούς καρπούς της καί ἔγιναν στήν συνέχεια ἀδιάψευστοι μάρτυρές της. Ἀπό τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας μαθαί­νου­με ὅτι ἡ ἑκούσια συμπόρευσις μέ τόν Χριστό πρός τό Πάθος εἶναι τό ἐχέγ­γυο γιά τήν συνανάστασι μαζί Του. Ἐάν ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χριστό σηκώσουμε ἑκουσίως καί μέ ὑπομονή τούς καθημερινούς μας θανάτους, αὐτοί γίνονται εὐκαιρίες καί ὁδοί πρός τήν ἐν Χριστῷ ἀνάστασί μας. «Εἰ γὰρ συναπεθάνομεν, καὶ συζήσομεν· εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσο­μεν· εἰ ἀρνησόμεθα, κἀκεῖ­νος ἀρνήσεται ἡμᾶς· εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει, ἀρνήσασθαι γὰρ ἑαυ­τὸν οὐ δύναται» (Β’ Τιμ. β’ 12-13). Τότε ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη τῆς Ἀνα­στάσεως θά εἶναι ἀναφαίρετα δῶρα τοῦ Χριστοῦ, πού θά μᾶς συνοδεύουν στήν πρόσκαιρη ζωή μας καί στήν αἰωνιότητα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τό τονίζει αὐτό στήν περίφημη ἐπιστολή του Πρός τήν σεμνοτάτη Μοναχή Ξένη.

* * *

Ἔχουν περάσει τέσσερα χρόνια ἀπό τότε πού ἡ Πατρίδα μας ἀνεβαίνει στόν πιό πρόσφατο Γολγοθᾶ της. Οἱ περισσότεροι ἀδελφοί μας ὑποφέρουν ἀπό τίς συνέπειες τῆς ποικιλώνυμης κρίσεως. Πολλοί ἔχασαν τό γέλιο, τήν χαρά, τήν γαλήνη, τήν αἰσιοδοξία, τά ὄνειρα, τίς προσδοκίες. Γέμισε ἡ ἀτμόσφαιρα ἀπό κατήφεια, λύπη, ἀπογοήτευσι καί ὀργή. Ἀλλά ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ζῇ ἔτσι. Ἀναζητεῖ διεξόδους. Ἰδίως οἱ νέοι.

Ἄς ρίξουμε καί ἐφέτος τό βλέμμα μας στόν Ἀναστάντα Χριστό. Θά ἀντιληφθοῦμε ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ λύσις τοῦ προβλήματος. Ὁ Ἀναστάς Κύριος φέρνει τήν ἀληθινή εἰρήνη στίς καρδιές καί τήν ἀληθινή χαρά στά πρόσωπά μας.  Ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τοῦ φωτός τοῦ ἀληθινοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι τό πᾶν».

Μάλιστα. Τό πᾶν εἶναι ὁ Χριστός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τῆς Ὀρ­θοδόξου Παραδόσεώς μας, ὁ Χριστός τῶν ἁγίων Πατέρων μας, τῶν Ὁμολο­γητῶν καί τῶν Ὁσίων, ὁ Χριστός πού τώρα ἐκδιώκεται ἀπό τήν δύσμοιρη Πατρίδα μας μέ τόν διαθρησκειακό συγκρητισμό στά νέα σχολικά προγράμ­ματα, μέ τήν κατάργησι τῆς Κυριακῆς ἀργίας, μέ τήν ψήφισι ἀντιευαγγελικῶν νομοθετημάτων, μέ τήν ἵδρυσι Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, θέματα πού κάνουν πιό μακρύ καί πιό ὀδυνηρό τόν θρῆνο τοῦ Γένους, καί τό «ἑάλω ἡ Πόλις» ἕνα θρηνητικό τραγούδι πού δέν λέει νά τελειώσῃ ἀκόμη.

Ὅμως ὁ εὐσεβής λαός μας δέν ἔχει ἀπεμπολήσει τόν Χριστό. Ἀντιστέκε­ται στίς μεθοδεῖες τῶν ἐχθρῶν τῆς ἑλληνορθοδόξου ταυτότητός του. Μένει πιστός σέ ὅ,τι παρέλαβε ἀπό τούς ἁγίους διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους. Πιστεύει, ἐλπίζει καί ὑπομένει. Τόν τελευταῖο λόγο δέν ἔχει ὁ θάνατος, ἀλλά ἡ Ζωή.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

                           

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

+ Ἀρχιμανδρίτης Χριστοφόρος

καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

Ἅγιον Πάσχα 2014

Πηγή: monastery.gr