Κοζλοντούϊ: Διαρροή ραδιενέργειας "μια ανάσα" από τα ελληνικά σύνορα
27-04-2011 22:14:10
Αύξηση των επιπέδων ραδιενέργειας διαπιστώθηκε σήμερα το πρωί στο χώρο γύρω από το περίβλημα του ενός αντιδραστήρα στον κεντρικό πυρηνικό σταθμό του Κοζλοντούι, στο βόρειο τμήμα της Βουλγαρίας, και το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε χωρίς διαρροή ραδιενέργειας, ανακοινώθηκε από τον πυρηνικό σταθμό.
"Αύξηση των επιπέδων ραδιενεργού αερίου xenon (Χe 133) σημειώθηκε στη διάρκεια εργασιών συντήρησης του αντιδραστήρα νούμερο 5 ο οποίος είχε τεθεί εκτός λειτουργίας" αναφέρεται στην ανακοίνωση του πυρηνικού σταθμού.
Το προσωπικό που εργάζονταν εκείνη την ώρα στο πυρηνικό συγκρότημα εκτέθηκε σε λιγότερο από 0,05 μιλισίβερτ, δηλαδή στο ένα δέκατο της ετήσιας επιτρεπόμενης ποσότητας ραδιενέργειας, που φτάνει το 0,5 μιλισίβερτ.
Οι άνεμοι εκείνη την στιγμή έπνεαν με κατεύθυνση προς τα νότια, δηλαδή τα ελληνικά σύνορα. Αναμένονται ανακοινώσεις από την ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας για το αν υπήρξε ραδιενέργεια που μεταφέρθηκε εντός των ελληνικών συνόρων.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Τετάρτη 27 Απριλίου 2011
Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Η ΠΟΝΗΡΙΑ !! της προώθησης ομαδικών email στους φίλους
E-MAILS !!!
Θυμάστε το e-mail που λάβατε, το οποίο υποσχόταν πως θα πάρετε λεφτά με το τσουβάλι από τη MicroSoft, την Intel και την AOL, εάν το προωθούσατε σε γνωστούς, φίλους σας, στο σκύλο σας, τη γιαγιά σας και τη θεία από το Σικάγο? Φυσικά το θυμάστε!
Όχι, δεν είμαι από τη MicroSoft ή την AOL για να σας δώσω τις "επιταγές" με τα χρήματα από τα email που στείλατε ή προωθήσατε. Ούτε επίσης έχω λάβει ποτέ επιταγή από κάποια από τις 2 εταιρίες (αντίθετα τους έχω δώσει - όπως φαντάζομαι και εσείς - αρκετά χρήματα έως τώρα για την αγορά των προϊόντων τους...)
Σας παρακαλώ σταματήστε να προωθείτε αλυσιδωτά e-mails στους φίλους σας.
Απλώς σταματήστε, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνετε το γιατί.
Αν παρόλα αυτά, θέλετε να μάθετε περισσότερα για το θέμα, διαβάστε το παρακάτω κείμενο. Σας αφορά άμεσα.
Εντάξει, τώρα που έχω την προσοχή σας, μπορώ να σας εξηγήσω περισσότερα. Σίγουρα έχετε λάβει κατά το παρελθόν e-mails τα οποία περιείχαν κάποια από τις παρακάτω φράσεις:
1. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους και η Microsoft θα το ανιχνεύσει και θα σου στείλει 1000 δολάρια στον λογαριασμό σου.
2. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να έχεις καλή τύχη. Ένας που δεν το έστειλε, πέθανε μετά από 7 ημέρες.
3. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους γιατί το παιδάκι μου πάσχει από καρκίνο. Η AOL για κάθε e-mail που στέλνεις εσύ και οι φίλοι σου θα δίνει 5 cents για τη θεραπεία του παιδιού.
4. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους για να ενημερωθούν για τον νέο ιό που κατακλύζει το internet.
5. Στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους. Οι πρώτοι 50 που θα το λάβουν, θα κερδίσουν ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια από την ΝΙΚΕ.
.και διάφορα άλλα τέτοια. Παρατηρήστε ότι όλες οι παραπάνω φράσεις (σε όποια γλώσσα κι αν είναι γραμμένες στο e-mail που θα λάβετε) εμπεριέχουν την πρόταση «στείλε αυτό το e-mail σε όλους σου τους φίλους» η οποία σχεδόν πάντα ακολουθείται από κάτι θετικό, είτε πρόκειται για χρηματική απολαβή, είτε για δώρο, είτε απλά για καλή τύχη.
Όλοι οι χρήστες που λαμβάνουν τέτοια e-mails (αλυσιδωτά e-mails ή chain mails) έχουν δύο επιλογές. Ή να τα αγνοήσουν ή να κάνουν αυτό που τους ζητάει το μήνυμα. Και επειδή συνήθως αυτό που ζητάει το μήνυμα είναι κάτι τόσο απλό, όσο το να πατήσουν 2 clicks, απλώς το κάνουν. Χωρίς να το σκεφτούν. Χωρίς να σκεφτούν καν το κατά πόσο αυτό που αναφέρει το μήνυμα έχει έστω και την παραμικρή δόση αληθείας. Απλώς το κάνουν. Αγνοώντας όμως όλες τις δυσάρεστες συνέπειες που αυτό επιφέρει.
Πρόθεσή μου δεν είναι ούτε να σας αγχώσω, ούτε να δαιμονοποιήσω τις καταστάσεις. Θα σας εξηγήσω όμως με απλά λόγια α) γιατί συμβαίνει αυτό και β) γιατί δεν πρέπει να το κάνετε. Τόσο απλά.
Ας πούμε λοιπόν μερικές αλήθειες:
* Δεν υπάρχει κανένα σύστημα εντοπισμού των e-mails σήμερα παγκοσμίως.
Όταν κάποιο e-mail ισχυρίζεται ότι η Χ εταιρία εντοπίζει τα e-mails που στέλνονται ή προωθούνται στο internet με σκοπό να σας αποδώσει χρήματα, δώρα ή να βοηθήσει για κάποιον κοινωφελή σκοπό, απλώς λέει ψέματα. Μάλιστα λέει τόσο τραγικά ψέματα που, εμείς που ασχολούμαστε με την πληροφορική, κρατάμε κάθε φορά τις κοιλιές μας από τα γέλια - όχι γι' αυτούς που τα γράφουν, αλλά γι' αυτούς που τα πιστεύουν. Εσάς δηλαδή. Μάθετε λοιπόν ότι είναι τεχνικώς αδύνατον (λόγω της φύσης του ίδιου του internet) να εντοπιστεί ο αριθμός αυτών των μηνυμάτων που στέλνει ο ένας στον άλλο. Απλώς δε γίνεται. Όχι από τις εταιρίες, ούτε καν από τις κυβερνήσεις, τον στρατό ή τους εξωγήινους. Δεν γίνεται. Σας κοροϊδεύουν. Ακόμη κι αν ένα τέτοιο σύστημα υπήρχε, ποιος αφελής πιστεύει ότι μια εταιρία θα το κοινοποιούσε τόσο απλά δημοσίως, χωρίς να της επιτεθεί το σύμπαν για παραβίαση προσωπικών δεδομένων; Σκεφθείτε το λίγο.
* Κανείς δε σκορπάει τα χρήματά του στο internet.
Αλήθεια, σας πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι θα μπορούσατε να κερδίσετε έστω και 1 cent από τα μηνύματα που προωθείτε στους φίλους σας; Ακόμη κι αν κάποια από αυτά περιέχουν αναφορές ότι ο Μήτσος κέρδισε 1000 ευρώ και η Κούλα που δεν το πίστευε στην αρχή, έλαβε μια επιταγή με 783 ευρώ, αποσκοπούν απλώς στο να γίνουν πιο δελεαστικά και να σας πείσουν να πράξετε κι εσείς το ίδιο. Κανείς δεν έχει λάβει το παραμικρό ποτέ από αυτά τα e-mails και ούτε πρόκειται, σας διαβεβαιώ γι' αυτό.
Ε, τότε ποιος τα οργανώνει όλα αυτά; Πού αποσκοπούν;
Εδώ είναι και το ζουμί της υπόθεσης. Παρατηρήστε λίγο καλύτερα αυτά τα μηνύματα που τυχόν έχουν ξεμείνει στο mailbox σας. Αν τα ανοίξετε, θα δείτε ότι περιέχουν μέσα ένα σωρό διευθύνσεις e-mail. Αυτό συμβαίνει γιατί πολύ απλά όταν προωθείτε ένα μήνυμα, τις περισσότερες φορές οι προηγούμενες διευθύνσεις e-mail «ξεμένουν» είτε μέσα σ' αυτό, είτε στο πεδίο «Προς» του μηνύματος. Σε ένα τυχαίο αντίστοιχο μήνυμα που μου έστειλαν πριν από λίγο, υπάρχουν μέσα πάνω από 1000 πραγματικές διευθύνσεις e-mail ανυποψίαστων ανθρώπων στους οποίους κάποιος «φίλος» έστειλε αυτό το μήνυμα. Αν ένας από αυτούς προωθήσει το μήνυμα, χωρίς να καθαρίσει τις προηγούμενες διευθύνσεις, όλες αυτές (μαζί και η δική μου που δεν έστειλα τίποτα σε κανέναν) θα φτάσουν σε κάποιον άλλον, ο οποίος με τη σειρά του θα τις στείλει σε κάποιον άλλον και πάει λέγοντας. Για να το πούμε με απλά μαθηματικά, αν κάποιος συντάξει ένα e-mail και το στείλει σε 100 ανθρώπους, ένας από τους 100 το στείλει σε άλλους 100 και ένας από αυτούς σε άλλους 100, μέσα στο e-mail αυτό θα έχουν μαζευτεί πολύ εύκολα 300 διευθύνσεις e-mail μόνο με 3 αποστολές. Γεωμετρικά, οι διευθύνσεις αυτές καταλήγουν να είναι άπειρες.
Αυτό είναι και το μυστικό αυτών των μηνυμάτων. Συλλέγουν διευθύνσεις e-mail. Και όχι απλές διευθύνσεις. Πραγματικές διευθύνσεις, πραγματικών ανθρώπων που ανοίγουν το mailbox τους κάθε ημέρα. Αυτό, όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, έχει μεγάλη αξία για κάποιους στο internet και μεταφράζεται σε μετρητά. Μετρητά που δεν φτάνουν ποτέ στην τσέπη σας όμως.
Αυτό που θα φτάσει σε εσάς με αυτή τη διαδικασία, θα είναι περισσότερα spam e-mails. Διαφημιστικά μηνύματα πορνογραφικού περιεχομένου, αγοράς ναρκωτικών, Viagra, μηνύματα που περιέχουν ιούς (που σκοπό έχουν συνήθως να συλλέξουν ΟΛΕΣ τις διευθύνσεις e-mail από τα μηνύματά σας και να τις προωθήσουν πίσω στους spammers) και ένα σωρό άλλα τα οποία θα απορείτε είτε από ποιόν τα λάβατε είτε για το πού βρήκε τη διεύθυνσή σας και σας τα έστειλε. Πολύ απλά η e-mail διεύθυνσή σας που συλλέχθηκε από ένα τέτοιο αλυσιδωτό e-mail στο παρελθόν, πουλήθηκε μαζί με εκατοντάδες άλλες σε κάποια εταιρία που κάνει αυτή τη δουλειά: στέλνει διαφημιστικά e-mails. Όσο ανόητο κι αν σας ακούγεται, όταν τα διαφημιστικά e-mails σήμερα ξεπερνούν τα 83 δισεκατομμύρια ετησίως, ακόμη κι αν ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού εξαπατάται από αυτά, ο τζίρος είναι σημαντικός. Για κάτι που δεν έχει κόστος (όπως τα e-mails) τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, δε νομίζετε;
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα προωθήσετε ένα παρόμοιο e-mail σκεφθείτε το καλά. Και αν αποφασίσετε παρόλα αυτά να το κάνετε, για τους δικούς σας λόγους, βεβαιωθείτε ότι αφιερώσατε 4 δευτερόλεπτα για να σβήσετε από το σώμα του μηνύματος όλες τις περιττές διευθύνσεις e-mail που περιείχε από τον προηγούμενο αποστολέα.
Τη διαφορά θα τη δείτε στο mailbox σας με τον καιρό.
Ελπίζω να μην σας κούρασα,
Κωνσταντίνος Τζανίδης
IT Manager
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
YΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ? ....Από email που ήρθε
Αυτή είναι μια από τις καλύτερες εξηγήσεις του γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τη δυστυχία που βλέπουμε στον κόσμο.
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα...
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
'Δε πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.'
'Γιατί το λες αυτό;' ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: 'Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.'
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
'Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!'
'Πως μπορείς να το λες αυτό;' ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
'Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;'
'Όχι!' απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: 'Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ' έξω.'
'Μα.... οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.'
'Ακριβώς!' απάντησε ο πελάτης. 'Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΆΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια.
Γι' αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.'
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα.
Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση.
Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα...
Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε:
'Δε πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.'
'Γιατί το λες αυτό;' ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: 'Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.'
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση.
Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
'Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!'
'Πως μπορείς να το λες αυτό;' ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
'Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;'
'Όχι!' απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: 'Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ' έξω.'
'Μα.... οι κουρείς ΌΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.'
'Ακριβώς!' απάντησε ο πελάτης. 'Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠΆΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια.
Γι' αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.'
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
O γιατρός των φτωχών παιδιών
Αυξέντιος Καλαγκός
Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.
Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.
Ο Έλληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».
Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.
«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».
Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του.
Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.
Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».
«Πιστεύω στον Θεό»
Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.
Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονaάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.
Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.
Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.
Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
Η ευτυχία της προσφοράς
Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.
Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.
Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.
Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν.
Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.
Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.
Ο Έλληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».
Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.
«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος μιλώντας στην «Espresso».
Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του.
Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση.
Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».
«Πιστεύω στον Θεό»
Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
Ερχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη.
Ενα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονaάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.
Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.
Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως ποτέ δεν λυγίζω.
Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
Η ευτυχία της προσφοράς
Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους.
Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.
Εχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά.
Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν.
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Ανθρωποφάγοι σἠμερα στην Ελλάδα?
«Kαθυστερούσα να συνέλθω και βιάστηκαν να με... τελειώσουν»
Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε... εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!
«Eθνος» 16/1/2010
Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από... τον άλλο κόσμο!
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Τα συμβόλαια θανάτου με τους «Νονούς»
Στο μεροκάματο για να μπορέσουν να σπουδάσουν
Ο κορεσμός του ΧΥΤΑ Φυλής κάνει την Αθήνα χωματερή
Διεκδικούν «φιλέτα» από την εποχή του... σουλτάνου
Στο φως τα πρακτικά του κατοχικού δανείου
Στο νοσοκομείο ο Μιχάλης Κακογιάννης
Συναγερμός για ταμεία-εφάπαξ
Δ. Ρέππας:100 πεζογέφυρες στην Αττική
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί εί
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη...
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.
Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.
Η ασθενής, λόγω εργασιών συντήρησης, μεταφέρεται, για μερικές μόνο ημέρες, στη ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου, με διάγνωση «εγκεφαλικός θάνατος οφειλόμενος σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Στο χαρτί που συνόδευε την ασθενή, αναφέρεται ότι «οι συγγενείς αρνήθηκαν να υπογράψουν» για δωρεά οργάνων.
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε!
Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών.
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.
Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει:
«Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Η διαδικασία...
Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΛΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμό-δια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνε-χιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά. Εξηγεί ότι «η παραμο-νή σε άπνοια -μέρος της διαδικα-σίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Nοσηλευόταν σε κώμα, στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας και μερίδα γιατρών διέγνωσε... εγκεφαλικό θάνατο, πιέζοντας τους συγγενείς της να δωρίσουν τα όργανά της. Tελικά ανένηψε!
«Eθνος» 16/1/2010
Aγιο είχε η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου, κάτοικος Σαλαμίνας, που τη βοήθησε να επιστρέψει από... τον άλλο κόσμο!
Στο διάστημα που νοσηλευόταν στην εντατική σε κώμα, μετά από πνευμονία με μυκόπλασμα, οι συγγενείς της δέχονταν πιέσεις να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και να υπογράψουν δήλωση δωρεάς οργάνων για μεταμόσχευση, αφού είχε ήδη καταγραφεί στα βιβλία του νοσοκομείου ο... εγκεφαλικός της θάνατος!
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Τα συμβόλαια θανάτου με τους «Νονούς»
Στο μεροκάματο για να μπορέσουν να σπουδάσουν
Ο κορεσμός του ΧΥΤΑ Φυλής κάνει την Αθήνα χωματερή
Διεκδικούν «φιλέτα» από την εποχή του... σουλτάνου
Στο φως τα πρακτικά του κατοχικού δανείου
Στο νοσοκομείο ο Μιχάλης Κακογιάννης
Συναγερμός για ταμεία-εφάπαξ
Δ. Ρέππας:100 πεζογέφυρες στην Αττική
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί εί
Ενώ η 55χρονη Παναγιώτα Αποστολοπούλου βρισκόταν σε κώμα, μερίδα γιατρών διέγνωσε «εγκεφαλικό θάνατο οφειλόμενο σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Ευτυχώς, κάποιοι άλλοι γιατροί είχαν αντίθετη γνώμη...
Οι πιέσεις, μάλιστα, άρχισαν από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας της στη ΜΕΘ μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Το συγκλονιστικό περιστατικό, μάλιστα, κατήγγειλε εγγράφως γιατρός του νοσοκομείου, αλλά και η οικογένειά της με αναφορά στον διοικητή του νοσοκομείου. Οι συγγενείς αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για αφαίρεση οργάνων.
Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.
Η κ. Αποστολοπούλου και η επιστολή καταγγελία των συγγενών της προς τον διοικητή του αθηναϊκού νοσοκομείου.
Η ασθενής, λόγω εργασιών συντήρησης, μεταφέρεται, για μερικές μόνο ημέρες, στη ΜΕΘ άλλου νοσοκομείου, με διάγνωση «εγκεφαλικός θάνατος οφειλόμενος σε μυκοπλασματική, ανοσολογικής αιτίας, εγκεφαλίτιδα». Στο χαρτί που συνόδευε την ασθενή, αναφέρεται ότι «οι συγγενείς αρνήθηκαν να υπογράψουν» για δωρεά οργάνων.
Διαφωνίες
Μετά από πολύμηνη νοσηλεία -στη διάρκεια της οποίας οι γιατροί είχαν χωριστεί στα δύο, επιμένοντας η μια πλευρά ότι «τελείωσε» και η άλλη ότι «είναι ζωντανή»- τελικά η γυναίκα ανένηψε!
Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, μόνο στο 8% των ασθενών με τη συγκεκριμένη νόσο νεκρώνεται ο εγκέφαλος, ενώ η αξονική τομογραφία δεν συνηγορούσε υπέρ του εγκεφαλικού θανάτου. Αυτό ήταν και το «σημείο τριβής» των δύο πλευρών.
Τη διάψευση του «θανάτου» της κάνει πλέον η ίδια η κ. Αποστολοπούλου και στο «Εθνος της Κυριακής»: «Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου για όσα μου είπαν οι συγγενείς μου όταν συνήλθα.
Οι άνθρωποι που η ζωή μου είχε αφεθεί στα χέρια τους, θέλοντας να βοηθήσουν κάποιον που είχε ανάγκη για μεταμόσχευση, βιάζονταν να τελειώνουν με μένα. Νοσηλεύτηκα στην εντατική με σοβαρές επιπλοκές από πνευμονία και καθώς καθυστερούσα να συνέλθω, εκείνοι με είχαν ξεγράψει. Ο αδελφός μου ο Μιχάλης, κάποια στιγμή, αφού φύγαμε από το νοσοκομείο, μου λέει:
«Nα ευχαριστείς τον Θεό και τον γιατρό Κοφινά που σε έσωσε, κάνοντας καβγάδες με τους άλλους, γιατί ήταν αντίθετος και δεν άφησε να σε τελειώσουν».
Κινησιοθεραπεία
Σιγά σιγά βελτιώνεται -με ειδική κινησιοθεραπεία που ακολουθώ- και το κινητικό πρόβλημα που είχα στα χέρια και τα πόδια», μας λέει η κ. Αποστολοπούλου, που τη συναντήσαμε σε κλινική αποκατάστασης.
Εχω συνέχεια δίπλα μου μέρα και νύχτα, τον γιο μου τον Χρήστο, που με βοηθά. Ηδη κινώ τα χέρια μου και όπως μου λένε οι γιατροί, θα μπορώ αυτές τις ημέρες να σηκωθώ και όρθια, κάνοντας ειδικές ασκήσεις βαδίσματος. Σε κείνους που ήθελαν να με ξεγράψουν δεν κρατώ κακία, ούτε ζητώ κάτι. Αυτά τα πράγματα τα «δικάζει» ο Θεός».
Η διαδικασία...
Παρά την προσπάθεια «κουκουλώματος» της υπόθεσης, είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται τέτοιο σοβαρό περιστατικό, καθώς είναι γνωστό ότι υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες στη διαδικασία διαπίστωσης του εγκεφαλικού θανάτου, που αποκλείουν το ιατρικό λάθος, για να προχωρήσει στη συνέχεια η διαδικασία της δωρεάς. Μένει να αποδειχθεί αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τηρήθηκε η προβλεπόμενη διαδικασία.
Ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) οφείλει να αποσαφηνίσει αν η τακτική αυτή, που ακολουθήθηκε με την περίπτωση της κ. Αποστολοπούλου, είναι η μοναδική, γιατί, διαφορετικά, κάποιοι πλήττουν το «κίνημα» της δωρεάς οργάνων. Η διοίκηση του νοσοκομείου, παρά το γεγονός ότι από τις 23/10/2008 έχει λάβει επιστολή συγγενών της κ. Αποστολοπούλου, μέχρι σήμερα δεν έχει ζητήσει «συγνώμη».
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΛΑ
Η αναφορά του γιατρού που την έσωσε
Hδη από τις 30 Μαρτίου 2009, ο γιατρός Γεώργιος Κοφινάς με αναφορά του σε αρμό-δια όργανα εξιστορεί αναλυτικά ότι παρά τις δικές του αντιρρήσεις η οικογένεια δεχόταν πιέσεις από συναδέλφους του στο νοσοκομείο που συνεργάζονται με τον ΕΟΜ να δώσει τη συγκατάθεσή της για δωρεά οργάνων. Καταγγέλλει, μάλιστα, ότι «η εμμονή αυτή συνε-χιζόταν ακόμη και όταν κλήθηκε η νευρολόγος του νοσοκομείου που εξέτασε την ασθενή και είχε αρνηθεί να υπογράψει τον εγκεφαλικό θάνατο»! Περιγράφει «δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου», οι οποίες έγιναν όλες χωρίς τη συγκατάθεση των συγγενών, μετά δε από κάθε δοκιμασία εγκεφαλικού θανάτου η ασθενής επιβαρυνόταν ανα-πνευστικά. Εξηγεί ότι «η παραμο-νή σε άπνοια -μέρος της διαδικα-σίας ελέγχου της εγκεφαλικής δραστηριότητας- προκαλεί ''ατελεκτασίες'' οι οποίες προδιαθέτουν σε πνευμονίες, ενώ η άνοδος του διοξειδίου του άνθρακα μειώνει το pH του αίματος και προκαλεί οξέωση...». «Η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια του νοσοκομείου μας και ενεπλάκη και ο Εθνικός Οργανισμός Μεταμοσχεύσεων. Η κ. (...) επείσθη, χωρίς να δει την ασθενή, να τηλεφωνήσει στους συγγενείς, για να συγκατατεθούν στην αφαίρεση οργάνων», λέει στην αναφορά του ο κ. Κοφινάς.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
Το θαυμα της κλήσεως
ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ*
Φερμένο από τους γονείς του σε μία πολυάνθρωπη πόλι, σε διαμέρισμα συγγενών, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι πέθαινε. Πέθαινε από καρκίνο. Οι γιατροί την είχαν χειρουργήσει δύο φορές, ξαφνικά όμως εμφανίστηκε ένας όγκος στο κεφάλι της, ο οποίος, πριν αφαιρεθή, δημιούργησε άλλους όγκους που απλώθηκαν με γρήγορες μεταστάσεις στον ώμο και στους πνεύμονες.
Χωρίς μαλλιά και παραμορφωμένο από τις εγχειρήσεις, το κορίτσι έμενε κατάκοιτο στο ξένο δωμάτιο, κοιτώντας από το παράθυρο το χιόνι που έπεφτε. Αλληλοδιαδόχως μια ο πατέρας και μια η μητέρα έσκυβαν επάνω της, δίνοντάς της κάποιο φάρμακο ή κάτι για να πιη. Δεν μπορούσε πια να φάη σχεδόν τίποτε, ούτε να μιλήση κανονικά, παρά μόνο ψιθύριζε πότε-πότε:
— Μη στενοχωρείστε, μαμά και μπαμπά! θα γίνω καλά.
Ο πατέρας έτρεχε από τη μια κλινική στην άλλη, επίσης και σε διάφορους ειδικούς. Ήξερε ότι η κόρη του ήταν καταδικασμένη, ωστόσο μια τυφλή ελπίδα τον ωθούσε να ψάχνη όλους εκείνους, για τους οποίους μάθαινε ότι είχαν βρη κάποια θεραπεία του καρκίνου: βοτανολόγους, παραψυχολόγους... Κανένας όμως δεν μπορούσε να βοηθήση το παιδί του.
Όταν εξανεμίσθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες του, συνάντησε ένα ξένο και μέσα στην απελπισία του του εκμυστηρεύθηκε τον πόνο του. Ο άνθρωπος αυτός, ένας ατυχής πενηντάχρονος πλανόβιος που ποτέ δεν ξεπέρασε την νεανική ηλικία του, ωδήγησε τον πατέρα του κοριτσιού σ’ ένα παλιό συμμαθητή του, ο οποίος τώρα γράφει αυτές τις γραμμές.
Έτσι συνέβη ώστε μια μέρα μέσα από την θάλασσα αυτού του κόσμου να παρουσιαστή στο δωμάτιό μου ένας άνθρωπος άκρως εξαντλημένος και ταραγμένος, που είχε ωστόσο καταφέρει να διατηρήση την αξιοπρέπειά του.
— Θα μπορούσατε να βοηθήσετε την κόρη μου;
Ήξερα ότι γι’ αυτό που ήταν εν προκειμένω το σπουδαιότερο είχα πράγματι την απάντησι. Ήταν όμως δύσκολο, πολύ δύσκολο, να του το πω ευθέως, μονομιάς. Τελικά μίλησα.
Μέσα από τον πόνο του, μέσα από τα δάκρυα που συγκρατούσε στο βάθος των ματιών του, με δυσπιστία και κάποια απόχρωσι τρόμου απάντησε:
— Την κόρη μου; να την βαπτίσω; Για ποιο λόγο; Τί καλό θα της κάνη;
Δεν είμαι ιερεύς. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. ένας από τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους». Δεν ήταν πολύς καιρός που είχα έλθει κι εγώ στον Χριστό, στην διδασκαλία Του. Ήξερα ότι εδώ περιέχεται όλη η αλήθεια, κάθε τι το βέβαιο και τελικό, η τελική αλήθεια. Και επιπλέον ήμουν βέβαιος ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ζούσε ανάμεσά μας, ότι εμφανιζόταν στους ανθρώπους.
Και να τώρα, ένα μικρό κορίτσι πέθαινε. Ήταν δυνατόν να κρύψης από τον πατέρα του — έναν άθεο, ένα μέλος του Κόμματος — ότι η μεταθανάτια κατάστασι της ψυχής αυτού του κοριτσιού, που καλά-καλά ούτε το γνώριζα, θα εξαρτιόταν αιωνίως από το αν θα ήταν βαπτισμένο ή όχι; Δεν υπήρχε χρόνος για μακροσκελείς συζητήσεις, ούτε για να εξηγήσης ότι και τα καλύτερα και αθωότερα παιδιά μπορούν να υποφέρουν για τις αμαρτίες των γονέων τους, των προγόνων τους. Η κάθε μέρα ήταν πολύτιμη, ίσως και η κάθε ώρα. Του είπα:
— Πήγαινε σε μία εκκλησία, ζήτησε έναν ιερέα. Και πρέπει οπωσδήποτε να προετοιμάσης το κορίτσι.
Ο φίλος μου, που δεν είχε παιδιά, στεκόταν αμήχανος, συντριμμένος από τον πόνο του άλλου.
— Θα μπορούσα ίσως να του δώσω την Καινή μου Διαθήκη; ρώτησε.
— Ναι, απάντησα. Αφού το κορίτσι έχει τις αισθήσεις του και καταλαβαίνει, διαβάζετέ της τα κεφάλαια με τη σειρά. Διαβάζετε χωρίς διακοπή.
Ο φίλος μου πήρε τον πατέρα του κοριτσιού έξω στο σκοτεινό χειμωνιάτικο βράδυ, για να του δώση την ίδια Καινή Διαθήκη που του είχα δωρήσει εγώ πριν ένα χρόνο, ελπίζοντας να σώσω μία χαμένη, ευγενική, αμαρτωλή ψυχή.
Το μεθεπόμενο πρωινό, μου τηλεφώνησε και με πληροφόρησε αποθαρρυμένα:
— Τίποτα δεν έγινε. Το κορίτσι είναι απρόθυμο και οι γονείς αντιτίθενται.
— Και πώς είναι το κορίτσι, σε τί κατάστασι;
— Της δίνουν οξυγόνο. Η κατάστασί της είναι πολύ κρίσιμη.
— Πήγες εκεί; Την είδες;
— Όχι, δεν πήγα.
— Ξέρεις τουλάχιστον το όνομά της;
— Γκαλίνα.
Άρχισα να προσεύχωμαι για την Γκαλίνα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Η ημέρα έφτανε στο τέλος της. Δεν μπορούσα να σκεφθώ τίποτε άλλο εκτός από το ότι ένα άγνωστό μου μικρό κορίτσι πέθαινε, αναχωρώντας για την αιωνιότητα... Προσευχήθηκα για την Γκαλίνα, την αβάπτιστη Γκαλίνα.
Εκείνο το βράδυ, λίγο πριν τις εννιά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος μου.
— Ο πατέρας μου τηλεφώνησε. Έχουν συμφωνήσει. Η Γκαλίνα συμφώνησε. Πού μπορούμε να βρούμε έναν ιερέα;
Ήταν σχεδόν εννιά. Στις εκκλησίες οι ακολουθίες πρέπει να τελείωναν1. Πήρα τον αριθμό ενός γνωστού μου ιερέως που εφημέρευε λίγο πιο μακριά, έξω από την πόλι. Το πιθανώτερο ήταν να έλειπε από το σπίτι.
Ήταν στο σπίτι! Κατά μία σπάνια συγκυρία περιστάσεων είχε μόλις επιστρέψει στο σπίτι. Η φωνή του ήταν κουρασμένη αλλά σταθερή:
— Έλα γρήγορα να με πάρης. Πού θα πάμε; Πού είναι αυτό;
Τηλεφώνησα στον φίλο μου και αυτός στους γονείς του παιδιού. Αποδείχθηκε ότι έπρεπε να πάμε στα περίχωρα, σ’ ένα νέο προάστειο, σχεδόν κοντά στον περιφερειακό δακτύλιο.
Έξω από το παράθυρο οι νιφάδες πετούσαν γρήγορα μέσα από το φως που έριχνε η λάμπα του στύλου. Ήταν χιονοθύελλα.
Ο φίλος μου ήρθε με ένα ταξί και διασχίσαμε μαζί με ταχύτητα το κέντρο της πόλεως. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο την μαγνητική δύναμι του χρόνου, μια δύναμι που τώρα επιδρούσε στην αλυσίδα των γεγονότων, συνδέοντας αίτια και αποτελέσματα: Έπρεπε μετά από τόσα χρόνια να συναντηθώ εγώ και πάλι με τον παλιό συμμαθητή μου, να του δώσω μια Καινή Διαθήκη, αυτός έπρεπε να συναντήση τον πατέρα του κοριτσιού και να τον φέρη σ’ εμένα κι εγώ έπρεπε να γνωρίζω αυτόν τον ιερέα, ο οποίος έπρεπε αυτή την συγκεκριμένη ώρα να βρίσκεται στο σπίτι!
Νάτος. Στεκόταν εκεί στο πεζοδρόμιο, πασπαλισμένος με χιόνι. Άνοιξα γρήγορα την πόρτα. Καθώς βολευόταν στη θέσι του, γύρισε και με ρώτησε:
— Έχεις σταυρό; Πήρες κανένα μαζί σου;
— Όχι.
Βγήκε από το ταξί, έτρεξε στο σπίτι και χάθηκε για λίγο από το βλέμμα μας. Περιμέναμε νιώθοντας ένοχοι. Είχα ένα σταυρό, αλλά δεν σκέφθηκα να τον πάρω. Τελικά επέστρεψε και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Από τις σύντομες φράσεις μας ο οδηγός ήξερε ποιοι ήμασταν και ποιος ο σκοπός του ταξιδιού μας. Έγινε βλοσυρός. Το πρόσωπό του πήρε μια σαρκαστική έκφρασι χαρακτηριστική σε οδηγούς ταξί. Νέος ακόμη, θα ήταν προφανώς συνομήλικος με τον κουρασμένο και σιωπηλό μας παππούλη.
Κάναμε αρκετό δρόμο και χρειάστηκε να ψάξουμε πολλή ώρα, μέχρι να βρούμε τη σωστή διεύθυνσι, το σωστό διαμέρισμα. Φαινόταν πως το βρήκαμε. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ.
Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη — φαινόμενο σύνηθες σε καιρό τραγωδίας. Επικράτησε μια σιωπή γεμάτη προσοχή. Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε η μητέρα από τον στενό διάδρομο. Τα αδάκρυτα μάτια της φανέρωναν ένα απρόσμενο αίσθημα εκπλήξεως — μέχρι σημείου παραλύσεως. Την αιτία αυτής της εκπλήξεως την ανακαλύψαμε αργότερα, μετά την τέλεσι του Μυστηρίου.
Συνέβη κατά το μεσημέρι ο πατέρας να έχη μια ψυχική αλλοίωσι. Κάθισε δίπλα στην κόρη του και ανοίγοντας το Ευαγγέλιο άρχισε να της λέη κάτι για βάπτισμα.
Το ετοιμοθάνατο κορίτσι δεν ήθελε ούτε να ακούση κάτι τέτοιο.
— Φύγε από δω! Και μη ξαναέρθης. Φώναξε τη μαμά. Είμαι Μικρή Σκαπανεύς2 και δεν θέλω ν’ ακούω για βαφτίσια. Φύγε!
Ο πατέρας έφυγε αποκαρδιωμένος και φώναξε τη μητέρα. Αυτή δεν είχε προλάβει να πλησιάση το κρεβάτι, όταν είδε ότι η κόρη της ξεψυχούσε. το πρόσωπό της έγινε κέρινο, η αναπνοή της σταμάτησε και τα μάτια της γύρισαν επάνω. Αρπάζοντας το κεφάλι του κοριτσιού, η μητέρα έσφιξε μέσα στα χέρια της το πρόσωπο της κόρης της μέσα σε μιαν ανίσχυρη αγωνία... Και ξαφνικά, ένιωσε ότι τα φρύδια συσπάσθηκαν, κινήθηκαν.
— Τί συμβαίνει, παιδί μου;
Τα μάτια της Γκαλίνας κοιτούσαν ίσια μπροστά με σοβαρότητα. Το πρόσωπό της ρόδισε.
— Πετούσα. Από ψηλά είδα εσένα, τον μπαμπά, και όλους. Και κάτι άλλο που δεν πρέπει να πω. Γρήγορα, καλέστε έναν ιερέα! Αν δεν το κάνετε, όταν θα γίνω καλά, θα πάω μόνη μου σε μία εκκλησία. Γρήγορα, καλέστε τον!
Όμως έγινε βράδυ μέχρι να τηλεφωνήσουν στον φίλο μου...
Μπήκαμε στο δωμάτιο όπου, σ’ ένα κρεβατάκι δίπλα στο παράθυρο, ξάπλωνε κατάκοιτο το κορίτσι. Η έκφρασι του προσώπου της σου προξενούσε αμέσως κατάπληξι. Ήταν αδύνατο να πιστέψης ότι το κορίτσι που πέθαινε ήταν δώδεκα ετών. Μάλλον έμοιαζε σαν να είχαν μαζευτή σ’ αυτήν όλες οι ηλικίες. Διαποτισμένα με μια σπάνια πνευματική ομορφιά, τα μεγάλα μάτια της κοιτούσαν μέσα από το πρόσωπο μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου...
Ψηλός και λεπτός ο ιερεύς, έσκυψε πάνω της φορώντας τα άμφιά του. Έγινε δεκτός με ένα χαμόγελο. Έμοιαζε σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που είχαν συναντηθή, σαν αυτή να μη πιεζόταν πια από την επιθανάτια αγωνία και εξάντλησι... Τέτοιο χαμόγελο.
Φοβούμενος μην ξεσπάσω σε δάκρυα, αναζήτησα τον πατέρα. Διαπιστώθηκε πως είχε πάει για φιάλη οξυγόνου. Προσπάθησα να φανώ χρήσιμος και τοποθέτησα τρία αναμμένα κεριά σ’ ένα δοχείο με το νερό που επρόκειτο να αγιασθή3. Το ένα έπεφτε συνεχώς.
Όλοι μας, μαζί και η μητέρα του κοριτσιού και ο φίλος μου, που στεκόταν παράμερα, είχαμε την φυσιολογική αίσθησι ότι συμμετέχουμε σ’ ένα μυστήριο. Συνέβαινε κάτι που ήταν πέρα από τη σύλληψι του νου, της λογικής. Μέσα στη βαρειά, υγρή ατμόσφαιρα ακούγονταν τρεμουλιαστά τα λόγια των προσευχών. Οι φλόγες των τριών κεριών τρεμόσβυναν πάνω από το ήδη αγιασμένο νερό.
Ο ιερεύς ήταν σε έντασι, όπως και εμείς. Αργότερα μας είπε ότι ποτέ δεν είχε δει κάποιον που να δέχθηκε τόσο συνειδητά το μυστήριο του βαπτίσματος. Μόνο η Γκαλίνα ήταν ήρεμη. Τα προσεκτικά της μάτια, που τα καταλάβαιναν όλα, φαίνονταν να βλέπουν κάτι που εμείς οι άλλοι δεν το βλέπαμε.
Είχαμε τελειώσει. Στο αδύνατο παιδικό στήθος της Γκαλίνας κρεμόταν ένας μικρός σταυρός. Ο ιερεύς ετοιμαζόταν να της δώσει τη Θεία Κοινωνία, φέρνοντας στα χείλη της μία πολύ μικρή μερίδα του Σώματος του Κυρίου μας με μία μικρή ασημένια λαβίδα. Από πίσω η μητέρα ψιθύρισε:
— Δεν μπορεί να καταπιή τίποτε.
— Όχι, μπορώ! είπε η Γκαλίνα. Μπορώ!
Και κατάπιε την μερίδα, πίνοντας και λίγο ζεστό νάμα.
Ο ιερεύς — ξέχειλος από συμπάθεια, καλωσύνη, αγάπη — έσκυψε πάνω στην κατάλευκη ψυχούλα που ετοιμαζόταν ν’ αφήση αυτόν τον κόσμο και ψιθύρισε:
— Γκαλίνα, να προσεύχεσαι για μας.
— Βεβαίως, απάντησε σταθερά το κορίτσι. Το γνωρίζω... Σίγουρα...
Πώς το γνώριζε; Τί της είχε φανερωθή εκείνες τις στιγμές που είχε μεταφερθή στον άλλο κόσμο; Αυτό παρέμεινε μυστήριο.
Η Γκαλίνα πέθανε την επόμενη μέρα, 12 Ιανουαρίου 1981, το μεσημέρι. Ας προσευχώμαστε κι εμείς γι’ αυτήν!
* Από το παράνομο ρωσικό θρησκευτικό περιοδικό Ελπίδα (Ναντιέζντα), τεύχος 9.
1. Στις λίγες εκκλησίες που είναι ανοικτές υπάρχει συνεχές ρεύμα εκκλησιαζομένων και τελούνται καθημερινά όλες οι ακολουθίες, μυστήρια παρακλήσεις κλπ. Την ώρα αυτή (9.00 μ.μ.) τελειώνει συνήθως η ακολουθία του όρθρου, που στις ενορίες τελείται πάντοτε από βραδίς μαζί με τον εσπερινό.
2. Μικροί Σκαπανείς, κομματική οργάνωσις για την σχολική ηλικία.
3. Προφανώς θα έγινε το λεγόμενο «βάπτισμα των κλινικών» με ράντισμα της κεφαλής, το οποίο επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις βαρέως ασθενούντων και ετοιμοθανάτων.
“ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
1989
Φερμένο από τους γονείς του σε μία πολυάνθρωπη πόλι, σε διαμέρισμα συγγενών, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι πέθαινε. Πέθαινε από καρκίνο. Οι γιατροί την είχαν χειρουργήσει δύο φορές, ξαφνικά όμως εμφανίστηκε ένας όγκος στο κεφάλι της, ο οποίος, πριν αφαιρεθή, δημιούργησε άλλους όγκους που απλώθηκαν με γρήγορες μεταστάσεις στον ώμο και στους πνεύμονες.
Χωρίς μαλλιά και παραμορφωμένο από τις εγχειρήσεις, το κορίτσι έμενε κατάκοιτο στο ξένο δωμάτιο, κοιτώντας από το παράθυρο το χιόνι που έπεφτε. Αλληλοδιαδόχως μια ο πατέρας και μια η μητέρα έσκυβαν επάνω της, δίνοντάς της κάποιο φάρμακο ή κάτι για να πιη. Δεν μπορούσε πια να φάη σχεδόν τίποτε, ούτε να μιλήση κανονικά, παρά μόνο ψιθύριζε πότε-πότε:
— Μη στενοχωρείστε, μαμά και μπαμπά! θα γίνω καλά.
Ο πατέρας έτρεχε από τη μια κλινική στην άλλη, επίσης και σε διάφορους ειδικούς. Ήξερε ότι η κόρη του ήταν καταδικασμένη, ωστόσο μια τυφλή ελπίδα τον ωθούσε να ψάχνη όλους εκείνους, για τους οποίους μάθαινε ότι είχαν βρη κάποια θεραπεία του καρκίνου: βοτανολόγους, παραψυχολόγους... Κανένας όμως δεν μπορούσε να βοηθήση το παιδί του.
Όταν εξανεμίσθηκαν και οι τελευταίες ελπίδες του, συνάντησε ένα ξένο και μέσα στην απελπισία του του εκμυστηρεύθηκε τον πόνο του. Ο άνθρωπος αυτός, ένας ατυχής πενηντάχρονος πλανόβιος που ποτέ δεν ξεπέρασε την νεανική ηλικία του, ωδήγησε τον πατέρα του κοριτσιού σ’ ένα παλιό συμμαθητή του, ο οποίος τώρα γράφει αυτές τις γραμμές.
Έτσι συνέβη ώστε μια μέρα μέσα από την θάλασσα αυτού του κόσμου να παρουσιαστή στο δωμάτιό μου ένας άνθρωπος άκρως εξαντλημένος και ταραγμένος, που είχε ωστόσο καταφέρει να διατηρήση την αξιοπρέπειά του.
— Θα μπορούσατε να βοηθήσετε την κόρη μου;
Ήξερα ότι γι’ αυτό που ήταν εν προκειμένω το σπουδαιότερο είχα πράγματι την απάντησι. Ήταν όμως δύσκολο, πολύ δύσκολο, να του το πω ευθέως, μονομιάς. Τελικά μίλησα.
Μέσα από τον πόνο του, μέσα από τα δάκρυα που συγκρατούσε στο βάθος των ματιών του, με δυσπιστία και κάποια απόχρωσι τρόμου απάντησε:
— Την κόρη μου; να την βαπτίσω; Για ποιο λόγο; Τί καλό θα της κάνη;
Δεν είμαι ιερεύς. Είμαι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. ένας από τους «κοπιώντας και πεφορτισμένους». Δεν ήταν πολύς καιρός που είχα έλθει κι εγώ στον Χριστό, στην διδασκαλία Του. Ήξερα ότι εδώ περιέχεται όλη η αλήθεια, κάθε τι το βέβαιο και τελικό, η τελική αλήθεια. Και επιπλέον ήμουν βέβαιος ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ζούσε ανάμεσά μας, ότι εμφανιζόταν στους ανθρώπους.
Και να τώρα, ένα μικρό κορίτσι πέθαινε. Ήταν δυνατόν να κρύψης από τον πατέρα του — έναν άθεο, ένα μέλος του Κόμματος — ότι η μεταθανάτια κατάστασι της ψυχής αυτού του κοριτσιού, που καλά-καλά ούτε το γνώριζα, θα εξαρτιόταν αιωνίως από το αν θα ήταν βαπτισμένο ή όχι; Δεν υπήρχε χρόνος για μακροσκελείς συζητήσεις, ούτε για να εξηγήσης ότι και τα καλύτερα και αθωότερα παιδιά μπορούν να υποφέρουν για τις αμαρτίες των γονέων τους, των προγόνων τους. Η κάθε μέρα ήταν πολύτιμη, ίσως και η κάθε ώρα. Του είπα:
— Πήγαινε σε μία εκκλησία, ζήτησε έναν ιερέα. Και πρέπει οπωσδήποτε να προετοιμάσης το κορίτσι.
Ο φίλος μου, που δεν είχε παιδιά, στεκόταν αμήχανος, συντριμμένος από τον πόνο του άλλου.
— Θα μπορούσα ίσως να του δώσω την Καινή μου Διαθήκη; ρώτησε.
— Ναι, απάντησα. Αφού το κορίτσι έχει τις αισθήσεις του και καταλαβαίνει, διαβάζετέ της τα κεφάλαια με τη σειρά. Διαβάζετε χωρίς διακοπή.
Ο φίλος μου πήρε τον πατέρα του κοριτσιού έξω στο σκοτεινό χειμωνιάτικο βράδυ, για να του δώση την ίδια Καινή Διαθήκη που του είχα δωρήσει εγώ πριν ένα χρόνο, ελπίζοντας να σώσω μία χαμένη, ευγενική, αμαρτωλή ψυχή.
Το μεθεπόμενο πρωινό, μου τηλεφώνησε και με πληροφόρησε αποθαρρυμένα:
— Τίποτα δεν έγινε. Το κορίτσι είναι απρόθυμο και οι γονείς αντιτίθενται.
— Και πώς είναι το κορίτσι, σε τί κατάστασι;
— Της δίνουν οξυγόνο. Η κατάστασί της είναι πολύ κρίσιμη.
— Πήγες εκεί; Την είδες;
— Όχι, δεν πήγα.
— Ξέρεις τουλάχιστον το όνομά της;
— Γκαλίνα.
Άρχισα να προσεύχωμαι για την Γκαλίνα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Η ημέρα έφτανε στο τέλος της. Δεν μπορούσα να σκεφθώ τίποτε άλλο εκτός από το ότι ένα άγνωστό μου μικρό κορίτσι πέθαινε, αναχωρώντας για την αιωνιότητα... Προσευχήθηκα για την Γκαλίνα, την αβάπτιστη Γκαλίνα.
Εκείνο το βράδυ, λίγο πριν τις εννιά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο φίλος μου.
— Ο πατέρας μου τηλεφώνησε. Έχουν συμφωνήσει. Η Γκαλίνα συμφώνησε. Πού μπορούμε να βρούμε έναν ιερέα;
Ήταν σχεδόν εννιά. Στις εκκλησίες οι ακολουθίες πρέπει να τελείωναν1. Πήρα τον αριθμό ενός γνωστού μου ιερέως που εφημέρευε λίγο πιο μακριά, έξω από την πόλι. Το πιθανώτερο ήταν να έλειπε από το σπίτι.
Ήταν στο σπίτι! Κατά μία σπάνια συγκυρία περιστάσεων είχε μόλις επιστρέψει στο σπίτι. Η φωνή του ήταν κουρασμένη αλλά σταθερή:
— Έλα γρήγορα να με πάρης. Πού θα πάμε; Πού είναι αυτό;
Τηλεφώνησα στον φίλο μου και αυτός στους γονείς του παιδιού. Αποδείχθηκε ότι έπρεπε να πάμε στα περίχωρα, σ’ ένα νέο προάστειο, σχεδόν κοντά στον περιφερειακό δακτύλιο.
Έξω από το παράθυρο οι νιφάδες πετούσαν γρήγορα μέσα από το φως που έριχνε η λάμπα του στύλου. Ήταν χιονοθύελλα.
Ο φίλος μου ήρθε με ένα ταξί και διασχίσαμε μαζί με ταχύτητα το κέντρο της πόλεως. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο την μαγνητική δύναμι του χρόνου, μια δύναμι που τώρα επιδρούσε στην αλυσίδα των γεγονότων, συνδέοντας αίτια και αποτελέσματα: Έπρεπε μετά από τόσα χρόνια να συναντηθώ εγώ και πάλι με τον παλιό συμμαθητή μου, να του δώσω μια Καινή Διαθήκη, αυτός έπρεπε να συναντήση τον πατέρα του κοριτσιού και να τον φέρη σ’ εμένα κι εγώ έπρεπε να γνωρίζω αυτόν τον ιερέα, ο οποίος έπρεπε αυτή την συγκεκριμένη ώρα να βρίσκεται στο σπίτι!
Νάτος. Στεκόταν εκεί στο πεζοδρόμιο, πασπαλισμένος με χιόνι. Άνοιξα γρήγορα την πόρτα. Καθώς βολευόταν στη θέσι του, γύρισε και με ρώτησε:
— Έχεις σταυρό; Πήρες κανένα μαζί σου;
— Όχι.
Βγήκε από το ταξί, έτρεξε στο σπίτι και χάθηκε για λίγο από το βλέμμα μας. Περιμέναμε νιώθοντας ένοχοι. Είχα ένα σταυρό, αλλά δεν σκέφθηκα να τον πάρω. Τελικά επέστρεψε και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Από τις σύντομες φράσεις μας ο οδηγός ήξερε ποιοι ήμασταν και ποιος ο σκοπός του ταξιδιού μας. Έγινε βλοσυρός. Το πρόσωπό του πήρε μια σαρκαστική έκφρασι χαρακτηριστική σε οδηγούς ταξί. Νέος ακόμη, θα ήταν προφανώς συνομήλικος με τον κουρασμένο και σιωπηλό μας παππούλη.
Κάναμε αρκετό δρόμο και χρειάστηκε να ψάξουμε πολλή ώρα, μέχρι να βρούμε τη σωστή διεύθυνσι, το σωστό διαμέρισμα. Φαινόταν πως το βρήκαμε. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ.
Η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη — φαινόμενο σύνηθες σε καιρό τραγωδίας. Επικράτησε μια σιωπή γεμάτη προσοχή. Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή εμφανίστηκε η μητέρα από τον στενό διάδρομο. Τα αδάκρυτα μάτια της φανέρωναν ένα απρόσμενο αίσθημα εκπλήξεως — μέχρι σημείου παραλύσεως. Την αιτία αυτής της εκπλήξεως την ανακαλύψαμε αργότερα, μετά την τέλεσι του Μυστηρίου.
Συνέβη κατά το μεσημέρι ο πατέρας να έχη μια ψυχική αλλοίωσι. Κάθισε δίπλα στην κόρη του και ανοίγοντας το Ευαγγέλιο άρχισε να της λέη κάτι για βάπτισμα.
Το ετοιμοθάνατο κορίτσι δεν ήθελε ούτε να ακούση κάτι τέτοιο.
— Φύγε από δω! Και μη ξαναέρθης. Φώναξε τη μαμά. Είμαι Μικρή Σκαπανεύς2 και δεν θέλω ν’ ακούω για βαφτίσια. Φύγε!
Ο πατέρας έφυγε αποκαρδιωμένος και φώναξε τη μητέρα. Αυτή δεν είχε προλάβει να πλησιάση το κρεβάτι, όταν είδε ότι η κόρη της ξεψυχούσε. το πρόσωπό της έγινε κέρινο, η αναπνοή της σταμάτησε και τα μάτια της γύρισαν επάνω. Αρπάζοντας το κεφάλι του κοριτσιού, η μητέρα έσφιξε μέσα στα χέρια της το πρόσωπο της κόρης της μέσα σε μιαν ανίσχυρη αγωνία... Και ξαφνικά, ένιωσε ότι τα φρύδια συσπάσθηκαν, κινήθηκαν.
— Τί συμβαίνει, παιδί μου;
Τα μάτια της Γκαλίνας κοιτούσαν ίσια μπροστά με σοβαρότητα. Το πρόσωπό της ρόδισε.
— Πετούσα. Από ψηλά είδα εσένα, τον μπαμπά, και όλους. Και κάτι άλλο που δεν πρέπει να πω. Γρήγορα, καλέστε έναν ιερέα! Αν δεν το κάνετε, όταν θα γίνω καλά, θα πάω μόνη μου σε μία εκκλησία. Γρήγορα, καλέστε τον!
Όμως έγινε βράδυ μέχρι να τηλεφωνήσουν στον φίλο μου...
Μπήκαμε στο δωμάτιο όπου, σ’ ένα κρεβατάκι δίπλα στο παράθυρο, ξάπλωνε κατάκοιτο το κορίτσι. Η έκφρασι του προσώπου της σου προξενούσε αμέσως κατάπληξι. Ήταν αδύνατο να πιστέψης ότι το κορίτσι που πέθαινε ήταν δώδεκα ετών. Μάλλον έμοιαζε σαν να είχαν μαζευτή σ’ αυτήν όλες οι ηλικίες. Διαποτισμένα με μια σπάνια πνευματική ομορφιά, τα μεγάλα μάτια της κοιτούσαν μέσα από το πρόσωπο μιας γυναίκας, ενός ανθρώπου...
Ψηλός και λεπτός ο ιερεύς, έσκυψε πάνω της φορώντας τα άμφιά του. Έγινε δεκτός με ένα χαμόγελο. Έμοιαζε σαν να μην ήταν η πρώτη φορά που είχαν συναντηθή, σαν αυτή να μη πιεζόταν πια από την επιθανάτια αγωνία και εξάντλησι... Τέτοιο χαμόγελο.
Φοβούμενος μην ξεσπάσω σε δάκρυα, αναζήτησα τον πατέρα. Διαπιστώθηκε πως είχε πάει για φιάλη οξυγόνου. Προσπάθησα να φανώ χρήσιμος και τοποθέτησα τρία αναμμένα κεριά σ’ ένα δοχείο με το νερό που επρόκειτο να αγιασθή3. Το ένα έπεφτε συνεχώς.
Όλοι μας, μαζί και η μητέρα του κοριτσιού και ο φίλος μου, που στεκόταν παράμερα, είχαμε την φυσιολογική αίσθησι ότι συμμετέχουμε σ’ ένα μυστήριο. Συνέβαινε κάτι που ήταν πέρα από τη σύλληψι του νου, της λογικής. Μέσα στη βαρειά, υγρή ατμόσφαιρα ακούγονταν τρεμουλιαστά τα λόγια των προσευχών. Οι φλόγες των τριών κεριών τρεμόσβυναν πάνω από το ήδη αγιασμένο νερό.
Ο ιερεύς ήταν σε έντασι, όπως και εμείς. Αργότερα μας είπε ότι ποτέ δεν είχε δει κάποιον που να δέχθηκε τόσο συνειδητά το μυστήριο του βαπτίσματος. Μόνο η Γκαλίνα ήταν ήρεμη. Τα προσεκτικά της μάτια, που τα καταλάβαιναν όλα, φαίνονταν να βλέπουν κάτι που εμείς οι άλλοι δεν το βλέπαμε.
Είχαμε τελειώσει. Στο αδύνατο παιδικό στήθος της Γκαλίνας κρεμόταν ένας μικρός σταυρός. Ο ιερεύς ετοιμαζόταν να της δώσει τη Θεία Κοινωνία, φέρνοντας στα χείλη της μία πολύ μικρή μερίδα του Σώματος του Κυρίου μας με μία μικρή ασημένια λαβίδα. Από πίσω η μητέρα ψιθύρισε:
— Δεν μπορεί να καταπιή τίποτε.
— Όχι, μπορώ! είπε η Γκαλίνα. Μπορώ!
Και κατάπιε την μερίδα, πίνοντας και λίγο ζεστό νάμα.
Ο ιερεύς — ξέχειλος από συμπάθεια, καλωσύνη, αγάπη — έσκυψε πάνω στην κατάλευκη ψυχούλα που ετοιμαζόταν ν’ αφήση αυτόν τον κόσμο και ψιθύρισε:
— Γκαλίνα, να προσεύχεσαι για μας.
— Βεβαίως, απάντησε σταθερά το κορίτσι. Το γνωρίζω... Σίγουρα...
Πώς το γνώριζε; Τί της είχε φανερωθή εκείνες τις στιγμές που είχε μεταφερθή στον άλλο κόσμο; Αυτό παρέμεινε μυστήριο.
Η Γκαλίνα πέθανε την επόμενη μέρα, 12 Ιανουαρίου 1981, το μεσημέρι. Ας προσευχώμαστε κι εμείς γι’ αυτήν!
* Από το παράνομο ρωσικό θρησκευτικό περιοδικό Ελπίδα (Ναντιέζντα), τεύχος 9.
1. Στις λίγες εκκλησίες που είναι ανοικτές υπάρχει συνεχές ρεύμα εκκλησιαζομένων και τελούνται καθημερινά όλες οι ακολουθίες, μυστήρια παρακλήσεις κλπ. Την ώρα αυτή (9.00 μ.μ.) τελειώνει συνήθως η ακολουθία του όρθρου, που στις ενορίες τελείται πάντοτε από βραδίς μαζί με τον εσπερινό.
2. Μικροί Σκαπανείς, κομματική οργάνωσις για την σχολική ηλικία.
3. Προφανώς θα έγινε το λεγόμενο «βάπτισμα των κλινικών» με ράντισμα της κεφαλής, το οποίο επιτρέπεται μόνο σε περιπτώσεις βαρέως ασθενούντων και ετοιμοθανάτων.
“ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ”
ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΙΣ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ
1989
Δευτέρα 4 Απριλίου 2011
Πολεμκή Αεροπορία στην πρωτη θεση σε ασκηση του ΝΑΤΟ
Αεροπορική άσκηση ΝΑΤΟ: Τους "έλιωσαν" όλους τα ελληνικά μαχητικά!
07-04-2011 22:19:00
"Αυτούς έπρεπε να είχαμε στην Λιβύη για να τελειώνουμε γρήγορα". Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε ανώτερο αξιωματικό της Αεροπορίας των ΗΠΑ (USAF), ο οποίος έμεινε άφωνος από τις επιτυχίες της 340 Μοίρας που συμμετείχε 2η/2011 Εκπαιδευτική Σειρά Αέρος του Tactical Leadership Programme (TLP), που διεξήχθη στο αεροδρόμιο του Albacete της Ισπανίας.
Το αποτέλεσμα των Ελλήνων πιλότων και των αεροσκαφών τους ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό απέναντι στην "αφρόκρεμα" των δυτικών πιλότων και μαχητικών και γι'αυτό τον λόγο επανερχόμαστε (το θέμα καλύφθηκε από το defencenet.gr αρχικά στις 04/04): Πρώτοι σε όλα οι Έλληνες! Σε αποστολές κρούσης αέρος-εδάφους, σε αποστολές αέρος-αέρος και σε επιβιωσιμότητα! Τους νίκησαν, επικρατώντας σε όλες τις αερομαχίες, καταστρέφορναςόλους χωρίς την παραμικρή ελληνική απώλεια!
Τέτοιες δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα, το να γνωρίζουν οι Έλληνες ότι υπάρχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις που αποδεικνύουν συνέχεια ότι είμαστε πρώτοι στα πιο δύσκολα, έχει ξεχωριστή σημασία...
Και επειδή το μέγεθος της αξίας του νικητή την αποδίδει καλύτερα η αξία του ηττημένου, ιδού ποιές χώρες και ποιοι πιλότοι "έφαγαν σκόνη" από τους Έλληνες πιλότους: Οι ΗΠΑ με F-15E, η Γαλλία με Mirage 2000-5, η Ιταλία με EF-2000 Typhoon, η Πολωνία με αεροσκάφη F-16 Blk52+, η Δανία με F-16 MLU, , και Tornado και Τον ρόλο των αντίπαλων αεροσκαφών (Red Air) ανέλαβαν F-18 Hornet από την Ελβετία, Alpha Jet της Γαλλίας, EF-2000 Typhoon της Ισπανίας, F-15E των ΗΠΑ καθώς και δύο F-16 της 340Μ.
Συνολικά μεταστάθμευσαν από την 115ΠΜ της Σούδας, τέσσερα αεροσκάφη F-16 Blk52+, με έξι ιπταμένους και τριάντα τέσσερις τεχνικούς.
Σκοπός του προγράμματος είναι η εκπαίδευση των Ιπταμένων του ΝΑΤΟ στη συγκρότηση και την ηγεσία μικτών σχηματισμών (COMAO) καθώς και η εξοικείωση και συνεργασία όλου του προσωπικού που υποστηρίζει τέτοιου είδους αποστολές, σύμφωνα με τα ΝΑΤΟϊκά πρότυπα και διαδικασίες. Εκτελέστηκαν αποστολές εναέριας απαγόρευσης (AI: Aerial Interdiction), OCA, Slow Mover Protection/Attack, TST, αποστολές καταστροφής εχθρικής αεράμυνας (DEAD: Destruction of Enemy Air Defence), επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσης (No Flying Zone), αποστολές εγγύς αεροπορικής υποστήριξης (CAS: Combat Air Support), PR και έρευνα και διάσωση μάχης (CSAR) σε συνθήκες ημέρας και νύχτας.
Σε όλες τις αποστολές τα ελληνικά μαχητικά πρώτευσαν συνεχίζοντας την λαμπρή επίδοση σε ασκήσεις όπως η Red Flag κλπ.
Από 7 Μαρτίου έως 1 Απριλίου 2011 η 340Μ συμμετείχε στην 2η/2011 Εκπαιδευτική Σειρά Αέρος του Tactical Leadership Programme (TLP), που διεξήχθη στο αεροδρόμιο του Albacete της Ισπανίας. Για το σκοπό αυτό, μεταστάθμευσαν από την 115ΠΜ τέσσερα αεροσκάφη F-16 Blk52+, με έξι Ιπταμένους και τριάντα τέσσερεις τεχνικούς.
Image
Στην συγκεκριμένη εκπαιδευτική σειρά συμμετείχαν εκτός της Ελλάδας: η Πολωνία με αεροσκάφη F-16 Blk52+, η Δανία με F-16 MLU, οι ΗΠΑ με F-15E, η Ιταλία με EF-2000 Typhoon και PA-200 Tornado και η Γαλλία με Mirage 2000-5. Τον ρόλο των αντίπαλων αεροσκαφών (Red Air) ανέλαβαν αεροσκάφη F-18 Hornet από την Ελβετία, Alpha Jet της Γαλλίας, EF-2000 Typhoon της Ισπανίας, F-15E των ΗΠΑ καθώς και δύο F-16 της 340Μ.
Image
Σκοπός του προγράμματος είναι η εκπαίδευση των Ιπταμένων του ΝΑΤΟ στη συγκρότηση και την ηγεσία μικτών σχηματισμών (COMAO) καθώς και η εξοικείωση και συνεργασία όλου του προσωπικού που υποστηρίζει τέτοιου είδους αποστολές, σύμφωνα με τα Νατοϊκά πρότυπα και διαδικασίες. ¨οπως προαναφέραμε, εκτελέσθηκαν αποστολές AI, OCA, Slow Mover Protection/Attack, TST, DEAD, No Flying Zone, CAS, PR και CSAR ημέρας και νύχτας.
Image
Τα στελέχη της 340Μ επιδεικνύοντας υψηλό επαγγελματικό επίπεδο κατέκτησαν την πρώτη θέση, μεταξύ των συμμετεχόντων, σε αποστολές κρούσης (Strike) ενώ σημείωσαν τα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας σε βολές Αέρος-Αέρος με μηδενικές απώλειες από εχθρικά πυρά.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
07-04-2011 22:19:00
"Αυτούς έπρεπε να είχαμε στην Λιβύη για να τελειώνουμε γρήγορα". Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε ανώτερο αξιωματικό της Αεροπορίας των ΗΠΑ (USAF), ο οποίος έμεινε άφωνος από τις επιτυχίες της 340 Μοίρας που συμμετείχε 2η/2011 Εκπαιδευτική Σειρά Αέρος του Tactical Leadership Programme (TLP), που διεξήχθη στο αεροδρόμιο του Albacete της Ισπανίας.
Το αποτέλεσμα των Ελλήνων πιλότων και των αεροσκαφών τους ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό απέναντι στην "αφρόκρεμα" των δυτικών πιλότων και μαχητικών και γι'αυτό τον λόγο επανερχόμαστε (το θέμα καλύφθηκε από το defencenet.gr αρχικά στις 04/04): Πρώτοι σε όλα οι Έλληνες! Σε αποστολές κρούσης αέρος-εδάφους, σε αποστολές αέρος-αέρος και σε επιβιωσιμότητα! Τους νίκησαν, επικρατώντας σε όλες τις αερομαχίες, καταστρέφορναςόλους χωρίς την παραμικρή ελληνική απώλεια!
Τέτοιες δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα, το να γνωρίζουν οι Έλληνες ότι υπάρχουν οι Ένοπλες Δυνάμεις που αποδεικνύουν συνέχεια ότι είμαστε πρώτοι στα πιο δύσκολα, έχει ξεχωριστή σημασία...
Και επειδή το μέγεθος της αξίας του νικητή την αποδίδει καλύτερα η αξία του ηττημένου, ιδού ποιές χώρες και ποιοι πιλότοι "έφαγαν σκόνη" από τους Έλληνες πιλότους: Οι ΗΠΑ με F-15E, η Γαλλία με Mirage 2000-5, η Ιταλία με EF-2000 Typhoon, η Πολωνία με αεροσκάφη F-16 Blk52+, η Δανία με F-16 MLU, , και Tornado και Τον ρόλο των αντίπαλων αεροσκαφών (Red Air) ανέλαβαν F-18 Hornet από την Ελβετία, Alpha Jet της Γαλλίας, EF-2000 Typhoon της Ισπανίας, F-15E των ΗΠΑ καθώς και δύο F-16 της 340Μ.
Συνολικά μεταστάθμευσαν από την 115ΠΜ της Σούδας, τέσσερα αεροσκάφη F-16 Blk52+, με έξι ιπταμένους και τριάντα τέσσερις τεχνικούς.
Σκοπός του προγράμματος είναι η εκπαίδευση των Ιπταμένων του ΝΑΤΟ στη συγκρότηση και την ηγεσία μικτών σχηματισμών (COMAO) καθώς και η εξοικείωση και συνεργασία όλου του προσωπικού που υποστηρίζει τέτοιου είδους αποστολές, σύμφωνα με τα ΝΑΤΟϊκά πρότυπα και διαδικασίες. Εκτελέστηκαν αποστολές εναέριας απαγόρευσης (AI: Aerial Interdiction), OCA, Slow Mover Protection/Attack, TST, αποστολές καταστροφής εχθρικής αεράμυνας (DEAD: Destruction of Enemy Air Defence), επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσης (No Flying Zone), αποστολές εγγύς αεροπορικής υποστήριξης (CAS: Combat Air Support), PR και έρευνα και διάσωση μάχης (CSAR) σε συνθήκες ημέρας και νύχτας.
Σε όλες τις αποστολές τα ελληνικά μαχητικά πρώτευσαν συνεχίζοντας την λαμπρή επίδοση σε ασκήσεις όπως η Red Flag κλπ.
Από 7 Μαρτίου έως 1 Απριλίου 2011 η 340Μ συμμετείχε στην 2η/2011 Εκπαιδευτική Σειρά Αέρος του Tactical Leadership Programme (TLP), που διεξήχθη στο αεροδρόμιο του Albacete της Ισπανίας. Για το σκοπό αυτό, μεταστάθμευσαν από την 115ΠΜ τέσσερα αεροσκάφη F-16 Blk52+, με έξι Ιπταμένους και τριάντα τέσσερεις τεχνικούς.
Image
Στην συγκεκριμένη εκπαιδευτική σειρά συμμετείχαν εκτός της Ελλάδας: η Πολωνία με αεροσκάφη F-16 Blk52+, η Δανία με F-16 MLU, οι ΗΠΑ με F-15E, η Ιταλία με EF-2000 Typhoon και PA-200 Tornado και η Γαλλία με Mirage 2000-5. Τον ρόλο των αντίπαλων αεροσκαφών (Red Air) ανέλαβαν αεροσκάφη F-18 Hornet από την Ελβετία, Alpha Jet της Γαλλίας, EF-2000 Typhoon της Ισπανίας, F-15E των ΗΠΑ καθώς και δύο F-16 της 340Μ.
Image
Σκοπός του προγράμματος είναι η εκπαίδευση των Ιπταμένων του ΝΑΤΟ στη συγκρότηση και την ηγεσία μικτών σχηματισμών (COMAO) καθώς και η εξοικείωση και συνεργασία όλου του προσωπικού που υποστηρίζει τέτοιου είδους αποστολές, σύμφωνα με τα Νατοϊκά πρότυπα και διαδικασίες. ¨οπως προαναφέραμε, εκτελέσθηκαν αποστολές AI, OCA, Slow Mover Protection/Attack, TST, DEAD, No Flying Zone, CAS, PR και CSAR ημέρας και νύχτας.
Image
Τα στελέχη της 340Μ επιδεικνύοντας υψηλό επαγγελματικό επίπεδο κατέκτησαν την πρώτη θέση, μεταξύ των συμμετεχόντων, σε αποστολές κρούσης (Strike) ενώ σημείωσαν τα υψηλότερα ποσοστά επιτυχίας σε βολές Αέρος-Αέρος με μηδενικές απώλειες από εχθρικά πυρά.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)